Fes (18 oktober)

Fes, oude stad waar de tijd lijkt stil te staan. Fes, waar al je zintuigen worden geprikkeld. Fes, het bespeelt je gevoel als was het een viool: soms overweldigend, dan weer prachtig melodieus, soms snerpend tot in je ziel.

Overdonderend, zoal de enorme toegangspoorten van het koninklijk paleis. Een poort voor iedere dag en de grootste is voor de vrijdag. Prachtig melodieus is de oude synagoge, hoewel hij in onbruik is geraakt wegens een gebrek aan gelovigen. Snerpend zijn de babygrafjes op het Joodse kerkhof: rij na rij na rij. Honderden zijn het er, de meeste naamloos, het gevolg van een pestepidemie van nog geen honderd jaar geleden.

Ook al je zintuigen slaan hier op hol. In de pottenbakkerij cum mozaiek-atelier vind je meer kleuren dan je wist dat er bestonden. In de koperslagerswijk kletteren tientallen hamers op evenzovele koperen kunstwerken in wording. Oorverdovend.
De leerlooierijen stinken als vanouds. Daar helpen geen honderd takjes munt bij. Dan is het op de specerijenmarkt beter toeven.
In het koninklijk ingerichte restaurant kietelt het eten onze smaakpapillen.

1001 nacht, het bestaat nog steeds. Je vindt het hier volop, in de 9.000 steegjes van de Medina van Fes met zijn koranscholen en moskeeën. Met zijn straatschoffies, ezeldrijvers, karren vol exotische waren en gesluierde vrouwen. Er is weinig dat hier niet te koop is, behalve tijd. Die is gratis maar je kunt het niet vasthouden.

Voor we het weten, stappen we door een van de stadspoorten terug in de moderne tijd. Terug naar onze hotelkamer, met zelfdenkende airco. Tijd om de indrukken te verwerken is er niet. We gaan vroeg slapen, want morgen moeten we alweer verder. De bergen in…….

De plaatjes bij dit verhaal zie je hier:
https://www.flickr.com/photos/140275143@N03/sets/72157687757442731/