7 juni (Chinchón, via Madrid en Toledo)

Wie naar Madrid gaat, kan het Prado niet overslaan. Het is een geweldig museum, dat in dezelfde categorie valt als het Louvre, British Museum, Rijksmuseum, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Meestal hangen er in dergelijke musea verschillende werken die zeer bekend zijn door Radio en Televisie of, in mijn geval, uit schoolboeken. We worden niet teleurgesteld en spelen het spel “wie het eerst de Velasquez, Goya, Rembrandt, Titiaan, etc. vindt”. De strijd gaat gelijk op, alleen de Rembrandt hebben we niet gevonden. Tevens revancheren we ons voor de gemiste Jeroen Bosch tentoonstelling van vorig jaar. Er hangen er zeker tien, waaronder de “Tuin der Lusten” (die niet naar Nederland mocht. Aangezien we als een van de eersten binnen zijn, hebben we het kunstwerkt vrijwel voor onszelf. Hetzelfde geldt voor zijn ronde (!) schilderij over de zeven hoofdzonden: ijdelheid, hebzucht, wellust, jaloezie, vraatzucht, woede en luiheid. En ik blijk me tijdens onze reis aan allemaal schuldig te maken: veel te veel kleding mee, een tas vol geoogste zaden, op stap met mijn yummie echtgenoot, afgunst op de relaxte levensstijl alhier, al dat heerlijke Spaanse eten dat nodig uitgeprobeerd moet worden en drie uur langer slapen dan gebruikelijk (en dan ook nog af en toe een dutje in de auto meepikken). Als we weer thuis zijn, zal ik me weer gedragen. Maar nu dus even niet!

Omdat we ons in onze planning hebben vergist en en daardoor een nacht korter in Madrid blijven dan we hadden gedacht, zoeven we na de lunch in een rechte lijn naar Toledo. De eerste keer dat ik van deze stad las, was in een boek van Thea Beckman (wel bekend bij mensen van rond een halve eeuw oud). Het fascineerde me toen al. En wat een openbaring blijkt het!
De stad ontvangt ons feestelijk met baldekijnen, vaandels, overal bloemen en rijen, glanzend gepoetste, koperen lantaarns. We hebben het feestje gemist, dat was vorige week, maar de sfeer zit er nog steeds goed in. Als we aan het eind van de middag aankomen, is het nog druk maar een paar uur later zijn alle touringcars weer vertrokken en kunnen we in alle rust genieten van het moois dat deze stad te bieden heeft.
Binnen de stadsmuren zijn vrijwel alle gebouwen ouder dan tweehonderd jaar. Vrijwel geen straat is meer dan 20 centimeter breder dan een gemiddelde personenauto. We brengen dus nogal wat tijd door platgedrukt tegen een muur aan en dat geeft gelegenheid om alle details te ontdekken waar je anders aan voorbij gelopen zou zijn. Helaas betekent dat ook dat je extra lang naar de etalages van wapen- en marsenpeinverkopers moet kijken, waarvan de straten vergeven zijn. Een vreemde combinatie, inderdaad. Een die niet goed kan aflopen. Een fraai staaltje vraatzucht, helaas.
We zwerven en (ver)dwalen, alleen onderbroken voor een nachtje slapen in een charmant en middeleeuws hotel en diner in een ditto restaurant. We snuiven een overdosis sfeer op en bekijken alle kerken en musea alleen maar van de buitekant. Is het eindelijk een keer onbewolkt, dan zullen we ieder zonnestraaltje opzuigen!
We maken natuurlijk wel een uitzondering voor de kathedraal. Een allegaartje van alle stijlen die tussen de gothiek en neogothiek in de mode zijn geweest. Het vloeit allemaal moeiteloos in elkaar over; deze kerk voelt goed. En dan hangen er ook nog een twintigtal schilderijen van El Greco, een man die een geheel eigen schilderstijl uitvond en daardoor uit duizenden te herkennen is. Inderdaad, net als zijn tijdgenoot Jeroen Bosch.

Inmiddels is het alweer tijd om te gaan. De volgende bestemming wacht, maar daarover later meer…..

De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Spanje%202018/S8