Januari 5+6 (Christchurch) +7 (Akaroa)

We bevinden ons in een vacuum. De berichten van het thuisfront blijven hetzelfde: de situatie is ernstig, er is geen verbetering maar ook geen verslechtering. Naar huis gaan heeft geen zin, hier blijven voelt dubbel. Ondanks alles laten we de moed niet zakken, maar vooruitkijken doen we niet meer. Vooralsnog is de stelling “als we Kaikoura maar halen”. Dat is het laatste grote hoogtepunt van de reis door Nieuw Zeeland. Als dan het doek valt, dan hebben we daar vrede mee, dan voelt het ‘afgerond’.

Maar zover is het nog niet. Eerst is daar nog Christchurch. Een gezellige, erg Engels aandoende stad. Ze heet ons van harte welkom met een vriendelijk zonnetje. De camping is groot, met een ‘drive thru’ check-in. Met een flinke stapel folders (zoals altijd!) onder de arm parkeren we ons huis-op-wielen. Die mag de komende twee dagenlekker uitrusten. Immers, de mevrouw van de check-in was overduidelijk: Don´t even think of taking your van into town, unless you want a headache. En daar zitten we natuurlijk niet op te wachten. Gelukkig stopt de bus voor de deur.

Voor we het weten, staan we op Cathedral Square en proberen ons te oriënteren. Een ritje met de gerestaureerde (uiterst schattige) stadstram lijkt ons hiervoor een prima gelegenheid. De zwaar bebaarde conducteur heeft echter slecht nieuws. Wegens een bommelding rijdt de tram niet. Blijkbaar hebben ze hier nog niet door dat AlQaida nooit vantevoren belt. Of zouden ze hier een MAB (Maori Afscheidings Beweging) hebben?

We laten ons door dit nieuws niet uit het veld slaan en besluiten ons dan maar een stukje over de rivier de Avon te laten punteren. We moeten even zoeken naar het oude boothuis waar de bootjes op ons wachten. Een flamboyante bootsman verkoopt de kaartjes: you´re Harry? Awesome! De vaartuigen zijn plat, je kunt er niet in zitten, alleen maar hangen. Door onze zwaarwichtigheid heeft ons bootje extra diepgang maar onze punteraar (keurig in gestreept gilet en strohoed-met-lint) is te beleefd om te klagen. Zo glijden we, geruisloos en romantisch, heen-en-weer-weer. Begeleid door tientallen park-eenden, een veel beschaafdere soort dan de al eerder genoemde, tough-as-old-boots camping-eenden. Eerder dan me lief is, is het alweer afgelopen.

Een korte wandeling brengt ons terug naar de kathedraal. Hoewel deze vrij nieuw is (zoals alles hier), begint hij toch al die speciale sfeer te krijgen die zo bij oudere kerken hoort. Ik kan het niet precies benoemen, alsof er gevoel in de muren blijft hangen. We sluiten de dag af met een etentje aan de rievier. Een tractatie, dat doen we niet zo vaak!

Het voelt alsof ik weer thuis ben: eerst rennen om de bus te halen en dan wachten op de tram. Gelukkig rijdt die weer, blijkbaar is de bom niet afgegaan. In tien stops leidt hij ons langs alle hoogtepunten van het historisch stadshart. Daarna is het de beurt aan de botanische tuin. Daar is het aangenaam wandelen tussen lange borders, fraai geboomte, de verplichte rozentuin en een pauwenfontein.

Het ernaast gelegen museum is erg de moeite waard,met een nagebouwde winkelstraat van 150 jaar geleden en taferelen uit de Maori geschiedenis. Ook wordt hier een koppel lokale gelden geëerd, bij wie een huiselijke ruzie leidde tot een volkomen uit de hand gelopen hobby. Meneer hierld ervan paua-schelpen te plijsten en op de grond uit te stallen. Mevrouw kon zo niet stofzuigen, waarna meneer dreigde ze aan de muur te spijkeren. "Doe ook maar!" Zo spijkerden ze over de jaren zo´n 1.200 schelpen (formaat asbak) tegen de muur en haalden daarmee lokaal en internationaal het nieuws. Aan de geheven entreegelden hielden ze een leuk pensioentje over. Later ging het interieur over naar het museum, als uiting van de ultieme Kiwi way of life. Ondersteund door een authentiek orgeldeuntje. Awesome!

De geplande tour door een fudge makerij gaat helaas niet door. Jammer, nu valt er een gat in ons programma. Al rustend op een bankje dutten we bijna in. We slepen ons terug naar de Avon, op wiens grazige oevers het heerlijk rusten is. Pas op voor eendenpoep! Voor we het weten is het anderhalf uur later en spoeden we ons per tram naar Regent Street. Prachtig om te zien in Spaanse missionarisstijl in snoepkleurtjes, maar helemaal uitgestorven. Hier heerst nog de negen-tot-vijf mentaliteit.

Om weer thuis te komen moeten we de bus naar Belfast nemen. De chauffeur levert ons bij de voordeur af, hoewel dat geen officiële halte is. Kom daar in Nederland maar eens om!

De weg naar Akaroa leidt ons langs een kabelbaan. Die moeten we natuurlijk uitproberen. Ondanks de bewolking is het uitzicht over Christchurch, havendorp Lytleton en de bijbehorende bergen en baaien niet verkeerd. Ook een "tijdreis" hoort bij het programma. Je kunt het meisje uit de Efteling halen, maar de Efteling niet uit het meisje!

Na veel bochten komen we in Akaroa aan. Een plaatsje met een Frans verleden, een gezellig haventje annex strand en fijne winkeltjes waar ik me lekker misdraag. Het zonnetje is er inmiddels ook weer, dus we doen verder niet veel meer. Hoeft ook niet, de klim naar de camping is al heftig genoeg. Je moet wel werken voor je uitzicht!

Morgen gaan we op weg naar Kaikoura, in het luchtledige…..