December 22+23 (Franz Josef) +24 (Wanaka)

Ergens in april heb ik de camper al aan de voet van de gletsjer geplakt. Op het bureaublad van de computer thuis welteverstaan. Ik heb me die scène op één of andere manier als het hoogtepunt van onze reis voorgesteld. En nu staan we in werkelijkheid met onze Apollo Motorhome onder de besneeuwde toppen van Glacier Country.
Een dikke wolkenlaag speelt echter kat en muis met een andere droomwens: met een sportvliegtuis op ski’s landen bovenop de gletsjer. Gelukkig gelden er soepeler regels voor het maken van een helicoptervlucht.

Op 23 december 2009, zo rond half elf, krijg ik een voltreffer in m’n nek. Het projectiel is door mijn liefste samengesteld uit een assortiment aan sneeuw dat ter plekke zo’n tweehonderd meter dik is. Ik droom niet, dit is echt!
De Franz Josef gletsjer wordt omringd door soortgenoten. Hun lichtblauwe ijsmassa’s zijn vanuit de hoogte nog beter te zien. Daarboven ligt het koninkrijk van Nieuw Zeelands hoogste bergen. De piloot stuurde onze wentelwiek zojuis tussen de ”tronen” van Cook en Tasman door, en staat nu op het dak van de Fox gletsjer gereed om verder te vliegen. Anke zit eerste rang dus is ditmaal belast met het fotograferen. Zoals van de donkere scheermessen die uit de maagdelijke witte brei steken en naar ons uithalen. We volgen de sporen die de Tasman-, en
Murchison Glaciers hebben getrokken. De piloot toont nogmaals zijn vaardigheden door dicht langs de rotswand stil te hangen. Hij heeft een soort gemsen ontdekt die dan ook meteen de benen nemen. Met ongelovelijke capriolen springen ze over de steile rotsen naar beneden.
Het eerder genoemde wolkendek dwingt ons dan via de vallei die de Franz Jozef heeft uitgeschraapt terug te keren naar het gelijknamige dorp. Het is eigenlijk niet veel meer dan een nederzetting waar de helicopter wordt neergezet. “Dit was het dan voor vandaag”, aldus de vliegenier. De gordijnen zijn definitief dichtgetrokken.

Veel meer dan “geweldig, gaaf, mazzel en ongelofelijk” komt er niet meer over onze lippen die dag. We klimmen nog te voet naar een uitzichtpunt aan de rand van de Franz Josef en voelen ons nietig bij dit natuurgeweld. Een half uur rijden verderop ligt, als de andere helft van een tweeling, de Fox Glacier. Met wat extra inspanning komen we tot dicht bij het ijs.
De stroom smeltwater is te breed om over te steken en het is bovendien voelbaar kouder naarmate we naderbij komen. Dat we ergens daarboven op het verscholen sneeuwdek zijn geland blijft onvoorstelbaar.

Terug bij de parkeerplaats worden we begroet door een Kea. Deze Nieuw Zeelandse papegaai zit zichtbaar ongelukkig op een naburig autodak. Volgens Anke is het beestje verkouden. De bestuurder van de auto toont opeens geen medelijden meer wanneer hij ziet dat de niezende Kea met haar scherpe snavel een hap uit de ruitenwisser neemt. En nog een. Het rubber rond de voorruit is dan aan de beurt, als toetje.
Maar zover laat men het, met gevaar voor eigen vingers, niet komen. Angstvallig controleer ik meteen maar even onze raamlijsten. Wie weet hoeveel appetizers die gevederde snottebel al van de camper heeft gesnoept.
Na al deze inspanning is het tijd voor ontspanning: de Glacier Hot Pools! “Warm ijswater?”, hoor ik U denken. Midden in het regenwoud, tussen de gletsjers en de zee, wordt zuiver smeltwater tot zo’n veertig graden verhit. Maar ditmaal zonder die lucht van rotte eieren erbij. Ideaal om lichaam en geest in te laten wegdrijven.

Op de dag dat we deze Arctische omgeving gaan verlaten zijn ook de wolken even weggedreven. Met een laatste blik op de witte pieken van het Westland National Park draaien we highway number six weer op, zuidwaarts.
Haast. We hebben het niet maar het ligt wel op de kaart. Aan de uitlopers van de Southern Alps is dit het enige teken van (menselijk) leven tot we Wanaka aandoen. En dat ligt dan weer honderdveertig kilometer verderop. Een onbeschrijflijke leegte. Alleen met de watervallen en overige wildernis rond Mount Aspiring. Lake Hawea links, Lake Wanaka rechts.
Een landbrug die ”de Nek” wordt genoemd houd ze uit elkaar en geeft ons zo het beste van beiden te zien.

Ook het uizicht vanaf de camping boven Wanaka is vijf sterren. Met een wijntje aan de picknicktafel gezeten, genieten we van het laatste likje zon dat over de bergen en het meer glijd. De camper naast ons is versierd met nepgeweien. In de toiletten en andere voorzieningen heeft het uitwisselen van “Hello” plaatsgemaakt voor een hartelijk “Merry Christmas”. We hebben hem met eigen ogen door de straten van Auckland zien paraderen en toch zou je niet geloven dat de Kerstman straks iets in onze sok komt doen…