December 12 (Lower Hutt) +13 +14 (Picton)

Bij ons vertrek uit Napier is Harry nog steeds een beetje jarig. Alle felicitaties hebben zeker aan de feestvreugde bijgedragen, net als alle andere enthousiaste reacties op onze verhalen waar we altijd erg blij van worden, waarvoor dan ook hartelijk dank. Hij straalt nog steeds. Hij wel, ik iets minder. Mijn wonderbaarlijke wederopstanding van gisteren is weer enigszins teniet gedaan, dus ben ik blij dat we gaan rijden, in plaats van een marathon te wandelen.

We zijn nog niet lang onderweg, of er steekt een storm op. De radio maakt melding van diverse omgewaaide campervans en ontredderde toeristen. Voor het eerst wens ik van harte dat wij ook zo’n omgebouwde bestelbus hadden (waar dapperder mensen hun hele gezin, inclusief zwangere vrouw, buggy en hond, in vervoeren). Normaal een bron van vermaak, maar nu even een stuk veiliger. Heftige rukwinden doen ons huis-op-wielen regelmatig bijna kapseizen en -eenmaal weer in de bergen- ben ik blij dat onze rijbaan niet langs de vangrail loopt. Het is een dodemansrit en Harry’s knokkels worden almaar witter. Aan mijn kant van het dashbord zitten twintig nagelafdrukken (van handen én voeten!).

Lezen lukt niet, slapen nog minder. Om de aandacht af te leiden concentreer ik me op plaatsnamen die langs de weg worden aangegeven: Pukahu, Pakipaki, Poukawa, Pukehou, Patangata en ga zo maar door. Dat de nieuwe bewoners van dit land de neiging hadden om bij elkaar de klitten, blijkt uit sommige plaatsnamen. Zoals Norsewood (daar zaten de Noren) en Dannevirke (daar zaten de Denen).

In het laatste plaatsje besluiten we even te stoppen. Bij de grens van het dorp worden we begroet door een levensgrote Erik de Rode. En overal vind je afbeeldingen van Wicky de Viking en al zijn broertjes, neefjes en vriendjes. Denen vinden we er niet, die zijn allang weer vertrokken. Wél een geëmigreerde Nederlander, die het café runt waar wij zijn neergestreken. Hij wil wel weer eens in zijn moerstaal praten en horen hoe het nu in Nederland gaat. Die kans krijgt hij niet vaak want de meeste landgenoten, voor zover ze sowieso in deze uithoek komen, scheuren zijn etablissement voorbij. Vanaf Pim Fortuin heeft hij er niet meer van gehoord. Er valt dus nog een hoop te vertellen. Wij zijn hem graag van dienst, en voor we het weten is het alweer een uur later. Als tegenprestatie geeft hij ons antwoord op de vraag die ons al twee weken bezig houdt: waar zijn toch al die schapen? Wat blijkt, er is in Nieuw Zeeland een heuse wolberg ontstaan (vergelijkbaar met onze boterberg). Dientengevolge zijn alle subsidies stopgezet en is het aantal schapen gehalveerd. En zo leren we vandaag weer wat bij.

De camping in Lower Hutt gebruiken we alleen maar als uitvalsbasis voor de ferry naar het Zuidereiland en dat is maar goed ook. Het is lang geleden dat we op een industrieterrein kampeerden. We gaan pas naar bed als de wind wat gaat liggen, want de camper schudt op zijn assen en het tocht. Dat geeft Harry de kans om zichzelf te pijnigen. Alweer. Niet meteen kinky gaan denken, ik heb het over een heel beschaafde bezigheid: Scrabble, waaraan we redelijk verslaafd zijn geraakt maar dat mijn liefste maar niet kan winnen. Maar hij gaat stug door: de aanhouder wint tenslotte altijd!

We varen pas in de middag, dus de volgende ochtend hebben we ruim de tijd om een eerste verkenning van de stad Wellington te doen. Het is een bijzondere mix van landelijk en stedelijk, zakelijk en kunstzinnig, oud en nieuw. Zeker niet onaantrekkelijk, maar niet voor vandaag. Wij rijden (zeg maar waaien) de boot op en stomen richting Zuidereiland. De ferry is er een als alle andere. Of je nu vertrekt vanuit Den Helder, Dover of Wellington, al die boten lijken op elkaar. Wij blijven lekker warm en beschut binnen, tot onze eindbestemming bijna in zicht komt. Dan trotseren we de wind en de kou en zien hoe de Charlotte Sound (= zeearm) aan ons voorbijtrekt. De beloofde dolfijnen laten zich weer eens niet zien.

Zo kosmopolitisch als Wellington is, zo klein en knus is Picton met een jachthaventje en rustige straatjes. We worden er meteen verliefd op en zijn blij dat we er nog een dagje extra blijven.

Dat extra dagje brengen we door met boodschappen doen (altijd weer een aderlating en een ultieme uitdaging voor creatieve kooktalenten), onder andere echte speculaasjes bij een heuse ‘dorpsbakkerij’. De gevulde koeken laten we wijselijk liggen. Zie ons nou watertanden, en dat terwijl we vandaag pas/al vier weken weg zijn!

Om toch nog cultureel verantwoord bezig te zijn, bezoeken we het scheepsmuseum(pje). Hier ligt wat er nog over is van een oud, Engels vrachtschip dat vroeger gevangenen naar Australië vervoerde en vrijwillige emigranten naar Nieuw-Zeeland. Van de vroegere glorie is weinig meer over, we worden er triestig van. Daarna is het luieren en verbranden aan de waterkant. Harry is helemaal blij omdat een watervliegtuig rondjes boven ons hoofd vliegt. Liefst kocht hij er zelf morgen ook één maar waar laten we zo’n ding? Ook hier weer de onvermijdelijke eenden waarvan er één bij het landen een prachtige koprol maakt. Topklasse, en wij wisten niet eens dat ze dat konden! En zie, ook deze dag hebben we weer wat geleerd…..