York (30 en 31 augustus)

York is een merkwaardige stad, een plaats waar je je door de tijd kunt verplaatsen maar ook tussen werelden.

Onze eerste sprong in de tijd betreft ons hotel: kost niet veel dus we hebben niet veel, enkel een bezemkast-en-suite in een koetshuis. Net als in de tijd dat we jonger, armer en dus minder veeleisend waren. Zo’n tien jaar geleden, zeg maar.

In het beroemde winkelstraatje dat “Shambles” wordt genoemd zijn we ineens in de late middeleeuwen tot we er een tearoom induiken: hello 1900’s.

Daartegen steekt de gigantische Minster, ofwel kathedraal wel erg af. Het Is een prachtige kerk, van oorsprong Romaans uit het jaar 1000, maar in de eeuwen daarna volgens de laatste mode “vergothiseerd”. We zitten er niet mee (alles beter dan barok!) en brengen er twee uur door. Er is dan ook genoeg te zien. De gebrandschilderde ramen, bijvoorbeeld, zijn nog uit de tijd. In 1939 zijn ze uit voorzorg, stukje voor stukje, uit elkaar gehaald en veilig opgeborgen. Een geniale inval want in 1940 brandde een derde van de kerk inderdaad af, zij het door een vergeten wierookbrander en niet door een Duitse V1. Het kostte na de oorlog vijf jaar om ze allemaal weer in elkaar te zetten.
Overigens is de aartsbischop vandaag ook aanwezig. Ieder heel uur bidt hij voor de vrede. Het gebed bestaat voornamelijk uit het opsommen van alle brandhaarden in de wereld. ‘t Mag een wonder heten dat hem dat binnen de hiervoor uitgetrokken zeven minuten lukt. Hello, moderne tijd……

Waar nu de kathedraal staat, was eerder een Romeins fort. Een castellum helemaal in het wilde westen van het woeste Brittannia. Hier hield de wereld wel zo’n beetje op. Nog een halfuurtje varen, en dan viel je ervan af. De fundamenten van het fort zijn nog steeds te bewonderen in de cathacomben, waar dit tijdperk met behulp van geavanceerde 21ste eeuwse techniek tot leven is gebracht. En zo reizen we weer twaalf eeuwen in de tijd terug.

Enige uren later, na het grondig verkennen van de lokale koopgoot, gaan we terug om de “evensong” bij te wonen. Alleen al omdat ik het zo’n mooi en romantisch woord vind. Omdat Harry nu eenmaal niet zo van de kerkse is, lijkt me dit een aardig alternatief: veel gezang en weinig woorden. Het is inderdaad net als op TV. Te veel BBC, ik weet het…..
Zangers in de leeftijd van 8 tot 80 in een lange jurk achter een bureautje met een kaars erop. Het is niet het koor dat bij deze kathdraal hoort (die zijn nog met vakantie) maar een tweedehandsje uit Wolverhampton, waar ze nu eenmaal meer verstand van voetbal hebben. Ze moeten in ieder geval nog veel oefenen in het synchroon omslaan van de bladmuziek. Een grappig detail is het feit dat de priester (of is het nu dominee) steeds vooruit wordt gegaan door een dame in een zwart gewaad die een zilveren staf draagt. Net een soort on-sexy dansmarieke met baton.

Na drie kwartier zijn we klaar en maken we onze volgende sprong in de tijd, vanuit de achttiende eeuw naar het heden (of misschien zelfs net een stukje verder), en meteen maar naar een andere wereld. We eten in een hypermoderne Indiase tent waar alles snel gaat: het ritme van de bollywoodmuziek, het opnemen van onze orders, het serveren van de –overigens voortreffelijke- gerechten en het overhandigen van de rekening. Maar we hadden nog graag een dessert gewild? We don’t do desert, ma’am……..

Dat het Engelse platteland ook een heel andere wereld is, blijkt wel als ik probeer telefonisch een kamer te resereveren in de Yorkshire Dales. Ik vraag of er nog een tweepersoons kamer beschikbaar is. Dat is gelukkig het geval en dan komen we aan het altijd moeilijke onderdeel van het doorgeven van onze naam: “F as in Frederick, R as in Richard, E as in Edward….”. Excuse me ma’am, how many people did you say there were coming? Na het ontwarren van deze gordiaanse knoop volgt nog een laatste vraag: heeft u ons telefoonnummer? Ik weet nu al dat het een memorabel verblijf gaat worden, daar in de yorkshire dales!

Na het vertrek van de Romeinen in de vijfde eeuw vestigden zich hier, met enig geweld, de Saksen. Of de Angelen, dat is me nog niet helemaal duidelijk. Wij laten deze tijd voor wat het is en laten ons in het Yorvik museum terugtransporteren naar de tiende eeuw. Toen was York, of beter gezegd Yorvik, een vikingstad. Hoe dat eruit zag wordt ons duidelijk gemaakt door een Efteling-achtig ritje lang allerhande straattaferelen, en via verhalen verteld door high-tech geesten.

Om bij te komen van al dat Scandinavisch geweld, laten wij ons op een bootje rondvaren. Min of meer noodgedwongen: het is zondag, het weer is heel aardig en alle terrasjes aan het water zitten vol.

Onze laatste tijdreis gaat niet zo ver terug. In het Castle Museum (dat onverwacht leuk is en dat we aan eenieder kunnen aanraden) gaan we terug naar Victoriaanse tijden. Er is een hele winkelstraat nagebouwd, met bijgehorende geuren en geluiden. In veel winkeltjes kun je een kijkje nemen. Helaas sluiten ook hier de winkels vroeg, net als in de rest van Engeland.

Eenmaal terug in het heden zoeken we een park met een bankje op, waar ik een tukje doe met mijn hoofd op Harry’s schoot terwijl de eekhoorntjes om ons heen dartelen. Net als vroeger, toen we nog jong en minder veeleisend waren……