19 september (donderdag) – Pozzuoli

Hoe lang is het geleden de mens het jagen opgaf opdat hij meer tijd kon besteden aan het verzamelen? En waarom eigenlijk? Kwam het door het uitsterven van de mammoet of de uitvinding van de postzegel? De geschiedenisboeken maken er geen melding van.

Tijdens de Italiaanse renaissance was het aanleggen van een verzameling vooral een hobby van de gefortuneerde burger. Zeg maar gerust: zeer gefortuneerde burgers zoals de De Medici’s uit Florence, de Borgia’s uit Rome en de Farneses uit Napels. Dat waren nog eens tijden! Waar de Florentijnen braaf schilderijen per dozijn inkochten, stortten de pauselijke Borgia’s zich met name op ondeugende afbeeldingen. De interesse van de Napolitanen lag op een geheel ander gebied. Zoals wij nu voetbalplaatjes sparen, verzamelden zij keizerlijke koppen. Dat wil zeggen, bustes van iedere Romeinse keizer van wiens bestaan ze op de hoogte waren.

De in die tijd razendsnel groeiende kennis van de antieke tijd, en daarmee het fors uitdeiend legioen van keizers, deed ze uiteindelijk de das om: ze gingen failliet en de koppen staan nu te pronken in het archeologisch museum in Napels. Hetzelfde lot onderging het “geheime kabinet” van de Borgia’s, dat nu zo ongeveer de grootste publiekstrekker is geworden. Hoewel niemand dat toe zal geven. Officieel komen alle toeristen natuurlijk af op de collectie kunstschatten die latere Napolitaanse koningen voor hun privé-verzameling uit Pompeii lieten slopen.

Intussen kunnen wij voor de achtergebleven verzamelaar weinig betekenen: in de gehele omgeving valt er geen spiegeltje, uiltje, parfumflesje of zangertje te bekennen. En precies één bierviltje. Met suikerzakjes hadden we goed kunnen scoren, maar wie verzamelt die nou nog?

Napels zien, en dan sterven: zo moeilijk is dat niet. Terwijl we -met plattegrond in de hand- onze weg proberen te vinden in de smalle straten van de oude stad, worden we regelmatig op een haar na van onze sokken gereden door toeterende fiatjes en vespa’s. Jammer, want het is best een aardige plaats vol barokke suikergoedkerken, kerststallen en griezelig realistische heiligenbeelden. Niet echt onze piece-of-cake. Leuk voor een dag, maar vooral niet langer.

Onze hotelkamer in Pozzuoli is, behalve een gerieflijk paars coconnetje, ook een perfecte uitvalsbasis voor divere uitstapjes naar stomende vulkankraters, oude Griekse orakelen, gigantische koninklijke paleizen met te veel kamers en te veel tuin (écht waar!), en lieflijke bergdorpjes die in de Middeleeuwen zijn blijven steken en waar het voortreffelijk lunchen is.
Toeristisch gezien allemaal erg interessant maar vooral ook vermoeiend. Dit stukje van de provincie Campanië raakt me niet echt, ik voel me er niet zo mee verbonden. Is helemaal niet erg, dat maakt het naderend afscheid van dit fraaie stukje van de wereld straks iets minder moeilijk……