Hawnsby (28 en 29 augustus

Twee jagers verlaten de Hawnsby Inn. Gelet op het grote aantal fazanten dat overal rondscharrelt, vraag ik mij af welke prooi zij straks in het vizier krijgen, of dat ze mischien telkens vergeten hun schietijzer eerst uit het foedraal te halen.
In ieder geval kunnen we rond Easterside Farm geen geknal horen. Meneer Wood is al vroeg met z’n schapen en het land in de weer en mevrouw Wood is druk in de keuken bezig. Alan en Sarah hebben twee huwbare dochters. Laura en Francesca zijn door hun bijrol veelal achter de coulissen verstopt.
Achter elke deur van de boerderij, waar je je makkelijk in vergist, ligt een verrassing. Max, Lexi en Molly springen uitgelaten tegen je op en monsteren de geur van Hollanders.
Zo zijn sheep dogs nou eenmaal …

__________

Op het station van Pickering wordt omgeroepen dat de trein naar Whitby een vertraging heeft van een half uur, er volgen nog een reeks excuses maar die worden door het kabaal van de locomotief niet gehoord.
Er wordt stoom afgeblazen. De 45428 staat verkeerd om op de rails, volgens mij. Eén van de vrijwilligers van de North York Moors Railway verzekert mij met trots dat deze veteraan nét zo snel achteruit als vooruit kan, en schept er nog een lading kolen bovenop.
Late passagiers zoeken naar een plaats in de coupé’s, de deuren worden gesloten, een fluitje rolt over het perron richting machinist en daar gaat ze! Ik zal voor het gemak maar niet beschrijven hoe een stoomtrein klinkt dus voeg ik mij weer bij Anke die in de gezellige stations-restauratie iets lekkers heeft besteld.
Net als in het bescheiden automuseum in Thornton le Dale, waar we eerder even de motregen konden verlaten, is nostalgie tastbaar geworden. En dat maakt ons dan weer een stuk jonger. Op het perron worden alle ogen weer gericht op de aankomst van de 63395. Deze zal ons in ruim drie kwartier naar Goathland brengen. Het landschap dat door de industrieële revolutie van 150 jaar geleden werd aangetast is door tijd en natuur weer ”verzacht”. De bewolking die door de zon wordt opgelost moet door de locomotief worden aangevuld. Roet dwarrelt door het open raampje naar binnen terwijl we het station van Newtondale passeren. Hier wordt uitsluitend op verzoek halt gehouden. Kinderen rennen opgewonden en luidruchtig door het gangpad en hebben geen oog voor de bloeiende heide, zwartkopschapen en halfverscholen hamlets.
Het stationnetje van Goathland zou het décor zijn geweest in een film van die andere Harry. Dit gegeven wordt echter niet uitgebuit, we blijven gewoon, maar dan rond 1950. Wij gaan te voet verder over een in onbruik geraakt traject van de spoorlijn dat nog door George Stephenson himself was uitgestippeld.
Het pad volgt een riviertje stroomafwaarts, langs lieflijke hellingen en soms door iemands voortuin.
Het is amper voor te stellen dat hier overal mijnen en smelterijen waren, dat door ijzerwinning de frisse lucht van vandaag vol zwaveldampen zou zijn. Het laatste stukje van de Rail Trail gaat opeens flink bergop.
Dan zien we beneden het station van Grosmont liggen.
Er vertrekt zojuist een trein, rookpluimen trekken door het dal. Het geluid dat erbij hoort heeft vertraging.
Wandelen maakt dorstig en op het zonovergoten terras van de pub is het prima treinspotten. Op de terugreis met de 61034 schommelen we lekker naast elkaar langs de Moors. Voldaan van een geslaagd schoolreisje door de tijd.

__________

Er staat een paardentrailer op het erf. Ochtendmist trekt voorbij de stapelmuren en Easterside Farm ontwaakt. Twee middelbare dames bestuderen een enorme en gedetailleerde kaart die over het ontbijttafeltje is gedrappeerd. De mevrouw die door de andere mevrouw Anne wordt genoemd, heeft bij het kaartlezen een groot vierkant vergrootglas nodig.
Onze gastvrouw geeft ze nog wat tips omtrent begaanbaarheid en uitzicht mee. Maar de dames hebben kennelijk al een besluit genomen. Als twee generaals voor een beslissende veldslag.
De wind heeft de schapen naar de luwte van onze woonschuur gedreven. “Het zijn rammen”, zegt Anke.
Terwijl we debatteren over onze dagbesteding bestijgen de twee dames hun paarden. Behoedzaam komen ze over het karrepad dichterbij. Het getrappel van de hoeven weerkaatst tegen de eeuwenoude gevel van de boerderij.
In hun lange wapperende jassen rijden de twee dames naar boven richting Hawnby Hill en verdwijnen dan langzaam uit het zicht. Mysterieus, onheilspellend. Ik weet niet hoe het komt en het laat me niet snel los maar ik denk zomaar: “ Die zien we nooit meer terug “…
Wij besteden onze dag voornamelijk aan het bestuderen van kaarten en laten het daarbij.