16 september (dinsdag) – Casamicciola Terme, Ischi

Wat & Hoe Italiaans, even iets opzoeken: wij komen hier voor onze rust …
Na de culturele hoogstandjes rond Pompeii, inclusief bliksembezoek aan Ercolano waar we de lezer maar niet mee zullen vermoeien, zijn we naar de veerhaven van Pozzuoli gereden om de overtocht naar het eiland Ischia te maken.
Het is vooral beroemd vanwege de kuuroorden, zwavelthermen die al door de oude Grieken als geneeskrachtig werden ervaren. Anke heeft met haar onderhandelingstactiek weer een geweldig onderkomen geregeld, een appartement met uitzicht op het naburige dorp Lacco Ameno. Het stukje tuin is groot genoeg en ik heb nog nooit met zoveel plezier de was te drogen gehangen want beneden zie je de bootjes in de haven dobberen terwijl de zon langzaam onder gaat.
We eten nog van hetgeen Silvio ons op het laatste moment heeft toegestopt, salami, fruit, rode wijn, ach wat lijkt dat alweer lang geleden. KNAL! Een oorverdovende dreun galmt tegen de berg heen en weer en nog eens KNAL,KNAL. Een donderslag bij heldere sterrenhemel maakt aan onze loomheid een eind. Dan begint er in de verte een carillon een vrolijk melodietje te spelen, andere kerkklokken luiden ook en dan wordt het weer stil in het dal.

We nemen ons voor om kleine uitstapjes te maken en de twee tuinen in de buurt, Ischia is niet groot, zijn ideaal om de late middaguren in door te brengen. De vrouw van de Engelse componist Sir William Walton schiep een botanisch paradijsje op de helling van een voormalige steengroeve, La Mortella. Anke is in haar element, tot het donker wordt en men achter ons de hekken sluit. In Casamicciola Terme zijn de lantaarns aan, er is een kleine markt rond de fontein en we eten nog lekker in de buitenlucht en zien de laatste veerboot terug gaan, of heen gaan, iedergeval weg gaan.
Ischia telt zes gemeenten met elk zo’n tiental dorpjes. Allemaal gehecht aan hun eigen identiteit en het lijkt wel alsof ze zelfs hun stratenplan niet met een ander gehucht willen delen. Zo komt het dat we met de auto telkens in een soort van web vertrikt raken en met ingeklapte spiegels langs gevels laveren. Als we menen in de buurt van ons bed te zijn stranden we midden in een menigte feestgangers. De naamdag van hun lokale beschermheilige Santa Maria Dolorosa of iets dergelijks. Vuurwerk, het geknal is weer begonnen. Angstaanjagend hard soms. Hun dorpsstraat is prachtig verlicht maar ook dicht. TomTom en instinct brengen ons uiteindelijk thuis. We laten de koele wind de kamer binnen en vallen in slaap onder begeleiding van muziek en krekels.

Een andere trip, een andere trap. Hoog boven Ischia-Ponte verkennen we de vesting Castello Aragonese. Een soort Mont St. Michel met een kleine middeleeuwse stad rond een kasteel gebouwd. Jaartallen, veroveraars, oude steen op nog oudere. En zo’n geweldig uitzicht op Ischia en de Tyrrheense Zee dat we besluiten het eiland rond te rijden. Een grof gebreide sjaal van witte huizen is om de berg Epomeo gedrapeerd. Hier en daar een haventje, een strandje, een TOET TOET TOET!. Op een eiland zou alles kleiner worden naar men zegt. Nou, alles wat hier een voertuig bestuurd heeft een enorme haast, naar iets groots. Er zijn teveel auto’s en te weinig straat. Stoepen kent men niet, voorrang evenmin. Geen wonder dat we op Capri geen auto mochten meenemen, ach wat lijkt dat alweer lang geleden. Mischien zijn die Thermale baden op den duur toch niet zo rustgevend. Ik kan ieder geval nog een paar uurtjes genieten van het zwembad bij ons “thuis”. Terwijl Anke het keukengerei gebruikt om haar geoogste bessen en bloemknoppen te verwerken (niet voor het diner) , laat ik mij zakken in warm, groen en heilzaam vocht. Behalve de kat van Giuseppe is er niemand. Heerlijk. Weer een mooie dag.
KNAL, KNAL. Daar gaan we weer … Nu is het een fanfare die de dorpelingen de straat op lokt. Er klinkt koorgezang en een hond blaft in de maat van het applaus dat daarop volgt. De klokken galmen even lekker door elkaar, ons eigen dorp heeft geen boodschap aan het feest verderop. Wacht maar. Toch verschieten we weer van een enorme kanonslag.
Vrij naar Van Dale zou ik willen roepen: Noi Venire qui per SILENZIO!