05 September (donderdag) – Anacapri

Er staat een liefdevol verzorgd altaartje langs het pad dat vanaf de top van Monte Solaro naar Anacapri slingert. Een oude man komt op ons af. Alsof hij ons ergens op heeft betrapt steekt hij zijn armen naar ons uit. “Hier, eet maar”, gebaart hij en schenkt ons een paar grote witte vijgen. “Ik heb ze zelf geplant en water gegeven en kijk nu eens hoe mooi ze zijn gegroeid!”. Dan verzamelt hij zijn waterflessen, pakt een versleten tas en verdwijnt geruisloos tussen de naaldbomen.
Wij blijven achter met de krekels, de vlinders en de hagedissen die op de kalkrotsen liggen te zonnen.

En dan ben ik in gedachten weer even terug bij onze aankomst gisteren : het gietijzeren tuinhek van La Giuliva valt achter ons dicht en het kabaal van Vespa’s en Piaggio’s verstomd, een beetje. In een sierlijke kruik staat een jonge boom die de vracht citroenen amper kan dragen. Aan de galerij met bogen rond het witgekalkte huis, hangen gordijnen die als zeilen opbollen in de bries die van zee waait. In de schaduw van de boom die naast een waterput groeit, glijdt de warmte die zich tijdens de overtocht vanuit Sorrento in mij heeft opgebouwd van me af. We hebben in Marina Grande maar een taxi genomen of liever een Capriolet, zoals Anke ze heeft genoemd: dak van de auto zagen en vervangen door een luifel van tentdoek. Heerlijk koel in de krappe bochten naar omhoog. Het tuinhek zwaait open en een keurige heer stelt zich aan ons voor als de vader van Fabricio. Zijn zoon komt straks even langs om de administratie af te handelen maar hij doet alvast onze kamer van slot, wijst waar alles staat, verontschuldigd zich nogmaals voor zijn gebrekkige Engels en verdwijnt dan weer geruisloos in de straatjes van Anacapri. Wij blijven achter met de kat van de buren die met een pas gevangen hagedis in de bek over de gloeiend rode dakpannen naar een schuilplek trippelt. In de verte ligt Ischia, maar dat eiland is voor later.
Een ander mooi panorama zien we die middag nog vanuit de tuin van Villa San Michele. Een Zweedse arts, Axel Munthe, heeft begin vorige eeuw een paradijsje geschapen. Zijn verzameling kopieën van Romeinse beelden heeft een plaats gekregen op de binnenplaats van de villa en ook in de tuin vol weelderige planten staan buste’s verdekt opgesteld.
Watervalletjes, met loof overdekte galerijen, een eigen kapel en overal uitzicht op Capri en zee.
Axel had smaak, zijn huis is nu een museum met de inrichting van toen, een sfeervol eerbetoon aan zijn leven en werk.
We zijn blij met onze keuze voor het rustiger Anacapri. Barokke kerkjes, levendige pleinen , weinig overdaad. En je kan vanaf La Giuliva geweldig naar de ondergaande zon kijken die door de Golfo di Napoli wordt verzwolgen.
Die avond is weer heerlijk zwoel en op de Piazza San Nicola is een dansvoorstelling, die we temidden van de lokale bevolking uitzitten.
Maar waar was ik ook alweer gebleven?

Oh ja, die vijgen smaken erg lekker en we dalen met plakkerige vingers verder af naar onze basis. Het kronkelpad komt uiteindelijk uit tussen de druivenranken van de hoger gelegen huizen van Anacapri en ook de stoeltjeslift die ons vanmorgen omhoog bracht komt weer in zicht. Fabricio runt naast de Bed&Breakfast ook de bakkerij op de hoek van de straat. Behalve een lekker ontbijtje weet hij ook heerlijke Gelato te serveren, die we als beloning voor onze afdaling menen te hebben verdiend.
Hoezeer we gesteld zijn geraakt op ”ons huisje” in Anacapri blijkt pas goed als we in Capri (stad) uit de bus stappen. Het is erg druk met dagjesmensen die vanuit Marina Grande zijn gedropt op de Piazza Umberto I en nu voetje voor voetje hun gids volgen, langs luxe hotels en mondaine boetieks. Wanneer je eenmaal aan dat gekkenhuis gewend bent, de achterafstraatjes opzoekt en het grote geheel overziet, blijkt het toch schilderachtig.
Keizer Augustus liet er niet voor niets een villa bouwen. Vanaf de terrassen van de Giardini de Augusto zie je nog een paar enorme rotsen in zee staan. Daaromheen liggen de jachten van de jetset voor anker. Over terrassen gesproken, die Piazetta tegenover de kerk van Santo Stefano is een ideale plek om de voorbijtrekkende meute te bekijken.
Er komt ook weer een bruid voorbij. We proosten op de liefde, of beter AMORE …