December 25+26 (Qeenstown) +27+28 (Te Anau)

Ondanks verzekeringen van onze mede-campingbewoners, heeft Santa onze sok niet kunnen vinden. Daar heeft hij het ook veel te druk voor, als we de laatste Nieuwzeelandse kersthit mogen geloven:

Grandma got run over by a reindeer
Just as she left home at Christmas eve
Now you can say there’s no such thing as Santa
But for me and grandpa, we believe!

Het komt erop neer dat oma in beschonken staat tegen een rendier is opgebotst en hoe nu verder? Het lied eindigt met een goede raad voor de authoriteiten: verstrek nooit een vergunning aan oude mannen in een slee en met een sterke voorkeur voor rendieren. Dit alles ondersteund met een leuk riedeltje op de banjo. We weten nu al dat we dit liedje over tien jaar met Kerstmis nog steeds zingen!

We mogen vandaag dan wel het midwinterfeest vieren, het is gewoon om 5 uur licht, halfbewolkt en een graad of twintig. Het blijft raar. Wanaka is uitgestorven (op wat campingschapen na) dus verkassen we naar de volgende stad, die meer vertier beloofd: Queenstown. Onderweg stoppen we nog in een voormalig mijnwerkersdorpje in wildweststijl, Arrowtown geheten. Normaal wemelt het hier van de toeristen, vandaag is het heerlijk rustig. Houten gebouwtjes in pastelkleurtjes, mierzoet maar oh zo lekker. Gelukkig is ook de snoepwinkel (met 50 verschillende soorten fudge) gesloten.

Queenstown is een verzamelpunt voor toeristen, die hier het avontuur zoeken in de vorm van bungy-jumpen, jetboaten, parapenten, parachutespringen, etc. Wij zoeken alleen gezelligheid en die is volop aanwezig. We flaneren wat, windowshoppen, observeren hoe een stoomboot de haven in- en weer uitmanouvreert en testen wat lokale terassen. Als we daar genoeg van krijgen, nemen we de kabelbaan naar boven (en later ook weer naar beneden). 700 meter omhoog op een traject van 450 meter, da’s bijna loodrecht omhoog (en later ook weer omlaag)! We wandelen nog wat en zoeken daarna onze camping op. Gelukkig is de snoepwinkel (met 50 verschillende soorten fudge) gesloten.

Het is afgeladen druk op de camping, maar dat weerhoudt me er niet van een dutje te doen. Immers voor het kerstdiner moet ik in topconditie zijn. Vijf gangen, inclusief kalkoen en christmas pudding. Met als afsluiting christmas crackers en mince pies. Hellup, ik ben er niet meer aan gewend om zo veel te eten! Gelukkig is is Harry bereid me naar huis te rollen. Zou morgen mijn riem nog steeds op z’n laatste gaatje kunnen?

Voor tweede kerstdag staat een grote excursie gepland (geheel verzorgd, dus mijn Tijger hoeft een keer niet te rijden), naar de Milford Sound. Een foute benaming, het zou eingenlijk Milford Fjord moeten heten. Maar ja, dat klinkt nou eenmaal niet.
We moeten ’s morgens heel vroeg even op de bus wachten en zijn er niet echt gerust op. Er was bij het boeken nogal wat verwarring ontstaan. Ietwat verlaat vertrekken we toch. Met een bus met glazen plafond (zie je wel, het bestaat toch!) van Awesome NZ en een chauffeur die Sean heet. Onderwijl pakken zich donkere wolken samen.

Het Fjordland kent 200 regendagen per jaar en 165/166 min of meer droge. Raad eens wat voor soort dag het is vandaag? Juist! De hemel keert zich binnenstebuiten. Het plenst en dat gaat de hele dag niet meer veranderen. Onze chauffeur wrijft zich in de handen: regen in de Milford Sound is heel spectaculair. Ja, Ja….

Drieënenhalf uur duurt de heenrit. Het schijnt dat we door een fikse bergpas rijden, maar we zien er niets van. Tot een halfuur vóór het bereiken van de bestemming. Hier rijzen de rotsen loodrecht en direct langs de weg omhoog. We klimmen snel naar een kilometer hoogte. Er ligt nog wat verlate sneeuw. Het water komt in honderden watervallen van allerhande formaat naar beneden. Als witte slangen valt, gutst, buldert, sijpelt en stort het water van 300 meter naar omlaag. Zolang het regent, wordt ons verteld. Zodra het opdroogt, zijn ze zo weer verdwenen. We mogen/moeten af en toe naar buiten voor wat splash-and-dash fotografie. Immers, een dag geen foto’s gemaakt, is een dag niet geleefd. Paraplu’s zijn gelukkig bij de prijs inbegrepen.

Dit is lawine-gebied. In de winter komt de sneeuw hier regelmatig van de berg gegleden. Net als we onszelf feliciteren met het feit dat we dat niet gaan meemaken, wordt ons doodleuk verteld dat er ook nog zoiets bestaat als boomlawines, waarbij hele stukken begroeiïng op de weg storten, vooral als het regent. De littekens ervan zijn overal te zien. En dan heb je ook nog regelmatig aardbevingen. De laatste was ruim twee maanden geleden en bijna 8 op de schaal van Richter. Gek, dat lees je nou nooit in de brochures…..

De boot die ons over de Milford Sound gaat varen is knus en warm. Af en toe wagen we ons buiten maar de in wolken en mist gehulde fjord laat zich ook door het raam goed bewonderen, ondanks bezweringen van de bemanning dat het mooiste uitzicht zich buiten bevindt. Het zal wel. Wanneer het weer het toelaat, of wanneer er zeehondjes te zien zijn, gaan we even naar buiten. Het is niet de regen die ons weer naar binnen jaagt, maar zandvliegen. We hebben al genoeg voor donor gespeeld!
Toch moet ik toegeven meer onder de indruk te zijn dan de vorige keer dat ik hier voer, tien jaar geleden. Toen scheen de zon, maar eigenlijk was dat wel een beetje saai. Nu, met al dat watergeweld, is het ronduit spectaculair. Had Sean toch nog gelijk.

Derde kerstdag (en zes jaar en zevenmaandse trouwdag, gefeliciteerd!) begint grijs maar het klaart snel op. Het wordt weer zomer! En wij gaan kiwi’s kijken in het vogelpark van Queenstown. We hebben geluk, ze hebben er zin in vandaag en laten zich goed bekijken (voor zover mogelijk in het donker, het zijn nachtdieren). Het zijn maffe beesten. Officieel zijn het vogels, maar ze beginnen zoogdierachtige trekken te krijgen. Hun botten zijn niet hol, ze hebben helemaal geen vleugels meer. Hun veren lijken op haren en ze hebben zelfs een snor. Ze lijken inderdaad op de bekende bruin-met-groene vrucht, maar dan veel groter (formaat camping-eend), en met poten en enorme snavel. Hun eieren zijn krankzinnig groot, zo’n pond per stuk en ze leggen er vijf tot zes. Ze zijn geweldig!

Daarna wandelen we terug naar het water voor een terras-sessie. Onderweg passeren we wederom die snoepwinkel (je weet wel, met 50 verschillende soorten fudge). Verdorie, hij is open! Ach, mijn broeken begonnen toch te wijd te worden, zelfs met de riem op het laatste gaatje…..

De weg van Queenstown naar Te Anau, die we gisteren ook al hebben gereden, ziet er in de zon geheel anders uit. Verdraaid, er zijn bergen! Te Anau is op zich niet heel bijzonder maar heeft, zeker voor mijn liefste, een onweerstaanbare attractie: een watervliegtuig! Dat we er geen mee naar huis kunnen nemen, wil niet zeggen dat we er niet een keertje in kunnen vliegen! En hup, daar gaan we. Omhoog. Op naar de Doubtful Sound; rakelings langs talloze, nog steeds besneeuwde toppen. Hoezo global warming? We landen zachtjes, op het water en dobberen dan terug naar de steiger. Het was heerlijk. Weet je zeker dat we er thuis geen kwijt kunnen?

Op vierde kerstdag zien we het licht. Groene lichtjes, blauwe lichtjes, in sliertjes bungelend aan het plafond. Nee, ik heb het niet over onze geliefde kerstversiering maar over ‘glow worms’. We zagen ze al eens tijdens ons tube-riding avontuur, maar dit is veel beter. Ze leven in een grot die nog jong en volop in wording is. Het water raast erdoorheen, oorverdovend. Het zijn er duizenden, als een ondergrondse sterrenhemel. Zoetjes dobberen we er in een bootje onderdoor. Eigenlijk zijn het helemaal geen wormen maar larven van het een of ander insect. Gloei-maden dus eigenlijk, maar daar lok je geen toeristen mee…..