1 juni (El Escorial, via Calatayud-Soria-Pedraza)
Door: Harry
Blijf op de hoogte en volg Anke en Harry
01 Juni 2018 | Spanje, El Escorial
De Moor Kalat-Ajub bouwde er in de 8e eeuw een grote burcht. Het is nu een ruïne.
De binnenstad van wat nu Calatayud heet is ook niet ongeschonden.
We parkeren (zomaar gratis) op een modderig terreintje waar eens een pand stond dat het Plaza Mayor volledig zou hebben ingekaderd. Omdat de straten hier nauw zijn geeft zo’n ingestort gebouw wel goed zicht op de minaretachtige kerktorens. En de ooievaars die er hun penthouse hebben gemaakt.
Het is warm geworden. Voor ons ligt een gevlekte deken uitgespreid. Van oker en groen.
In de plooien liggen dorpjes in schutkleur verscholen, vrijwel uitgestorven.
Hier en daar een wachtende graansilo en op een heuvel staat nog zo’n grote zwarte stier weg te roesten. Iemand heeft er een protest op gekalkt maar de woorden hebben net als de Toro aan kracht verloren.
De grens tussen Aragon en Castilië-Leon is ons niet opgevallen. Wel wordt elke beek of rivier die we kruisen aangekondigd. Aan de oevers van de Rio Duero staan nog veel oude gebouwen uit de tijd dat de grens met het Islamitische zuiden niet ver weg lag.
Rondbogen, kapitelen met plantenmotieven, hoefijzerbogen, fantasiebeesten in steen.
Restanten van kloostergangen van de San Juan de Duero. In Soria zijn nog meer overlevenden uit de 12e en 13e eeuw te vinden. We bestellen iets in een taberna, hebben we geen idee wat we gaan eten maar uiteindelijk smaakt het zeer Spaans.
Buiten de stad is er weer de leegte van Extremadura.
We maken een draai naar het zuidwesten. Hier begint de meseta, het tafelgebergte. Hier begint volgens velen Spanje pas echt. De hoge vlakte van Castilië strekt zich voor ons uit.
Zo’n duizend meter boven zeeniveau merk ik dat het inschatten van afstanden en reistijd mij ook vandaag niet goed lukt. De wegen zijn leeg en ik vraag mij af waarom er een nog bredere snelweg in aanbouw is. Om sneller voorbij Pedraza te razen?
Een middeleeuws plaatsje dat haar charme achter dikke muren heeft weten te bewaren.
Groot geworden door de handel in wol en mooi homogeen qua bouwstijl.
Midden op het Plaza Mayor brengt een schilder de portieken en loggia’s over op het doek.
Ach, had ik de tijd …
Zwaluwen scheren door de lucht, verdwijnen dan onder de oude daken van Pedraza. De uitlopers van de Sierra de Guadarrama houden nog wat sneeuwresten vast. Er hangen donkere wolken boven en de laatste kilometers naar de volgende rustplaats leggen we in stilte af. We zijn moe.
Na een laat diner, eindelijk de Spaanse traditie volgend, is het heerlijk rusten in Victoria Palace.
Morgen worden we wakker naast het klooster van San Lorenzo el Real.
Spanje is mooi, maar ook zo groot.
De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Spanje%202018/S4
De binnenstad van wat nu Calatayud heet is ook niet ongeschonden.
We parkeren (zomaar gratis) op een modderig terreintje waar eens een pand stond dat het Plaza Mayor volledig zou hebben ingekaderd. Omdat de straten hier nauw zijn geeft zo’n ingestort gebouw wel goed zicht op de minaretachtige kerktorens. En de ooievaars die er hun penthouse hebben gemaakt.
Het is warm geworden. Voor ons ligt een gevlekte deken uitgespreid. Van oker en groen.
In de plooien liggen dorpjes in schutkleur verscholen, vrijwel uitgestorven.
Hier en daar een wachtende graansilo en op een heuvel staat nog zo’n grote zwarte stier weg te roesten. Iemand heeft er een protest op gekalkt maar de woorden hebben net als de Toro aan kracht verloren.
De grens tussen Aragon en Castilië-Leon is ons niet opgevallen. Wel wordt elke beek of rivier die we kruisen aangekondigd. Aan de oevers van de Rio Duero staan nog veel oude gebouwen uit de tijd dat de grens met het Islamitische zuiden niet ver weg lag.
Rondbogen, kapitelen met plantenmotieven, hoefijzerbogen, fantasiebeesten in steen.
Restanten van kloostergangen van de San Juan de Duero. In Soria zijn nog meer overlevenden uit de 12e en 13e eeuw te vinden. We bestellen iets in een taberna, hebben we geen idee wat we gaan eten maar uiteindelijk smaakt het zeer Spaans.
Buiten de stad is er weer de leegte van Extremadura.
We maken een draai naar het zuidwesten. Hier begint de meseta, het tafelgebergte. Hier begint volgens velen Spanje pas echt. De hoge vlakte van Castilië strekt zich voor ons uit.
Zo’n duizend meter boven zeeniveau merk ik dat het inschatten van afstanden en reistijd mij ook vandaag niet goed lukt. De wegen zijn leeg en ik vraag mij af waarom er een nog bredere snelweg in aanbouw is. Om sneller voorbij Pedraza te razen?
Een middeleeuws plaatsje dat haar charme achter dikke muren heeft weten te bewaren.
Groot geworden door de handel in wol en mooi homogeen qua bouwstijl.
Midden op het Plaza Mayor brengt een schilder de portieken en loggia’s over op het doek.
Ach, had ik de tijd …
Zwaluwen scheren door de lucht, verdwijnen dan onder de oude daken van Pedraza. De uitlopers van de Sierra de Guadarrama houden nog wat sneeuwresten vast. Er hangen donkere wolken boven en de laatste kilometers naar de volgende rustplaats leggen we in stilte af. We zijn moe.
Na een laat diner, eindelijk de Spaanse traditie volgend, is het heerlijk rusten in Victoria Palace.
Morgen worden we wakker naast het klooster van San Lorenzo el Real.
Spanje is mooi, maar ook zo groot.
De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Spanje%202018/S4
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
