23-05-2016, Altofonte

Al kilometerslang is mijn blik met de berm van de weg verkleefd: kardoen, klaproos, korenbloem, knoopkruid, kaasjeskruid….. kedéng! Drempels kennen ze hier niet, maar kuilen des te meer. Niet dat we dat nodig hebben om onze snelheid te verlagen, daar is het landschap veel te mooi voor. Vandaag steken we het eiland in z’n geheel over, van zuid naar noord, van Agrigento tot bijna in Palermo. Bijna, want in zo’n grote (en niet geheel veilige) stad willen we niet blijven.

Naarmate de reis vordert, verandert het landschap. Van groen naar geel naar bruin en vice versa. Niet alleen langs de kant van de weg is het een bloemenweide. Daar waar het gras is verdord, nemen andere planten het over, resulterend in een patchworkdeken van geel, groen, blauw en rood. Hoe lang de reis ook duurt (bijna een hele dag), het gaat nooit vervelen.
Het is ons inmiddels al duidelijk geworden dat op dit eiland het noodlot regelmatig toeslaat: een aardbeving hier en daar, vuilcontainers die de lak van ons toch al getergde autootje afschrapen, of een magmabubbel die zomaar ineens het leven van twee jonge kinderen opeist. Het eerste gebeurt zo iedere dertig jaar (in 1996 voor het laatst, dus dat maken we hopelijk niet mee) en het tweede overkwam ons al tijdens de eerste dag van de reis (dus dat hebben we maar gehad).

Het laatste, zo leren we vandaag, gebeurde twee jaar geleden in nationaal park Vulcanelli di Macalube. Hier bevinden zich kleine kraters die zijn ontstaan door een bijzonder fenomeen waarbij natuurijke gassen zich onder hoge druk een weg naar de oppervlakte banen. Daarbij doen zich kleine moddererupties voor die opdrogen tot aardhopen. Het resultaat zou een bijzonder en fascinerend maanlandschap zijn. Zeggen ze, want na die megabubbel is het park gesloten. Helaas is dit nog niet doorgedrongen tot de uitgevers van de diverse reisgidsen, dus komen er met enige regelmaat onwetende zielen zoals wij langs aan wie de boswachter “nee” moet verkopen. Hij heeft er een dagtaak aan.

Verder verloopt de reis zonder noemenswaardige gebeurtenissen, behalve dat we twee schaapskuddes hebben doorkliefd en verdwaald zijn geraakt in het dorp Corleone, waar de inheemse bevolking eruit ziet alsof ze zo tot de maffia zou kunnen behoren, dus we maken ons zo snel als de smalle straatjes het toestaan weer uit de voeten.

Aan het eind van de middag arriveren we bij ons nieuwste onderkomen. Letterlijk, want deze villa is pas dertig jaar oud. Nagelnieuw, dus eigenlijk. Dat maakt de ontvangst door onze gastheren niet minder hartelijk: we krijgen thee en zelfgebakken koekjes. De vrouw des huizes herkent in ons een paar willige slachtoffers en gaat morgen een cake voor ons bakken. Maar voor het zover is, gaan we lekker loungen op het balkon van deze designvilla, waar we ‘s avonds kunnen genieten van de zee van lichtjes die Palermo heet.

Kedéng! Design betekent hier een hoop volkomen zinloze op- en afstapjes…….

De plaatjes bij dit verhaal zie je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Sicilie/S6