20 september (vrijdag) – Pozzuoli

Dáár wil ik heen!
We waren deze vakantie een beetje aan het voorbereiden toen ik Anke een plaatje op internet liet zien. Een vissersdorp op een eilandje niet ver van Napels. En nu zitten wij dáár, in de afbeelding, tussen vissers, hun boten en hun huizen.
De wijk lijkt met veel fantasie opgetrokken te zijn uit Lego-steentjes, inclusief kerk en in een gamma van snoepkleuren geschilderd. Corricella ligt met haar rug tegen de huizen van Sancio Cattolico, de veerhaven van het eiland Procida.
Procida is klein en ligt in de schaduw van Ischia. Ook qua toeristenstroom. De inwoners vinden het wel goed zo, hun idyllische décor blijft zo bewaard. De rest van het eiland is dunbevolkt en deels beschermd natuurgebied. De klim naar de abdij van San Michele Arcangelo is zelfs na drie weken trappen lopen en hellingproeven nog geen eitje. De koperen ploert is volop van de partij. Gelukkig is de deur nog open en hebben we niet voor niets het hoogste punt van Procida opgezocht. Met het laatste stukje cultuur van deze reis dalen we weer af en nemen onze plaats in het schilderij weer in.
Witte zeilen aan de horizon. Buurvrouwen die van balkon tot balkon familiefeiten uitwisselen. Jonge handen werpen een lijntje uit langs de kade, zoals al zoveel generaties hier deden. De klokken van de Santa Maria delle Grazie die weer een kwartier aan geschiedenis bijtellen. We wachten gelaten op de boot die ons zal wegvoeren. Maar ik wil niet weg uit dit plaatje, ik lijk Anke wel.
In de late middagzon glinstert het kielzog. In mijn gedachten zal het straks langs de oevers strijken van Capri en Sorrento. De meeuwen die ons begeleiden zweven morgen mischien boven de uitlopers van de Monti Lattari. Nog één blik op Vesuvio en al die mooie dagen in de Golfo di Napoli. Grazie di Tutto!