December 20+21 (Greymouth)

Zandsteen, kalksteen, modder. Een beetje metselaar kan er wel iets aardigs van bouwen.
Anke heeft (voor het eerst in haar leven) pannekoeken gebakken!
Begrijp me niet verkeerd, ze smaakten verrukkelijk hoor. Mevrouw Van Rossum kan trots zijn. Ze lagen zeker niet als een Pancake Rock op de maag.

In Punakaiki (niet verzonnen), aan de westkust van het Zuider Eiland, hebben regen, wind en een beukende zee wel heel bijzondere rotsformaties gemetseld. Stapels ”pannekoeken” liggen te wachten om door de elementen opgevreten te worden. Elke barst of holte is in duizenden jaren verder uitgesleten. Machtige golven verdringen zich om door die ”blow holes” verstuifd te worden. Metershoog.
Deze show is alleen in dit kleine theater te bewonderen. De rest van de kust is ook ruig maar doet meer aan pindarotsjes denken.
De etappe van vandaag begon eigenlijk bij Cape Foulwind, een toepasselijke naam voor een weerbarstig stuk land waarop niet voor niets een vuurtoren staat.
Een familie zeeleeuwen heeft er evengoed beschutting gevonden. Ideaal om te sexen en het resultaat te zogen. Dat we ze vanuit de hoogte bespieden zijn ze kennelijk gewend.
Zwangere wolken stormen samen met de branding op ons af. Het lange gras en allerhande vreemde flora die in deze omgeving overleeft, wenken ons terug te gaan naar de camper.
Buien rijgen zich aaneen totdat we in Greymouth een Top 10 plaats vinden. De zee is nog even onstuimig, met zilveren rimpels aan de horizon, daar waar de zon meer ruimte krijgt.
Het grijze zand is met platte kiezels toegedekt. Als je er langer naar kijkt is het alsof er over dit ogenschijnlijk willekeurige patroon is nagedacht. Grillig gevormde boomstammen liggen als drenkelingen op een vuurtje te wachten. Een kampvuur in de koude wind.

Ook al geven ze geen warmte, de lampjes van de kerstversiering branden!
Er is warme chocolademelk en de radio speelt zachtjes een Top 10 van Christmas Songs.
Zijn er nog pannekoeken?


ADRENALISE with a tube jump, EYEBULGE down the HYDROSLIDE and … you’ll be awed floating in a GALAXY world of glow worms.

Nadat ons een nat pak (wetsuit) is aangemeten en we er na een kleine worsteling in zijn gekropen, worden we met z’n tienen in een opgeleukte legertruck de bergen ingereden.
Na een poosje wordt het wegdek onverhard en gaat het zwaailicht boven de stuurhut aan.
Dat zou op onze camper ook niet misstaan. We worden gedropt op een veldje dat door de lokale veestapel vrijwillig ter beschikking is gesteld. Het hele bataljon wordt op z’n stoerst, met grote binnenband in de aanslag, op de foto gezet.
Onwennig en ”opgeblazen” glibberen we ergens naar omlaag, houvast zoekend aan boomwortels, stenen of elkaar. Beneden ligt de Nelson Creek ons op te wachten.
Over vuistgrote kiezelstenen waggelt de zwarte brigade naar het diepere gedeelte. Helmen worden nog eens stevig vastgesnoerd, ritsen gedicht, en dan springen we achterwaarts in onze band de stroom in. Als lemmingen de gids achterna.
Of het waterpeil is te laag vandaag, of het drijfvermogen van de rubberen reuzedonuts is niet berekend op onze massa. In ieder geval duurt het dobberen tot de eerste bocht. Ja, lach maar!

Na twee pogingen lukt het ons om vrij van de bodem te blijven en worden we door het riviertje ontvoerd. Even is het volkomen stil en beleven we het moment dat de natuur haar wil aan jou oplegd, haar schoonheid van dichtbij laat bewonderen. Net als we in het ritme van de Nelson Creek raken, worden we door de gids naar de kant gestuurd en kruipen we met handen en voeten naar de ingang van een grot. Volgens de Maori kunnen we de ”geesten van de onderwereld” het beste onder ogen komen als iedereen de wangen met van die opgekrulde varens zou versieren.
Zonder de boel meteen kaal te plukken, smeren we het motief maar bij elkaar op het gelaat met de alom aanwezige modder (verwacht geen foto’s). Het versterkt meteen de saamhorigheid van de groep. Met de enkels van je achterligger onder de oksels worden alle expeditieleden tot een drijvende ketting geformeerd.
De kloof wordt gauw smaller en de grot is een feit. In het pikkedonker trekt de bandenworm zich langs de wanden verder de onpeilbare diepte in. Maar dan klinkt er opeens geroep uit de voorste gelederen. Lekke band?
Het water blijkt zelfs voor de lichteren in ons gezelschap te ondiep geworden en moeten we te voet verder door het ijskoude stroompje. Deze mysterieuze grot blijkt een vervallen mijnbouwtunnel te zijn. Zo’n vijf meter boven onze helmen strekt zich een langgerekte melkweg uit. Glow worms. Het zijn in feite lichtgevende uitwerpselen van een insekt.
Verdwaalden op zoek naar de uitgang, worden erdoor aangetrokken, vastgekleefd en uit hun lijden verlost.
De gids doet nu het mijnwerkerslampje op haar helm aan om een milkyway plus warme chocolademelk te serveren. Mischien wou ze vroeger wel stewardess worden.

De weg terug naar de truck is, na een laatste plons in de kreek, gelukkig niet meer zo wankel.
Onder de klapperende huif zien we nu en dan een glimp van de bergen rond Greymouth voorbij flitsen. Er zit nog een halve rivier aan de binnenkant van m’n pak als we rillend van de kou in het basiskamp terugkeren. In de grote familie-jacuzzi is het, met een muffin en een glaasje wijn erbij, heerlijk ontdooien.
Marianne, de gids, heeft onderweg nog kans gezien om wat wazige foto’s te maken. Behalve Anke’s vlechten viel er weinig te herkennen door die uniformen. U moet ons maar geloven.

Toen ik vanochtend voorzichtig de slaapkamergordijntjes opzij schoof en blij de blauwe lucht monsterde, zag ik ons eigenlijk ook nog niet als speleologen op een oude binnenband de rivier afzakken. Het moet toch mogelijk zijn om een keer in alle rust gewoon in de natuur op te kunnen gaan. Dat vraag ik mij wel eens af na zo’n dag.