December 4 (Kauri Coast) + 5 + 6 (Whitianga)

In Russell, waarvandaan we vertrekken, wordt hev ig geklaagd. Het wil er maar niet regenen, al twee maanden lang niet. Dat is men hier niet gewend. Het zal de global warming wel zijn.....

Als je wat langer in Nieuw Zeeland bent, kun je niet om de Maori-cultuur heen. Nergens is deze meer vertegenwoordigd dan in de bovenste helft van het Noordereiland.
Tegenover Russell, aan de overkant van het water, liggen de Waitangi Treaty Grounds. Hier werd op 6 februari 1840 een overeenkomst getekend tussen Engeland en de clans die het eiland al eerder bevolkten. De Nieuwzeelanders (in ieder geval die van Europese afkomst, de Maori´s willen er wel eens anders over denken) beschouwen dit als het begin van hun natie en 6 februari is een nationale feestdag. Rondom de plek aan zee waar het het huis staat waar het allemaal gebeurde, is een fraai park en natuurgebied gemaakt.

Net als de andere Polinesiërs waren de Maori een zeevarend volk. Hun oorsprong ligt waarschijnlijk op Hawai. De talen van beide landen lijken nog zoveel op elkaar, dat men elkaar kan verstaan. Ongeveer duizend jaar geleden kwam de eerste verkenner aan land, om niet meer weg te gaan. Zijn naam was Puke, en zijn verhaal doet denken aan dat van Eric de Rode, die rond dezelfde tijd IJsland ontdekte. Vele anderen volgden, in grote roeiboten. Een voorbeeld ervan is nagebouwd en kunnen we hier bewonderen. Hele gezinnen, inclusief levende have, voeren mee. Het is onvoorstelbaar: wij gaan dat traject per vliegtuig straks ook afleggen en dat gaat acht uur duren!

Het getekende contract voorzag in de bescherming van het Maori-volk, maar de invulling van het woord ´bescherming´ bleek bij beide volken nogal te verschillen. De Engelsen bedoelden: kerstenen, beschaving brengen en daarna alsnog landjepik spelen. De inheemsen dachten dat alles bij het oude zou blijven. Daar kwam ruzie van! Toch zijn ze er beter vanaf gekomen dan de oorspronkelijke bevolking van bijvoorbeeld Amerika en Australië. Veel van hun cultuur is bewaard gebleven, wat onder andere terug te vinden is in de niet te onthouden namen van steden en dorpen. Het nationale rugbyteam laat nog altijd de traditionele oorlogsdans zien en veel van hun motieven zijn overal terug te vinden. Veel voorbeelden ervan zien we in het ontmoetingshuis in Waitangi. Onze gids, zelf Maori, is er zichtbaar trots op en trakteert ons op een liefdesliedje in haar eigen -nog steeds springlevende- taal. Heel eenvoudig, heel zuiver, heel ontroerend.

Als er een boom is, die de Nieuwzeelanders als het meest van henzelf beschouwen, dan is dat wel de Kauri boom. Hiervan werden de kano´s en ontmoetingshuizen gebouwd. De oudste is nog van voor onze jaartelling, en gigantisch. Zo groot worden ze tegenwoordig niet meer. Het zal de klimaatverandering wel wezen......

Onze camping aan de Kauri coast is heel aangenaam en ligt aan een kabbelend riviertje. Heel prachtig dat ruisende water, maar het doet wel erg denken aan een waterkoker of een fikse regenbui. Gelukkig is de camper voorzien van toilet.

En verder gaat het weer, een hele dag rijden naar de Coromandel. Niet dat de afstanden die we afleggen nu zo groot zijn, maar de wegen zijn vrijwel overal tweebaans en slingeren door de heuvels, steeds maar op en af. De gemiddelde snelheid ligt tussen 60 en 80 kilometer en zo duurt de gemiddelde reistijd lang. Het landschap maakt gelukkig veel goed.

In de Coromandel wordt geklaagd. Zeven dagen aan een stuk heeft het hier gehoosd en de verzadigde heuvels kunnen het water niet meer vasthouden. Langs de bergwanden komt het naar beneden en in grote golven gutst het over de weg. De file is lang. Dus klagen we mee, het zal de opwarming van de aarde wel wezen.....

Na enige tijd wachten verschijnt er eindelijk een mannetje in lichtgevend oranje. Mondjesmaat mogen sommige voertuigen het gaan proberen. Dat wil zeggen, degenen met een 4x4 en degenen die hoog op de assen staan. Nog nooit was ik zo blij met ons onbeschaafd grote huis op wielen. Heel voorzichtjes laveren we door de stroom. Het water komt precies tot aan de carosserie. We houden het droog. Net. Er zijn er genoeg voor ons die dat niet kunnen zeggen, maar daar kan niet op worden gewacht. Over een uur wordt het vloed en gaat het waterpeil nog verder omhoog. Dan moet iedereen hier weg zijn!

Ondanks alle obstakels weet Sinterklaas ons die avond toch te vinden. Die staat toch ook nergens voor! Aan Harry, die zijn mini-mijter met verve draagt, schenkt de goedheiligman een vakantie-doeboek. Aan mij een prachtig kleinood dat de verstrengeling van twee zielen verbeeld. Die gaat niet meer af.

Eenmaal in Whitianga, een weinigzeggend kustplaatsje, doen we het rustig aan. We rijden een stukje terug naar de kust. Naar een klif-met-grot die Cathedral Cove heet. Gelegen in een grazig weitje genieten we van het prachtige uitzicht, van elkaar en van een ijsje. Vlak daarbij ligt een heel bijzonder strand, Hot Water Beach. Hier komt warm water van twee kilometer diep naar boven. Als het eb wordt verzamelt zich hier een kleine kudde mensen, gewapend met scheppen, als kinderen in een zandbak. Zodra de zee zich ver genoeg heeft teruggetrokken, kan het graven beginnen. Ook wij vinden een plekje, en Harry gaat aan de slag. Zijn Ostfriese aard verloochent zich niet en onze kuil wordt gestaag dieper. Dan kunnen ook wij te water. Van koud wordt het lauw, van lauw wordt het lekker warm, en van lekker warm wordt het (auw!) best wel heel heet. De damp slaat eraf! We houden het voor gezien. Als dit geen global warming is.......