December 31, Januari 1+2 (Dunedin)

Met een plop schieten we vanachter de maan vandaan, regelrecht de enige telefooncel in die Owaka rijk is. In dat kleine, blauwgele hokje zijn we even terug in Amstelveen in plaats van aan de andere kant van de aardbol. De situatie is onveranderd. Is stilstand gelijk aan achteruitgang? We weten het niet, twijfelen hevig. Blijven of teruggaan? Toch nog maar even blijven.

De weg voert ons verder: naar Dunedin, een nieuw jaar, een nieuw decennium zelfs. Onderweg buigen we af, naar Nugget Point. Daar zouden zeeleeuwen en pinguins te zien zijn. De weg is onverhard, bochtig, bergachtig. Iets over de helft vindt Harry het niet meer verantwoord om verder te gaan. Symbolischer kan het niet. We kijken naar de woeste golven, de niet aflatende regen, de medogenloos grijze hemel. Zo voelen we ons ook: verdrietig, boos en machteloos. Koud tot op de botten. En dan komen de tranen, hoe kanhet ook anders? We reizen verder, zonder te praten en de radio op 10. Stilte is ondraaglijk.

Ineens is het daar, Dunedin. Zonder dat we het merkten is het opgehouden met regenen en hebben we de kilte achter ons gelaten. Onze pleisterplaats voor de komende drie dagen is kleurig, vriendelijk en speels. Dat helpt. We wandelen wat en praten veel, dat helpt ook.

Toch lijkt het ons beter voor de middag wat afleiding te zoeken in de vorm van een ritje naar het plaatsje Portobello, wiens enige faam (volgens het reisboek) is gelegen in het feit dat er een marien onderzoeksinstituut is gevestigd met bijbehorend aquarium. GPS Truus is geprogrammeerd om ons via de gemakkelijkste weg naar ons doel te brengen. Helaas is haar idee van gemakkelijk iets anders dan het onze. Witte knokkels dus en nu veertig nagelafdrukken in het dashbordkastje. Van het fraaie landschap heb ik weinig gezien. Truus mag in haar mandje, de terugweg vinden we zelf wel. Ze moppert: jullie wilden toch afleiding?

Het aquarium geeft een beeld van wat er zoal in de zee hier rondzwemt. We hebben het in twintig minuten gezien en rijden dan, via de kust, weer terug. Goh, wat is het hier eigenlijk mooi!

Inmiddels is het oudejaarsavond. Bij gebrek aan oliebollen eten we pannekoeken. Ook lekker! Verder zijn we niet van plan iets aan de jaarwisseling te doen en op tijd naar bed te gaan. Op het nieuwe dat het nieuwjaar zal brengen zitten we niet te wachten. Voor het eerst sinds we zijn vertrokken, kunnen we TV ontvangen. We vallen midden in een Bollywoodfilm. En dan is het ineens tóch twaalf uur. Een dikke knuffel en toch nog een goed voornemen: wat er ook gebeurt, we komen er samen wel uit!

De eerste ochtend van het nieuwe jaar, en de zon schijnt. De situatie aan het thuisfront lijkt iets verbeterd. We krijgen weer een dag cadeau. Er staat een tuin op het programma, en een stadswandeling. De botanische tuin van Dunedin is een oase en erg interessant. En gratis. Hier bloeit van alles tegelijkertijd dat bij ons in heel verschillende seizoenen bloeit. Bijzonder! We brengen er met gemak de hele ochtend zoet. Voor het eerst in dagen (of was het weken?) hebben we het weer warm.

Onze stadswandeling begint bij het station van Dunedin. Een fraai staaltje architectuur met mozaiekvloer. Op het perron staat een oude stoomtrein gereed voor vertrek. Verder is de stad leeg en verlaten, op wat verdwaalde toeristen na. De Nieuwzeelanders slapen hun roes uit. Ook de barman in de pub waar we wat eten, heeft zijn ogen nog niet helemaal open. We hebben onze frieten nog niet op, of er wordt een tweede portie gebracht. Oeps, foutje! De overige cliëntèle bestaat uit een bodybuilder, zijn superdunne vriendinnetje en een excentriek oud dametje dat met parels is behangen. Surrealistisch, Monty Python waardig.

De weg voert ons via een paar oude kerken (neo-neogotisch) en en achthoekig plein naar de art-gallery (ook al gratis). Deze heeft wel het een en anders aan lekkers te bieden, variërend van middeleeuwse madonna’s tot een paillettenschilderij-met-ventilator. Dat alles gewoon door elkaar in vrolijk gekleurde kamers. Een ontdekkingstocht. Daarna houden we het voor gezien, genoeg cultuur en natuur voor vandaag. De frituur laten we voor wat het is, geen honger.

Ook de tweede dag van het nieuwe jaar begint zonnig, maar al snel draait de wind en brengt vanaf de zuidpool wolken en kou met zich mee. Onze gids voor vandaag wrijft zich in de handen, het is perfect weer om albatrossen te zien. Déja vu? We volgen bijna dezelfde weg als gisteren en kunnen nu wel genieten. Onderweg zien we van allerhande wilde vogels: witkopreigers, verschillende soorten scholeksters, zwarte zwanen en lepelaars.

Vanuit de observatiehut van het albatros conservatiecentrum hebben we prachtig zicht op een drietal nesten. Af en toe komt er zo’n gigantische, majestueuze vogel aanzweven. Vanwege de wind is landen moeilijk, maar af en toe lukt het er één om op de heuvel te crashen, de poten als een soort landingsgestel vooruitgestrekt. Van alle paren wordt precies bijgehouden wie ze zijn en hoe het er met de eieren bijstaat. Een jong paar, dat dit jaar voor het eerst een ei kreeg, wist niet wat het ermee moest doen en liet het liggen. Meteen werd het geraapt en ondergebracht bij een naburig paar met wiens ei er iets fout ging. Die hebben niet in de gaten dat ze nu in feite een pleeg-ei hebben en broeden vrolijk door. Komt het toch nog goed. Door al dat albatros-geweld, zou je bijna vergeten dat tien meter verderop een kolonie gevlekte aalscholvers broedt. Het is er een drukke en vrolijke boel. Je kunt er uren naar kijken, maar na een half uur moeten we weer weg. Er staat weer een nieuwe groep natuurliefhebbers te trappelen…..

Aan de andere kant van de heuvel ligt een schapenfarm op wiens land zich een kleine groep zeldzame geeloog-pinguins heeft gevestigd. Volgens zeggen de meest anti-sociale pinguinsoort die er is. Ze broeden zo ver mogelijk van elkaar af en zelfs koppels leven zo veel mogelijk langs elkaar heen. Tot ieders tevredenheid, behalve de onze want daardoor zijn ze moeilijk te vinden. Om de vogels niet te laten schrikken, heeft men een soort loopgraven gecreëerd, zodat de vogels alleen onze hoofden zien en denken dat we kleiner zijn dan zij, en dus ongevaarlijk. We ontdekken een jong exemplaar. Helaas ontdekt hij ons ook en er ontstaat een spelletje kiekeboe. Ofwel de gids kijkt om het hoekje of de pingu er nog is, of de pingu kijkt om het hoekje of wij er nog wel zijn. Uiteindelijk houdt hij het voor gezien en moeten we weer op zoek. We spotten er uiteindelijk nog wel een paar, sommige ver weg en andere dichtbij. Om het broeden te bevorderen heeft men een soort hokjes voor ze gebouwd. Ieder pingu-paar zijn eigen Sporthuis Centrum nest. De vogels zijn er blij mee maar het doet wat geënsceneerd aan. Hoewel de vogels vrij zijn om te gaan en staan waar ze willen, zijn we stiekempjes blij dat we er al eerder één echt in het wild hebben gezien.

Tijdens een boottochtje zien we zeeleeuwen en –beren. Nog veel meer soorten vogels en ook een heleboel albatrossen. De dolfijnen laten het weer eens afweten. Uiteindelijk jaagt de poolwind ons naar binnen en voor we het weten zitten we alweer in de bus richting steenkoude camper. Lichtpuntje: Harry vindt uit hoe de verwarming werkt. Zou het symbolisch zijn?

Zo vertrekken we uiteindelijk uit Dunedin: iets minder koud, maar niettemin nog steeds in geleende tijd…….