Marrakech (25 oktober)

Het is een beetje een déja vue gevoel: alweer schuiven we met onze tong op onze schoenen, in ganzenmars achter een gids aan, zigzaggend door een doolhof dat Medina heet. Alleen de naam van de stad is nu anders: dit is Marrakech. Naamgeefster van dit land en stad van de woestijn, met bijbehorende temperaturen. Hier is de herfst nog niet doorgedrongen.

Hiervoor bezochten we nog het Bahia-paleis van de grootvizier van een koning die al eeuwen geleden het aardse voor het eeuwige heeft verwisseld. Een harde werker, deze noeste bestuurder van een land dat aanzienlijk groter was dan het nu is. Of hij ooit aan staatszaken toe is gekomen, vermelden de geschiedenisboeken niet. Wél dat hij bij zijn vier officiële en talloze inofficiële vrouwen 1.027 kinderen verwekte. Hij had een register nodig om het allemaal bij te houden. Geen wonder dat hij voor zichzelf en almaar groeiende familie een nieuw paleis-met-lusthof moest laten aanleggen. Hoewel inmiddels verlaten (voor grootvizieren is in deze moderne tijden geen plaats meer), is het paleis nog steeds een staaltje van Marokkaans-Andalusische architectuur. Het tegelwerk, houtsnijwerk en stucco zijn nog steeds subliem.

Onze voorganger heet Mohammed. Of Ahmed, Hassan, Hakim of Ali. Mijn overvolle brein kan het niet meer onthouden. Niet alleen mijn brein is overvol, hetzelfde geldt voor deze gids. Niet alleen is hij een topzwaargewicht, hij is ook nogal vol van zichzelf. Gelukkig moet hij zelf zo erg om zijn grapjes lachen dat het hem niet opvalt dat er na enige tijd onzerzijds zelfs geen glimachje meer vanaf kan en de gezichten steeds langer worden. Hoewel dat laatste ook een gevolg kan zijn van het urenlang slenteren.

Een bezoekje aan een kruidendokter biedt soelaas. Niet vanwege de poeders en drankjes die efficiënt, kordaat en razendsnel worden aangeboden. Nee, het beste medicijn tegen pijnlijk vermoeide voeten blijkt gewoon de combinatie van een krukje, een kopje heilzame thee en een halfuurtje rust te zijn……

Na een verkwikkende nachtrust en dito ontbijt zwaaien we onze reisgenoten uit. Zij hebben zich laten overhalen tot een lange bergwandeling door de hoge Atlas. Wij passen en nemen vandaag een snipperdag. Wie wil er nu van een berg afglibberen als er ook een tuin te bezichtigen valt?

Het stukje groen in kwestie is aangelegd door de schilder Majorelle (wiens voornaam ook maar niet wil beklijven) en later gekocht en gerestaureerd door de vermaarde kleermaker Yves Saint Laurent. Hoewel prachtig ontworpen en aangeleg rondom de Touareg-blauwe voormalige schilderstudio van voornoemde schilder, is het toch wel echt een mannentuin. Hij staat vol met zogenaamde architechtuurplanten als palmen, cactussen (of zijn het nou cacteeën?) en je moet erg je best doen om een bloemetje te vinden. Niet echt mijn soort tuin, dus.
De kleine collectie berberjuwelen, die briljant tentoongesteld zijn, maakt echter alles weer helemaal goed.

Uitrusten van al onze inspanningen doen we in het Mamounia-hotel. Het duurste, maar ook het mooiste, van de hele stad. Of misschien zelfs wel van het hele land. Het ligt niet alleen in een prachtige tuin, maar weet een traditioneel Middenoosterse inrichting stijlvol te combineren met Art Deco. Of was het Art Nouveau? Oh, dat arme, arme oververmoeide brein! Gelukkig gaan de verrukkelijke loempiaatjes en friandises er ook zonder nadenken prima naar binnen. En bij het afrekenen wíllen we niet eens nadenken……

Omdat we vandaag toch iets aan cultuur moeten doen, brengen we een bliksembezoek aan de (ook al indrukwekkende!) Saadische graven waar ieder lid van deze dynastie dat ook maar enigszins meetelde is begraven.

Daarna duiken we opnieuw de souks in, voorzien van boodschappenlijstje. Natuurlijk waren we niet van plan om iets te kopen. En natuurlijk gaat dat niet lukken. We kopen lantaarntjes, mini-tajines (voor de eerder aangeschafte kruiden) en nieuwe riemen voor Harry. Valt eigenlijk nog reuze mee, maar het lijstje is nog niet helemaal afgevinkt en we komen hier nog een middag terug.

Op het centrale plein, Jemel-el-Fnaa geheten, wordt ik door twee dames in het zwart in de houdgreep genomen en wordt mijn –inmiddels vervaagde- henna-tekening vervangen door een verse. Als ze klaar zijn en het tot betalen moet komen, komt er een prijs naar boven waar ik witjes van wegtrek. Wat dan wel mooi afsteekt tegen de pikzwarte smurrie op mijn rechterhand, maar wat echt niet op ga hoesten. “Te duur”, zeg ik. “Niettes”, zeggen de dames. “Zou jouw man dat betalen?”. “Ehhhhh”. “De mijne ook niet! Nou dan?”. We komen uit op de helft van de prijs. Nog steeds te veel, maar het is wel inclusief glitter…..

Inmiddels is de schemering ingevallen, en wij zoeken een plekje op een van de vele dakterrassen die het plein omzomen. We bestellen sinaasappelsap en pastillas. Mijn meest (nou ja, enige) favoriete Marokkaanse gerecht. Hij wordt vers gemaakt, dus we moeten er een uur op wachten. Geeft niets, het uitzicht is fenomenaal. Het geluid van trommels en gefonkel van duizend-en-een lichtjes doet ons langzaam trance raken. Dat gelukzalige gevoel gaat de rest van de avond niet meer over. Konden we het maar voor altijd vasthouden……

De plaatjes bij dit verhaal vind je hier:
https://www.flickr.com/photos/140275143@N03/sets/72157688595567394/