29 mei (Bielsa, via Orléans en Cahors)

Ben jij nog maagd? Ik weet, het is een merkwaardige vraag om een reisverhaal mee te beginnen. Maar ja, tijdens de ruim zeven uur die het ons kost om van Den Haag naar Orléans te rijden, dwalen mijn gedachten geregeld af. Mijn rol, die van bijrijder, is immers nogal klein.

Zo na een uurtje of vier rijden popt er in mijn brein een herinnering op aan mijn midelbare schooltijd toen ik (bejaarde eindexamentudent) in de kantine genoemde vraag hoorde. Gesteld door een brugsmurf, nota bene. Ik denk dat toen een haarscheurtje ontstond dat later zou uitgroeien tot een volwassen generatiekloof. For the record, de brugsmurf was inderdaad nog maagd. Haar vriendinnetjes leeuw en weegschaal…..

Deze herinnering komt niet zomaar uit de lucht vallen. We zijn immer op weg naar de stad die vooral bekend is om Jeanne d’Arc, de beroemdste (en mogelijk enige) maagd van Frankrijk.

Overigens is Orléans een prettige stad, vol zandstenen gebouwen met die typisch Franse sfeer. Veel gezellige peintjes en terrasjes, smalle straatjes, leuke winkeltjes en her en der een fontein. Een prototype, zeg maar. Het zonnetje is waterig maar het is zwoel.
De stad eert haar Jeanne. Haar maagdelijkheid verzekerd omdat ze al zo jong het leven liet in en oorlog die maar liefst 100 jaar duurde. Spijtig, maar het leverde wel eeuwige roem en een heiligverklaring op. En twee standbeelden. Dat dan weer wel.
We dineren lekker buiten, Chez Don Camilo met een typisch Franse klassieker: Pizza!

De volgende ochtend bezoeken we een botanische tuin. Nu kan het nog, in Spanje zijn ze er nauwelijks. Op zich is hij niet bijzonder maar het is altijd fijn om een in het groen te lopen.
Daarna moeten we nog haasten om op tijd in Cahors te komen. Weer zes uur verder, maar dan heben we buiten de files en wegopbrekingen gerekend. En buiten het noodweer waar we zo af en toe onder doorrijden. Het is een vermoeiende rit en we zijn blij als we er eindelijk zijn.

Cahors is een klein, oeroud bergstadje aan de Lot. Veel oude gebouwen, leuk om een uurtje (of twee) in rond te struinen. Deze nacht slapen we met uitzicht op een duizend jaar oude kerk. Na het diner rollen we drijfnat onze kamer binnen. Alweer een hoosbui tegengekomen!

Van Cahors naar Bielsa is het hemelsbreed niet ver. Maar ja, er liggen wat Pyreneën tussen. De weg naar boven is niet lang maar wel bochtig en gaat door een tunnel. Net al we denken dat we een verkeerde afslag genomen hebben is daar het verlossende bord: Parador Ermita de Pinetas. In de sneeuw, tussen de watervallen. Prachtig en rustiek. Hier gaan we uitrusten. Bij het knisperende haardvuur……

De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Spanje%202018/S1