December 15 + 16 (Kaiteriteri)

Er ligt een mooie klassieke zeilboot in de baai van Kaiteriteri. Als de zon op het water schijnt kleurt het prachtig groen. Vakantiefolder- kwaliteit. Beetje inzoomen en … even wachten tot die wolk voorbij drijft.
Een uur later zitten we met onze fleecetrui aan in de camper naar het ritme van de regen op het dakluik te luisteren. Het is meteen ook behoorlijk koud. De zeilboot is niet meer op de foto gezet, verdwenen achter de beslagen ramen.
Anke zoekt vertwijfeld in de gebruiksaanwijzing van ons wonder op wielen hoe deze te verwarmen is: Niet dus! Althans niet zonder ermee te gaan rijden. Zo komen de kerstliedjes op de radio een beetje tot hun recht. Ik verlies met scrabble (what’s new?) en van ellende kruipen we met een met heet water gevulde plastic fles onder het dekbed.

Bij het ontwaken stellen we vast dat er geen vuiltje aan de lucht is. Het is weer gewoon begin juni en de eendjes snateren om de camper heen.
Ter verduidelijking: Op iedere bezochte kampeerplaats waggelden wel eenden in het rond. Gewone huis-, tuin-, en keukeneenden. Nadere studie heeft echter uitgewezen dat deze ”campingducks” huiselijk geweld niet uit de weg gaan om aan voedsel te komen. Zo houden we dus geen kruimel over.
Maar er is vandaag geen enkele reden om daadwerkelijk ongerust te zijn. Op goed geluk hebben we gisteren namelijk een leuke trip geboekt.

Zou Abel Tasman in 1642 ook een leuke trip in gedachten hebben gehad?
In ieder geval werd zijn landing op het gouden zand, hier vlakbij, niet met een hartelijk “Kia Ora” begroet. De Maori’s, die zich in dit land inmiddels lekker hadden genesteld, zouden het trompetgeschal vanaf de Zeehaen als vijandig signaal hebben opgevat.
Enkele opvarenden werden doodgeknuppeld en Abel Tasman maakte dat hij wegkwam.
Hij zou ”zijn” Nieuw Zeeland nooit meer betreden.

De Abel Tasman Sea Shuttle schuift als een landingsvaartuig op het strand, haar lange tong ver uitgestoken. Niet veel later varen we langs een gespleten appel van rots. Bij iedere baai worden even wat passagiers gedropt of opgepikt. Werkelijk prachtige stranden, tropische eilandjes en zon.
Zeeleeuwen liggen languit op de rotsen. Ze kijken verveeld naar de rode en felgele kayaks die voorbij glijden. Ons vaartuig is wat rumoeriger maar ook dat schijnt ze niet te deren.
Zo schuimen we onder de blauwe hemel langs de kustlijn van het Abel Tasman National Park.
Tot we in Bark Bay van boord gaan. Abel Tasman’s ”hazenpad” voert ons de jungle in, op en af, dan weer langs Bounty-paradijsjes. Halverwege moet er een éénbaans hangbrug worden overgestoken. Met één hand aan het touw en de andere die een foto van de rivier neemt, wiebel ik naar de overkant. Anke heeft daar haar angst inmiddels overwonnen. Hier en daar horen we een Tui-vogel, verder alleen het ruisen van de wind door de zilveren varens en water dat in onzichtbare stroompjes een weg naar zee zoekt.

We hebben Torrent Bay bereikt en nog anderhalf uur over voordat de Sea Shuttle opduikt.
Anderhalf uur op zo’n Robinson Crusoe lokatie rondhangen, afschuwelijk toch? De zee heeft zich stiekem zo ver teruggetrokken dat we met opgestroopt c.q. afgeritst tenue naar de loopplank moeten waden. Op de valreep zwemmen er ons nog wat dolfijnen tegemoet, cameraschuw als altijd, maar geweldig om te zien. Het strand van Kaiteriteri komt te snel in zicht. De mooie klassieke zeilboot ligt er nog rustig voor anker. Zal ik?

In de camper is alles weer heerlijk op temperatuur.
We volgen immers liever het spoor van Abel Tasman dan van Willem Barentz.