December 29 (Invercargill) + 30 (Pounawea)

Dinsdagochtend in Te Anau.
Anke is in de weer met het reserveren van kampeerplaatsen. Er waren nog een paar vraagtekens op de lijn die ik in de atlas van Nieuw Zeeland had uitgestippeld.
De vakanties zijn begonnen en het is behoorlijk levendig geworden op de campings. Ook de overtocht voor de terugweg naar het Noorder Eiland heeft Anke maar gewoon geboekt.

Vandaag zakken we af naar de zuidkust van het Zuider Eiland, naar Invercargill.
Tot aan Manapouri is het uitzicht alsof je in een duur fotoboek bladert. Onwerkelijk mooi. De nog aanwezige sneeuwresten op de Keppler Mountains en Cathedral Peaks steken fel af tegen het hemelsblauw. Fiordland is niet voor niets een gewilde filmlokatie. Elke heuvel, elk meertje, iedere grasspriet in de wind neem ik in me op. Bocht na bocht lijkt elk detail lijkt opeens van groot belang.
Als hij nu eens, al is het maar voor even, via mijn ogen kon genieten van dit land. Om zo nog een poosje uit de klauwen van de naderende nacht te blijven, om zich door de verlatenheid te slepen die intensive care wordt genoemd.
Nee, zelf kunnen we, na het vroege telefoontje met slecht nieuws over mijn vader, geen enthousiastme meer opbrengen. Lijkt ieder vooruitzicht, de reis, surrealistisch geworden.

Over driehonderd meter komt er een afslag: Pearl Harbour.
Toeval of niet, het bord kan niet weten dat onze volgende vlucht mogelijk niet meer richting Hawaii is. De Clifden Blackmount Road leggen we alle vijfentachtig kilometers in stilte af.
”Automatisch” maak ik wat foto’s bij een afgedankte suspension bridge (1899) en een vervallen boerderij. Het zou best eens kunnen dat de achtergelaten huisraad is ondergebracht in Yesteryears
Museum Cafe in Tuatapere. De oude bakkerij staat vol met opoe’s potten en pannen, eierkloppers en deegrollers. Vier families uit de omgeving hebben hun memorabilia uitgestald. De staartklok probeert in de maat van de tik op de langspeelplaat te blijven. Op het oude kolenvuur worden pikelets gemaakt, lekker met raspberry jam en whipped cream.
In deze sfeer van voorbije tijden zijn we zomaar weer opgevrolijkt.

Er is een aardige kunstcollectie te zien in een ”Georgian Style” landhuis, inclusief bloementuin.
Verder kan Invercargill ons niet zo bekoren. Schotse immigranten hebben de stad ruim opgezet.
Voorname gevels verbeelden de welvaart van weleer. Nu is het schaakbord van asfalt vrijwel leeg en maken stoplichten zich belachelijk.
We dineren in een restaurant met gouden plafond. Hoog en sierlijk als een theaterfoyer, begin 1900.
Aan de wanden prijken taferelen uit diezelfde tijd, maar dan van Istanbul. De kebab is binnen voordat we naar de bioscoop verhuizen. Een ”klassieker” ontvouwt zich in mistig hartje Londen.
De Tower Bridge is nog in aanbouw, in een tijdperk zonder computeranimatie. Sherlock Holmes steekt z’n speurneus te ver in andermans zaken en natuurlijk komt de trouwe Dr. Watson hem op het laatste nippertje te hulp.
Volkomen murw gaan we naar bed. Het blijft kil in Invercargill.
Door ons hooft speelt die andere ontknoping.


Een doordeweekse dag in de Catlins.
Bovenop de fossiele resten van een 160 miljoen jaar oud woud, staat een geel-oog pinguin de veren te soigneren. Het nest zal ergens in de struiken rond Curio Bay verscholen liggen.
We worden volkomen in beslag genomen door de bewegingen van de pinguin. De schreeuw van een boze zwarte steltloper voorkomt dat ik haar gebroed verstoor. Het stormt geweldig, bomen buigen het hoofd naar hun versteende voorouders die straks weer water krijgen.

Aan de andere kant van South Head ligt de Porpois Bay. De branding is hier niet zo woest, eerder een speelplaats. Hoewel het strand en de zee ideaal voor zwemmers en surfers zijn, zijn het vandaag vooral zwart-witte Hector dolfijnen die op de golven rijden. De schapen die de heuvels achter ons bevolken lachen mij uit als ik de camera weer opberg. Nog geen rugvin kunnen vastleggen.

Wat ooit een soort schoolgebouw moet zijn geweest, draagt nu de naam Niagara Falls Cafe.
Met de handen rond een kom stevige soep van de dag worden we weer een beetje warm.
De zuidoost hoek van het Zuider Eiland heeft zowel lieflijke als spectaculaire kanten. Zo ook het weer.
Er is een aantal watervallen in de buurt die extra toevoer krijgen. De aantrekkelijkste stroomt over een reeks terrassen tot die twintig meter lager in Purakaunui tot kalmte wordt gemaand.
Onze toct door de Catlins eindigt in Pounawea. Op een zompig grasveldje, niet ver van de Stille Oceaan, slaan we ons kamp op. Hagelstenen gieren in het rond. De radio vangt alleen stichtelijke klanken op. Onbedoeld zijn we in deze fraaie uithoek verstoken van telefoonsignaal en internetverbinding. Vannacht varen we met onze Apollo langs de achterkant van de maan.