29-05-2016, Taormina

We hebben vooraf bewust het hoogtepunt van Sicilië bewaard voor het slot van de vakantie.
Met al zoveel fijne herinneringen aan deze reis hebben we nu meer het gevoel de hoogste punt van het eiland te naderen. Toevallig passeren we het plaatsje Finale op de weg naar de Monte Nebrodi.
Zo laten we de Tirreense zee achter ons en hopelijk ook de wolken. Hoezo verwend!
De bergpas over de Soro is opengesteld. Borden die het gebruik van sneeuwkettingen gebiedenhangen potsierlijk naast de slagboom.
Dan volgen er bomen en bossen, met een enkel doorkijkje naar een koe in de mist.

Het is zondag. Ook in Cesarò. De dorpsjeugd klit wat bij elkaar en ziet hoe we niets lekkers bij de thee nemen. Keuze in zoetigheid is ook in de kleinste cafeetjes enorm maar ons glazuur moet eerst weer een beetje aangroeien.

De temperatuur stijgt met iedere kilometer zie we Monte Etna naderen. O sole mio is terug maar de vulkaan zelf zien we in heel dunne waterverf. Onschuldig.
Het landschap verandert langzaam.
In Randazzo ziet de dorpsjeugd hoe de resten van het feest van gisteren over het plein dwarrelen.
Amper zestien kilometer van de top en als door een wonder nooit getroffen.
Dat ze de meeste monumenten weer opnieuw uit lavazwarte stenen heeft moeten optrekken dankt men aan een bombardement in 1943!
De grauwe straten zijn lee … kijk, daar heb je Robin Hood en z’n mannen. Ze lessen hun dorst bij het fonteintje. We blijken het kampioenschap boogschieten op z’n middeleeuws te hebben gemist.

De weg maakt een hele ruime bocht naar het oosten, om de vruchtbare hellingen van de hoogste vulkaan van Europa. Geen perfecte kegel, de uitbarstingen kwamen ook uit diverse breuken waardoor meerdere kraters ontstonden.
Voordat we naar onze slaapplaats afbuigen maak ik nog een foto van de Etna, bloemen groeien tussen grote brokken gestolde lava die in 1981 werden uitgebraakt.
En dan is daar de zee weer, het rondje Sicilië is bijna voltooid. Oké, we hebben hier en daar een stukje afgestoken.

Taormina ligt op zo’n tweehonderd meter hoogte tegen een berg gekleefd. Hotel Villa Greta vinden we zes haarspeldbochten daarboven. Een akelige bakstenen trap leidt naar het bordje Reception.
De pijl wijst verder omhoog, nog zo’n kl. trap maar dan smaller. Beneden ons scheuren de Vespa’s langs en we vragen ons af hoe we de bagage hier ooit naar boven krijgen.
Wanneer we eindelijk de kamersleutel overhandigd krijgen blijkt dat we de auto nog een paar extra haarspelden hoger hadden moeten parkeren om vervolgens vier stijle trappen naar omlaag te nemen. Kent U die tekening van Esscher met dat onmogelijke trappenhuis?
Voor onze kamer is een zitje met ansichtkaart-waardig uitzicht. Monte Etna is nog in nevelen gehuld maar als het donker word zien we de lichtjes rond de baai van Naxos fonkelen.
Die bouwkraan valt dan niet meer op en BOEM BOEM … het zal toch niet!
Ergens daarboven wordt vuurwerk afgestoken.
Onschuldig, mensenwerk.

De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Sicilie/S10