Midelt (19 oktober)

De getinte ruiten van de bus raken steeds meer beslagen. We nemen de route naar het zuiden in een horizontale lift. Wat we van buitenwereld kunnen opvangen lijkt niet te kloppen.
Een roestig reclamebord lokt ons naar het skicentrum van Mischliffen en twee haarspeldbochten verder passeren we café-restaurant Chamonix. Nog twee maanden voor de eerste sneeuw zal vallen
in klein Zwitserland. Het wordt nog donkerder als we door een bos met Atlas-ceders rijden.
In dit deel van het Midden-Atlas gebergte leeft de grootste populatie makaken in Marokko.
In dit beestenweer wordt aapjes kijken een kort avontuur. De makaken die de moeite nemen om naar de troep van Koning Aap te komen worden amper beloond.
Een kleine eeuw geleden werd de laatste Atlas-leeuw gedood. Er staat nog ergens een groot bronzen beeld van de Koning der Dieren in een van de stadjes die de Fransen hebben gesticht.

Dan wordt het landschap steeds ruiger, verruilen we Europa weer voor Noord Afrika.
Langs de kant van de N13 kringelt rook omhoog uit een paar tenten die van doeken en rafelige stukken plastic zijn gemaakt. Een jonge vrouw nodigt ons uit voor een kopje thee.
We glibberen door een laag modder en wat haar dieren zoal laten slingeren de helling af.
Binnen is het heerlijk warm en we nemen plaats op dikke tapijten. Terwijl zijn moeder nog wat houtjes in de kachel legt, laat zoonlief ons vol trots zijn speelgoed zien, inclusief teletubby.
De poes blijft gewoon liggen waar ze lag, dicht bij het vuur.
In deze huiselijke sfeer gaat een zelfgebakken brood van hand tot hand en is de miezerige morgen snel verdreven. Het leven van deze Bedouïnen staat zo ver weg van het onze. En natuurlijk voert onze gids de regie over dit bezoek. Toch blijft het een onvergetelijke ontmoeting.

Marokko is ook het land van de Berbers. In de omgeving van Midelt zien we hoe ze hun dorpen van leem bouwen. Tussen de appelboomgaarden. Kinderen hollen achter ons aan, willen op de foto.
De vrouw op de ezel wil dat juist niet. Ze gaat water halen uit de rivier die een prachtige kloof heeft uitgesleten. Daarachter doemen de bergen van de Hoge Atlas op. De ondergaande zon laat het klontje huizen opgloeien. Vier oude wijzen van het dorp lachen vriendelijk terug en hervatten dan, in hun eigen berber-taal, hun onderling overleg. Zou het over het voortbestaan van hun cultuur gaan?

De plaatjes bij dit verhaal vind je hier:
https://www.flickr.com/photos/140275143@N03/sets/72157687757815781/