03 september (dinsdag) – Sorrento

“Amen! Halleluja!” schalt het uit de luide sprekers van het minibusje wanneer we de deur dichtsmakken. In Italië weten ze nog wat gastvrijheid is. Het busje pendelt van de de haven ver onder ons naar onze villa-voor-drie dagen hoog bovenop de berg. Efficiënt, gratis en bijna op tijd: service van de zaak. Wat zou je ook anders verwachten van een villa die Giovanna heet; Johanna op zijn Hollandse boerenfluitjes, net als ik. De haven is oud, de stad barok, de villa aanzienlijk nieuwer. Maar daar zie je gelukkig niets meer van.

Dit is alweer onze tweede dag hier in Campanië, een provincie iets boven de enkel van de Italiaanse laars met Napels als hoofdstad. Tweeëneenhalfde dag eigenlijk, want na een vlekkeloos verlopen reis kunnen we nog een deel van de van de zwoele namiddag meepikken.

Tenminste, dat had gekund als onze kamer niet een donker hokje was geweest met uitzicht op: jawel, de parkeerplaats. Hadden we dat een halfjaar geleden in Cuba ook al niet? En eerder in Playa del Carmen, Hurghada en al die andere plaatsen waar we dachten een kamer met balkon en uitzicht te hebben geboekt? Het zie-je-dan-niet-hoe-vreselijk-ongelukkig-we-zijn-gezicht van Harry, een reeds beproefd concept, heeft ook ditmaal het gewenste effect. Binnen een halfuur hebben we een upgrade naar de junior suite, inclusief blauwbetegeld balkon en uitzicht op de Vesuvius. Met op de achtergrond het geluid van een naar liefde hunkerende cicade en het gestage pok-pok-pok van de olijven die op ons balkon vallen.

Hier brengen we onze eerste échte vakantiedag door. Lezend, luierend, duttend. Af en toe valt de cicade stil. ‘t Komt toch hard aan, zo’n olijf. Zelfs als je geen cicade bent.

Op dag twee zijn we toe aan actie. Genoemd pendelbusje zet ons af aan het begin van de hoofdstraat van Sorrento. Oei, wat is het hier druk. Zo snel mogelijk duiken we één van de vele, smalle zijstraatje in. Het betere slenteren kan beginnen. We bekijken de ene barokke kerk naar de andere: allemaal inwisselbaar, allemaal lekker koel. We hijgen uit in de twee haventjes die de stad rijk is. Sloffen langs de vele winkeltjes die met name knollen of citroenen verkopen. En citroenlikeur, -zeep, -koekjes, -snoepjes, -parfum, -kaarsen en wat je zoal nog meer van citroen kunt maken. Ze hebben er blijkbaar een overschot van.

Af en toe stuiten we op een verrassing: een kapelletje onder een kerk, een middeleeuwse kloostergang, een typisch Engelse bruiloft. Eh, jazeker, in die kloostergang nog wel. De heren zwetend in driedelig, grijs polyester. De dames in te krappe, te glimmende jurken. De bruid: iets te blond, iets te bruin en iets te bloot. En met een loopneusje. Voor haar aanstaande maakt het niets uit. Als ze de kloostertuin binnenschrijdt, gaat er bij hem een lichtje aan. Plechtig geven zij elkaar het yes-woord met op de achtergrond een mandoline die muziek uit The Godfather tokkelt. Wat maakt het uit, ze zijn gelukkig en dus zijn wij het ook!