Near Sawrey (6 september)

Het mag dan het jaar van het paard zijn, daar trekken ze zich in Cumbria niets van aan. Hier is het altijd het jaar van HET KONIJN. Inderdaad, met hoofdletters. Hoe anders is dat in Yorkshire, waar de wegen geplaveid lijken met het bont van deze vrolijke springers.

Dit is immers het land van Potter. Nee, niet die met dat brilletje maar die met penseel en waterverf. Beatrix Potter dus, een krappe eeuw geleden de best verkopende kinderboekenschrijfsters ooit. Ook nu nog gaat haar werk als zoete broodjes over de toonbank. Dat zie ik bij die andere Potter nog niet zo gauw gebeuren!

Wij hebben ons kamp opgeslagen aan de rustige kant van Lake Windermere. Ook weer zo’n romantisch woord, net als de “evensong”.

Maar in dit geval dekt de vlag de lading niet. Of in ieder geval niet helemaal, want het plaatsje Windermere en zusterdorpje Bowness blijken een ware toeristenval. We schuifelen wat door de straatjes. Je kunt door de mensenmassa’s de kinderkopjes nauwelijks nog zien.

“Kinderkopjes”, wat een morbide uitdrukking – als je er even bij stilstaat. Net zoiets als de hier in iedere plaats van betekenis aanwezige “family butcher”. Familie-slager, dus, daar wil je ook liever niet over nadenken.

Maar ik dwaal af. We komen hier niet om te winkelen maar om de “Beatrix Potter Experience” te ondergaan. Een soort indoor themapark waarin allerhande scènes met alle beroemde figuren uit de door haar geschreven verhalen vierdimensionaal tot leven worden gebracht. De vierde dimensie komt in de vorm van geuren.

We vermaken ons kostelijk, ook al zijn we de enige niet-Chinese bezoekers zonder kinderen. Zelfs stoere Harry gaat onherroepelijk onderuit voor Peter Rabbit, Jemima Puddleduck en een hele menagerie aan egeltjes, muisjes, kikkers en wat niet al.

Hiervan willen we natuurlijk bijkomen op een terrasje aan het water. Of waar dan ook, als het maar niet aan de snelweg ligt. We vinden er geen. Zelfs niet in het National Park Visitor’s Centre, waarvan ik de naam steeds al vergeten ben terwijl ik hem nog uitspreek.

We zijn al half gemummificeerd als we eindelijk het perfecte plekje hebben gevonden en we ons op bier, een kaasplateautje en appelsap kunnen storten. In een plaatsje dat Waterhead heet, hoe kan het ook anders…….

Het pittoreske dorpje Near Sawrey (en ja, er is ook een Far Sawrey!) blijkt ook de plek te zijn waar Beatrix verliefd op werd. Van de opbrengst van haar eerste boeken kocht ze er een cottage, Hill Top genaamd. Heel bijzonder voor een alleenstaande vrouw in die tijd. In de eerste jaren pendelde ze, zo vaak ze kon, met de trein op en neer van Londen naar hier. Na haar huwelijk kocht ze er nog een huis en ging daar wonen. Dorp en cottage zijn sinds haar overlijden nauwelijk veranderd. Trouwe fans kunnen nog veel gebouwen en vergezichten herkennen die in haar verhalen voorkomen. Hier komen we de échte Beatrix tegen.

Hill Top is precies vier deuren van ons eigen onderkomen verwijderd. De pub is slechts drie huizen verder, maar daar kunnen we vanavond niet terecht voor onze portie pub-grub. Dus proberen we het nog een deur dichterbij, en dat levert een prachtige scène op:

- Kunnen we hier ook dineren, of is dit alleen een tearoom?
- Jazeker, dat kan. Welke avond had u in gedachten?
- Vanavond?
- Er wordt een grote, nogal lege, agenda geraadpleegd. Jazeker, we hebben nog plek. Hoe laat had u in gedachte?
- Eh, nu?
- De ober kijkt nu enigszins paniekerig. Hij moet het even navragen in de keuken. Het duurt even voor hij terugkomt. Maar, jazeker, er blijkt voldoende voedsel in huis te zijn om ons ook deze avond weer op de been te houden. En dat mogen we dan ook nog doen aan hun mooiste tafel bij het raam.

En zo kan het gebeuren dat we genieten van een geconfijte achterpoot van Jemima Puddleduck, een trio van Piglet Bland en een rilette van Peter Rabbit. Beatrix was vast vegetariër……..