12 juni (Cadaqués)

We waren pas een jaar getrouwd toen we, op doorreis naar Andalusië, in Cadaqués belandden.
Een schitterende baai vol dobberende bootjes, stille kiezelstrandjes en een door de heuvels omsloten klont witte huizen met een kerk als baken erboven.
De bronzen Salvador Dalí staat er, leunend op z’n kenmerkende wandelstok, in het middelpunt van de belangstelling. Zo’n vijftien jaar geleden hoefde ik niet persé meer verder.

Nu vormt het een mooi slot. De laatste etappe in onze ronde van Spanje editie 2018.
Er wapperen meer Catalaanse vlaggen en op de muur rond de parkeerplaats wordt geschreeuwd om vrijlating van hun politieke gevangenen.
Boetiekjes en galleries zijn verkast naar de stegen om de Esglesia de Santa Maria. Zo kwam er ruimte voor nog meer horeca.
Bij de kade voor het oude casino ligt de boot naar Roses te wachten op passagiers.
De gordijnen boven Cadaqués worden langzaam opengetrokken. Er komt meer kleur.
Dalí zit net achter z’n ezel, op een muurtje tegenover Platja Port-Alguer.
Hij ziet ons niet. Wij zitten aan de overkant van de baai op een terrasje uren van de zon te genieten.
Een heerlijk lome dag eindigt met een flinke onweersbui. Dat kennen we inmiddels.

Overal in Hotel S’Aguarda hangen reproducties van de grote kunstenaar uit Figueras.
Zijn muze zit op een stoel voor de spiegel. Wij zien de schilder op de rug terwijl hij langs het doek het spiegelbeeld van Gala opvangt. En dat alles aan de muur van onze badkamer.
In Port Lligat staat de villa waar Salvador het meeste van zijn werk gemaakt heeft. Het is een prachtige en inderdaad inspirerende plek.
Het is nu een klein museum. Zo klein zelfs dat je een bezoek kennelijk dagen vantevoren moet reserveren. “Om de bezoekersstroom beheersbaar te houden”.
Ik heb behoorlijk moeite om m’n teleurstelling te beheersen.

Gelukkig maakt de schoonheid van de omgeving alles gauw weer goed. Op weg naar Cap de Creus zien we witte zeilen ver op zee. Veilig ver van de rotsen die paradijsjes verbergen.
Boven bij de vuurtoren trekt de wind aan. Meeuwen wiegen als vliegers aan een touwtje boven de klippen. De Costa Brava doet haar naam eer aan.
Aan die ‘wilde kust’ liggen ook de badplaatsen uit mijn jeugd. Met de vouwcaravan, eind jaren zestig.
In die tijd werd Cadaqués nog het Saint Tropez van Spanje genoemd.
Nu noemen wij het ‘ vakantie binnen de vakantie’. Een tikkie onafhankelijk.

De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Spanje%202018/S11