30 mei (Bielsa)
Door: Harry
Blijf op de hoogte en volg Anke en Harry
30 Mei 2018 | Spanje, Bielsa
Dit zou Spanje moeten zijn …
Iemand heeft met onzichtbare hand de mond van de stofzuiger dichtgehouden tot we niet meer terug konden, de zak in.
Daar staan we dan, op een Iberisch schiereiland, en God weet waar we terecht komen.
Ruim een kwart eeuw geleden wist ik dat ook niet. Geen adres, volg de borden. Door de nevels naderen we de Ermita da Pineta. Middeleeuwse grendels aan een poort die toen een open toevluchtsoord was. “Buenos Dias”, de receptioniste van de Parador heet ons gelukkig welkom.
Dan moet dit Spanje zijn.
Er wapperen geen vlaggen, geen uiterlijk vertoon van wat dan ook. Hier begint Spanje Centraal 2018.
Aan een doodlopende weg. Rondom ingesloten door steile bergen, bekleed met huiden van Fries stamboekvee. De lichte vlekken, die sneeuw voortstellen, worden met geweld onder handen genomen door watervallen die recht uit de hemel lijken te komen.
Een kolkende massa stroomt voorbij ons onderkomen. Het geruis is pas weg met de ramen dicht.
De kamer is donker, net als de wijn uit Aragon. Hier in de bergen van Ordesa heb ik niets aan de notities van Cees Nooteboom.
Geen koningen, jaartallen, veldslagen of zichtbaar gezag nog. Moeder Natuur heeft ons ingelijfd, dicht bij de bron gebracht. De zon komt af en toe om de hoek kijken hoe we een wandeling langs de Cinca maken. Achter ons rollen wolken omlaag lang de hellingen van Monte Perdido.
De Parador stijgt op zo lijkt het, en laat ons achter aan de achterkant van de maan. Vergeten.
De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Spanje%202018/S2
Iemand heeft met onzichtbare hand de mond van de stofzuiger dichtgehouden tot we niet meer terug konden, de zak in.
Daar staan we dan, op een Iberisch schiereiland, en God weet waar we terecht komen.
Ruim een kwart eeuw geleden wist ik dat ook niet. Geen adres, volg de borden. Door de nevels naderen we de Ermita da Pineta. Middeleeuwse grendels aan een poort die toen een open toevluchtsoord was. “Buenos Dias”, de receptioniste van de Parador heet ons gelukkig welkom.
Dan moet dit Spanje zijn.
Er wapperen geen vlaggen, geen uiterlijk vertoon van wat dan ook. Hier begint Spanje Centraal 2018.
Aan een doodlopende weg. Rondom ingesloten door steile bergen, bekleed met huiden van Fries stamboekvee. De lichte vlekken, die sneeuw voortstellen, worden met geweld onder handen genomen door watervallen die recht uit de hemel lijken te komen.
Een kolkende massa stroomt voorbij ons onderkomen. Het geruis is pas weg met de ramen dicht.
De kamer is donker, net als de wijn uit Aragon. Hier in de bergen van Ordesa heb ik niets aan de notities van Cees Nooteboom.
Geen koningen, jaartallen, veldslagen of zichtbaar gezag nog. Moeder Natuur heeft ons ingelijfd, dicht bij de bron gebracht. De zon komt af en toe om de hoek kijken hoe we een wandeling langs de Cinca maken. Achter ons rollen wolken omlaag lang de hellingen van Monte Perdido.
De Parador stijgt op zo lijkt het, en laat ons achter aan de achterkant van de maan. Vergeten.
De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Spanje%202018/S2
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
