Na al dat natuurschoon in het Abel Tasman park, heb ik weer even behoefte aan wat stads vermaak (= museum en winkelen!). Dus stoppen we onderweg bij een museum met de merkwaardige naam “World of wearable art en collectable automobiles, afgekort WOW. Alleen de naam zegt al dat we het hier allebei helemaal naar onze zin zullen gaan hebben. Wearable art is de verzamelnaam voor kleding gemaakt van ongebruikelijke materialen. Niet om te dragen, maar gewoon voor de sier. Wat dacht je van een jurk van theezakjes, of van ijzerdraad, of van onderdelen van een auto-radiator? Lijkt onwerkbaar, maar het zijn kunstwerkjes. En heel smaakvol opgesteld, als een soort catwalk waar ze aan je voorbij komen. De bijbehorende muziek en belichting maakt het helemaal af. Zelfs mijn liefste is sprakeloos. Da´s helemaal over wanneer we bij de oude autootjes komen. Een prachtige verzameling en zelfs voor mij leuk om naar te kijken. Ik ontdek dat ik de oudste modellen het mooist vind, omdat ze rond zijn en met veel details. Vrouwelijke auto´s, volgens Harry. Inderdaad!

Wat is de definitie van een queeste? Een queeste = een bijna onmogelijke zoektocht naar een zeer begeerlijk voorwerp, dat na veel ontberingen meestal wel en soms niet wordt gevonden. Het wellicht beste voorbeeld hiervan wordt beschreven in het wereldberoemde boek “ In de ban van de ring” van JRR Tolkien, waarvan de verfilming hier heeft plaatsgevonden. Ook een mooi voorbeeld is de eeuwige zoektocht naar de heilige graal, hoewel daar maar geen einde aan lijkt te komen. Op de derde plaats komt zeker de queeste naar de ongrijpbare kerstversiering en als vierde de zoektocht naar de perfecte tatoo. Daar de eerste twee genoegzaam bekend mogen worden geacht, zullen we het hieronder maar eens over de laatste twee hebben.

Nelson is voor shoplustigen een perfecte plaats. Winkels genoeg, veel terrassen, de zon schijnt en we hebben een missie. Over ruim een week is het alweer kerstmis en dat is alle excuus die we nodig hebben om onze ietwat saaie bruin-met-beige camper op te leuken. Moet niet moeilijk zijn, denken we. Dus wél, ontdekken we. Kerstversiering, die koop je hier in september dus we zijn wat aan de late kant. De meeste winkels zijn al door hun voorraad heen dus we moeten het met leftovers doen, waarvoor we ook nog eens de hele stad door moeten sjouwen. Maar eindelijk is het ons gelukt de begeerde lichtjes, ballen, slingers etc. te bemachtigen en we hebben waarachtig nog tijd over om op zoek te gaan naar een tatoe-eerder.

Eigenlijk hadden we dat in Taupo al willen doen (waar ik er al eens eerder één heb laten zetten), maar die bleek een jaar geleden vertrokken. Daarna hadden we geen tijd meer om te zoeken. Volgens de VVV van Nelson zouden er aldaar drie moeten zijn. De eerste hebben we inderdaad snel gevonden, maar boezemt weinig vertrouwen in. We kiezen dus snel het hazenpad. De tweede blijkt vertrokken, de derde is ver buiten de stad. We geven het op en rijden door naar de camping. Een beetje vervallen maar wel in de bossen en niet duur. Zo compenseren we, onbedoeld, voor de excessen van deze middag.

Na al dat stads geweld hebben we behoefte aan frisse berglucht, dus melden we ons in Murchison. De bergen zijn hier hoger dan we tot nu toe gezien hebben en tot Harry´s genoegen zitten er witte toppen tussen. Onze weg volgt een wilde bergrivier, de Buller. Het is tijd voor avontuur, dus melden we ons bij een jet-boot maatschappij. Dat is een soort speedboot die met hoge snelheid langs de rotsen scheert en over de golven stuitert. Lijkt ons wel spannend, maar eigenlijk is de weg ernaartoe veel enger. We moeten over de langste swingbridge van het land. Ik kan het geen brug noemen, het is een voetbreed rooster dat met touwen is opgehangen. Je kunt er dwars doorheen kijken, tientallen meters naar beneden. De schommelingen van het ding gaan precies in tegen mijn toch al niet veel voorstellend evenwichtsgevoel. Het is afzien en ik verlies een kilo (hoop ik). Maar het boottochtje is leuk. Een beetje tam naar mijn zin, maar toch leuk. En de rivier is hier prachtig. Dat onze camping er ook op uitkijkt (én op de bergen) is mooi meegenomen. We vallen in slaap met het geblaat van schapen op de achtergrond. Zouden die niet ook allang onder de wol moeten zijn?

De volgende dag worden we laat wakker. Op het dak klinkt getik, het regent en de wolken hangen zo laag dat de het uitzicht niet meer zichtbaar is. Omdat we na al die bergen wel weer toe zijn aan wat zeelucht, gaat het terug naar de kust. Naar Westport. Een nietszeggend stadje waar het óók regent en waar we niets te doen hebben nu de geplande wandeling langs de zeeleeuwen in het water valt. De mevrouw van het VVV weet ons te vertellen dat er een tatoe-eerder aan de rand van van het dorp is gevestigd. We gaan er vol optimisme heen, maar de weg blijkt zo smal dat onze camper er niet overheen kan. Nou ja, volgende keer beter.

Dan hebben we mooi tijd over om de kerstversiering op te hangen. Vol verwachtingen pakken we de lichtjes uit. We kijken, en nog eens, en moeten constateren dat het een verlengsnoer is, er zit geen stekker aan! Aargh! Terug naar de stad dan maar weer, naar de Praxis. Gesloten. Aargh!! Morgen maar weer terug. Gelukkig zijn ze ook op zondag open. De rest hangen me maar wel vast op, maar het blijft onaf voelen.

Hoe belangrijk kunnen kleine dingen worden, als je onderweg bent? Heel erg, hebben we inmiddels ontdekt…….