December 7+8 (Rotorua) + 9 (Taupo)

Dames op leeftijd spelen bowls. Concentratie in smetteloos wit. Straks gaan ze thee drinken in het voorname Bath House. Ik zet grote ogen op en steek m’n tong naar ze uit.
Nee, wacht! Dat komt later nog.

Overal langs de Thermal Explorer Highway stijgt stoom omhoog. Ook in hartje Rotorua.
Heilzaam mineraal water uit verschillende bronnen wordt ter plaatse tot een verkwikkende cocktail gemixed. Het is heerlijk warm tot ondraaglijk heet, maar met een wijds uitzicht op het meer kuren we tot de zon ondergaat in de Polynesian Spa. Sinds begin 18e eeuw komt men van over de hele wereld hier badderen, in de hoop een gezonde huid (terug) te krijgen of de krukken definitief te kunnen afwerpen.
Het hete water dat soms gewoon in iemands achtertuin uit de grond komt kan ook worden benut om in te koken. Of het nu een traditionele Maori maaltijd is of het opwarmen van een blik soep: Doe er je voordeel mee!

Voor dat er soep in blik bestond, was er niets. De oorsprong van al het leven, daar gaat het om vandaag.
Geologisch gezien is de Waimangu vallei, die aan onze voeten ligt, vanochtend vroeg pas geschapen. Geboren uit het geweld van één enorme vulkaanuitbarsting. Tarawera, in 1886. Planten en vogels werden uitgeroeid, het Rotomahana-meer opgblazen tot het wel twintig keer zo groot werd en prachtige terrassen van mineraal verzoop. Alles in één klap weggevaagd.
Geysers blazen jarenlang zwart water, rotsen, zand en stoom in het rond en de grootste bron ontploft. Dan komt de aarde tot rust. Er zijn perfecte condities ontstaan voor een nieuw plant- en dierenleven. Schoonheid door verwoesting.
We wandelen uren door de vallei, maken een tocht met een bootje over het meer en kijken zonder iets te zeggen naar scenes uit ”Terug naar de Bron”.

Eerder bezochten we het meest actieve geothermische veld en later nog eens het meest spectaculaire thermale wonderland. Telkens weer andere overdonderende surprises van Moeder Natuur: overstromende poelen ”vla” in onmogelijke kleuren. Glinsterend witte sluiers van silica. Stoom ontsnapt uit de rotsen. Dampend water dat bubbelt als champagne. Overal hoor je gesis, rillende modder, pruttel pruttel pruttel, vreemde struiken vol geritsel van vogels.
Varens worden gestreeld door de wind en die ”heerlijke” lucht van zwavel.

Hell’s gate; Devil’s inkpot; Frying pan Lake; Inferno Crater.

Bouw een tribune of theater en er ontstaat automatisch een verwachtingspatroon bij de toerist die plaatsneemt. Doe er een gelikte folder bij en de tent loopt vol.
Zelden voldoet de voorstelling aan mijn persoonlijke verwachting. De Geyser doet het niet of pas na ingreep van een erkende aansteker, maar spuit dan weer lang niet zo hoog.
Of het Maori stamhoofd dat met getatoeëerd gezicht angst moet aanjagen maar uitgerekend vandaag als de aardige buurjongen ten tonele verschijnt.
Voor mij hoeft er dus geen bordje bij, geen doen alsof. Ik kan zonder ”show” veel méér genieten van natuur en leven dat voor je ogen ontstaat. Veel meer genieten van de trots, de taal en de creatieve geest die in de Maori huist. Respect tonen voor de wijze waarop culturen kunnen samengaan en kippevel krijgen wanneer ontroerend mooi gezongen wordt.
Dame Kiri Te Kanawa is dus geen uitzondering.

Het verwachtingspatroon van het publiek, dat ”mijn” interpretatie van de Haka oorlogsdans ondergaat, laat zich raden. Met één hand in de zij en met de ander die op het spierde dijbeen slaat, probeer ik enigszins dreigend over te komen. Dan uit volle borst de kreet brullen die de soufleur bedoelt. De zaal reageert lauw maar ik laat me niet kennen.
Ik zet grote ogen op en steek m’n tong zo ver mogelijk naar ze uit …

Het lokale dagblad van Taupo, waar we onze bivak hebben opgeslagen, rept met geen woord over het optreden.
Opgelucht (de zwaveldampen zijn hier ook een stuk minder) heffen we het glas op ons geluk en bewonderen het uitzicht over Lake Taupo en de ”eeuwige” sneeuw op de berg in de verte.