December 11, Napier

De wekker gaat af om zeven uur, zucht.
“Jullie zijn toch op vakantie?”, hoor ik u scanderen. Dat ik ook zo. Gisteren hebben we de hele dag op onze luie … op de vijfsterren camping en aan Lake Taupo doorgebracht.
Maar wie iets wil zien van de wereld zal offers moeten brengen. Dat hebben we ze hier trouwens – anders dan op Bali – nog niet zien doen.
Terwijl ik suffig met toilettas en handdoek richting MEN slenter, doet Anke haar ochtend-ritueel in haar boudoir op wielen. Het is nog fris, nat gras, de zon priemt door een wolk als ik de camper weer betreed.
Thuis zou het nog een etmaal duren maar hier sta ik dan toch, in korte broek en nat haar, tussen de ballonnen en slingers naar een éénstemmig “lang zal ie leven” te luisteren.

Anke is de liefste, mijn liefste!

Vandaag rijden we zo’n 140 kilometer richting oostkust. “Wat?”
Oh natuurlijk, ik kreeg een mooie roman van Tommy Wieringa. Een auteur die ook het liefst als ”onderwegger” door het leven gaat.
De weg laat zich lezen en onze Apollo Motorhome voelt niet langer aan als mijn eerste auto (Ford Escort uit 1981), maar die was zuinig. Highway nr. 5 trekt rechte lijnen door een regio van intensieve bosbouw. Brullende vrachtwagens, geruite hemden, Canada.
Daarna moet de tweede hand weer aan het stuur en slingeren we tussen met vilt beplakte heuvels door (waar zijn die schapen toch gebleven?) tot de eerste druivenranken van Hawkes Bay. Het water loopt me in de mond.

Toch is dit niet de reden van ons bezoek aan deze streek.
Napier is blijven hangen in de dertiger jaren. Het centrum is een Walhalla van Art Deco.
In wat voorheen de brandweerkazerne was, kijken we naar een korte film over het oude Napier en wat er na de aardbeving en brand van 1931 weer in ”nieuwe stijl” en met veel moed is opgebouwd. Een levend monument, gezellig, gastvrij, ideale plaats om jarig in te zijn.
We flaneren langs unieke gevels aan Emerson- en Tennyson street. Krijgen spontaan voorrang met knipoog van de bestuurder van een rode variant van onze trouwauto (Ford type-A, 1930).
Het is warm, ook in de botanische tuin die op een heuvel ligt.
Heeft Anke vanmorgen de ballonnen te snel opgeblazen, speelt de temperatuur opeens een rol? In ieder geval is er reden om snel de campingsite op te zoeken, zodat mijn liefste de kramp in haar buik het hoofd kan bieden. Met een geïmproviseerde kruik proberen we de boel te verzachten.

De zon gaat onder achter Hospital Hill. “Hoe”?
Nee, het verhaal loopt goed af, hoor.
Er waait een verfrissende wind over het strandje aan de haven. We hebben net opgeschept.
Beach Boardwalk Barbecue. Of liever: Beach Boardwalk Birthday Barbecue. Onvergetelijk!