Januari 8+9 (Kaikoura) +10 (Blenheim)

Er zijn van die plaatsen waar je wel een week zou willen blijven. De grote gehavende vulkaankrater die Banks Peninsula heet bijvoorbeeld. In de stralende ochtendzon ziet de baai van Akaroa er fantastisch uit. Geen wonder dat een stelletje Franse walvisjagers het hele schiereiland wilden kopen van de Maori.

Nu het woord walvis is gevallen, kan ik meteen wel vertellen dat één van de hoogtepunten van onze reis door Nieuw Zeeland een bezoek aan Kaikoura is. Waarom ? Om een grote kans te grijpen zelf walvissen ”in hun element” te zien.
Het is een flinke rit maar we hebben wind mee. Ik vindt het nog steeds machtig om een reuze-slalom door de heuvels van Canterbury te sturen. Wanneer highway nr. 1 opeens weer pal langs de Pacific loopt weten we dat we terug zijn in de provincie Marlborough. Daar, onderaan die bergkammen, ligt Kaikoura op ons te wachten. Truce hebben we eigenlijk niet meer nodig en de camping blijkt een top tien onder de Top 10.

Mijn herwonnen enthousiastme krijgt een enorme dreun als ik de voise-mail beluister: nu is ook m’n moeder in een ziekenhuis opgenomen. Ze wist zich niet meer te redden alleen. Mijn broer heeft de noodklok moeten luiden.
Onze trip om de wereld is onder goed gesternte geboren uit chronische reislust en een nu of nooit-gevoel. Eenmaal goed ”opgeladen”, zouden we ze alle aandacht en zorg kunnen geven, wanneer ze dat ook maar zouden toelaten.


Zaterdag, 9 januari: “ We hebben wel vijf walvissen gespot. Geweldig! Vanuit de lucht zie je ze véél beter dan op een boot. Bedankt. Erg onder de indruk van de twee mooie potvissen, en zo dichtbij!”
Het gastenboek staat vandaag vol superlatieven. De Robinson R44 staat al met de wieken te wentelen om ons mee te nemen naar de World of Whales. Piloot Ron navigeert meteen naar de coördinaten waar twee potvissen het laatst zijn gesignaleerd. Op zee en ook vanuit een ander vliegtuig wordt elke schuimkop – ze worden steeds groter en talrijker – gretig gemonsterd.
Normaal blijven de potvissen rond Kaikoura zo’n veertig minuten ondergedoken om, op een diepte van één kilometer, te fourageren. Daarna kunnen ze ruim tien minuten aan de oppervlakte zwemmen om op adem te komen.
Ruim een half uur cirkelen we boven de oceaan, komen ooghoeken te kort en luisteren mee naar radioberichten die maar geen verlossend DAAR of HIER roepen.
Ontgoocheld stappen we uit en leveren onze zwemvesten (droog) weer in.
Ook hier heeft de natuur geen boodschap aan agenda’s of prognose.


Zondag, 10 januari: We hebben maar liefst vier potvissen gezien, geweldig! Met een boot kom je veel dichterbij. Dit is geen citaat uit een vergeeld gastenboek maar een ooggetuigenverslag van mijzelf.
Anke en ik stonden al om kwart voor zeven aan de balie van The Whaleway Station, een treinstation annex rondvaartonderneming. Na de mislukte expeditie van gisteren is dit de ultieme poging.
De zee is nog kalm als we aan boord van een snelle catamaran South Bay verlaten. De schepen van Whale Watch zijn speciaal ontworpen. Toch werden we op het verzamelpunt nog uitvoerig gewaarschuwd voor snel verslechterende weersomstandigheden. Na een kwartier op volle snelheid naar ”het diepe” te zijn gevaren, neemt de schipper gas terug en begint het speuren.
Wie ooit Melville’s bestseller Moby Dick heeft gelezen of de verfilming met Gregory Peck heeft gezien, weet wat voor zenuwslopende momenten de bemanning doormaakt. Het schip stampt hevig op de deining van de oceaan. Er wordt een onderwater-microfoon tewater gelaten om geluiden van de vermaarde zoogdieren op te vangen, de sonar op de brug staat ook op scherp. Iedereen speurt met ingehouden adem de horizon af. Op de boeg wordt de harpoen nog eens geslepen (grapje) maar de grote witte walvis speelt verstoppertje. De gezonde rode blos op Anke’s wangen is weggetrokken, de zeegang lijkt een afgang te worden. Gregory Pech. Ik moet denken aan de tweepersoons kano die we vroeger thuis hadden, de Moby Dun. In mijn marine-tijd heb ik eens een lezing mogen bijwonen van een professor die als jong bioloog meevoer op de Willem Barentz, een varende verwerkingsinstallatie.
En dan worden we opeens naar onze stoelen teruggeroepen, we maken vaart, er zijn er twee gevonden!
Walvissen mogen alleen van opzij of van achteren benadert worden. Grote donkerblauwe golven bieden ons doelwit rugdekking, maar opeens is een fontijn zichtbaar en de lange romp van een potvis die erbij hoort. We sluipen dichterbij en iedereen neemt, gewapend met fotospullen of verrekijker, de stellingen in. Het dier beweegt langzaam, de huid glanst als een natte binnenband, en pffffft een mooie geyser voor ons. De bergen in de achtergrond,verwaaiende wolken erboven, het is een ontroerend mooi moment. Ik weet nog net op tijd de reling vast te grijpen als het schip een zwieper maakt. Anke’s wangen hebben inmiddels een grauwe teint aangenomen, de zeegang krijgt meer diepgang.
“Let op, hij haalt nog één keer diep adem en duikt dan met de staart in de lucht naar beneden”.
Inderdaad, de rug kromt zich langzaam en de staartvin wipt uit het water ophoog. Een salvo uit de camera’s begeleid het wegzinken van de sierlijke flipper.

Bij de tweede potvis, die in de buurt is gebleven, krijgen we hetzelfde schouwspel nóg eens voorgeschoteld. Niet minder indrukwekkend. De kleur op Anke’s wangen is definitief op groen gesprongen als de kapitein nog even een sprintje trekt naar een derde walvis. Er is al een zusterschip van de Wheketere bij in de buurt en in een vliegtuigje heeft men het dier ook op de korrel.
Méér vlieg-, en vaartuigen mogen er ook niet tegelijk in de buurt komen van walvissen of andere zeedieren. Wederom sta ik met open mond naar de bewegingen van de staartvin te kijken en druk af.
Drie geweldige oceaanreuzen zijn gevolgd in hun kwetsbare rust. Nu zijn ze ongestoord en met volle longen op weg naar het swim-thru restaurant in de diepte beneden ons.
De klippen rond Kaikoura doemen op uit de nevel als waarempel nog een vierde potvis wordt gezien.
Even is er overleg met de schipper, onze tijd is eigenlijk om maar hij wendt toch de steven richting de spuitende walvis. Met een gemeenschappelijk “Ooooh!”, zien de opvarenden aan stuurboordszijde nog nét hoe de majesteitelijke T in de golven zakt. Net zoals we thuis op het strand altijd tot het laatste stukje naar de ondergaande zon blijven staren.

En nu voor iets geheel anders: Omaka Aviation Heritage Centre.
In ieder gehucht dat we op onze trektocht door Nieuw Zeeland passeerden, troffen we wel een monument aan dat de gevallenen in The Great War herdacht. In een grote hangar op het vliegveld van Blenheim heeft men zelfs een collectie memorabilia van oorlogsvliegers uit die tijd bijeengebracht.
Tussen levensechte exposities van fragiele toestellen uit de periode 1914-1918, heeft dit museum persoonlijke bezittingen en uniformen van beroemde piloten smaakvol tentoongesteld. Ik moet even denken aan de Biggles-reeks die mijn broer en ik hebben stukgelezen, geschreven door een zelfde onverschrokken oorlogsvlieger. Uit een luidspreker klinkt het sterke verhaal van een veteraan dat ooit is opgenomen. Onvoorstelbare noodlandingen. Parachutes waren luxe-artikelen. Bommen gooien uit de losse pols. In de lucht zelfs oog in oog met je tegenstander komen. De verschrikkingen beneden.
Dit bijzonder stuk militaire luchtvaartgeschiedenis komt tot een climax bij de scene die het fatale treffen met ”de Rode Baron” verbeeld. Zoiets verwacht je niet, zo ver van de loopgraven van weleer.

We sluiten de dag af in de wijngaarden rond Blenheim. Vanaf een toren die in Toscane niet zou misstaan, overzien we de druivenranken van Highfield Estate. Ze staan er goed bij. Helaas is het uitzicht erg beperkt door de regen. We zagen de bui in Kaikoua al hangen. De dorre heuvels van Marlborough kunnen wel wat vocht gebruiken, overal staan waarschuwingen voor brandgevaar.
Sauvignon Blanc, Pinot Noir, Cabernet, Chardonnay, de beste wijnen van Nieuw Zeeland komen uit deze streek. Natuurlijk wil ik wel eens proeven wat de Wairau Valley te bieden heeft en met een heerlijk hapje erbij komt de oorspronkelijke kleur van Anke’s wangen weer helemaal terug.

Hopelijk heeft mijn liefste ook haar zeebenen op tijd herwonnen want morgen neemt de Aratere ons mee terug naar het Noorder Eiland. Geen zin in afscheid, we’re better at “Hello”.