21 en 22-05-2016, Agrigento

Akragas, Agrigentum, Kerkent, Ankemetvent.
Grieks, Romeins, Arabisch, Nederlands.
Wijzelf zullen wel geen stempel op het huidige Agrigento kunnen drukken, laat staan een tempel.
Ze steken af tegen de horizon, vooral gezien vanaf zee. Dat was ook de bedoeling.
Griekse kolonisten van Rhodos en Kreta bouwden rond 600 voor Christus op deze heuvelrug de monumenten die vanuit de auto al een WOW-faktor hebben.
Er is een stevige wind opgestoken die warme lucht uit Afrika over de Valle dei Templi dumpt.
Stortplaats. Dat is wat er als eerste in mij opkomt als we de tempel van Castor en Pollux zien.
Overal liggen antieke bouwmaterialen en wat er van de tempel overeind staat lijkt een haastklus van aannemer B. de Haas.
De omgeving is prachtig en de nieuwe stad ligt gelukkig ver genoeg weg. Over de Via Sacra, een oude weg die veel tempels met elkaar verbindt, lopen we langs de tempel van Heracles en tellen maarliefst negen zuilen. Er is hoop.

Verderop is het raak, de tempel van Concordia.
Eén van de best bewaarde Griekse tempels van Europa. Dat is Grieks in het kwadraat.
Stylobaat, capiteel, triglief, tympaan, stukjes zelfstudie kunstgeschiedenis komen weer bij mij bovendrijven. De harmonie van het menselijk lichaam. Verhoudingen. Lengte is zes maal de voet, of zoiets. In ieder geval WOW! De tempel van Concordia heeft veel steun gehad van de christelijke kerk die er vanbinnen werd gebouwd. Eendracht maakt macht. De kerk verdween weer maar die machtige uitstraling bleef, tot op de dag van vandaag. Ook het landschap wordt steeds mooier. Beneden glanst de zee en knalgele bremstruiken wiegen in de wind.

In de verte torent de tempel van Hera boven alles uit. Hera, godin van het huwelijk, zegt me dat het beter voor ons huwelijk is als we wat eten en rusten.
Zo kunnen we samen ook nog de tuin van Kolymbetra bezoeken. Met zicht op de heiligdommen struinen we wat rond tussen citrus- en olijfbomen die net als destijds door een kunstmatig meer worden gevoed.
De klim terug naar boven, in de brandendezon, nekt ons. Bij de parkeerplaats eten we een verkoelend ijsje maar de vermoeidheid blijft.

Gelukkig is de B&B niet ver van Agrigento. Behalve als je de TomTom volgt.
Enigszins prikkelbaar stuur ik het Fiatje langs vuilnishopen, slapende honden en door onmogelijke bochten van een door Esscher getekend stratenplan. Wat een gribus.
Toch weten we een paradijsje te vinden: verscholen achter 10.000 cactussen (da’s pas prikkelbaar) ligt een zalig zwembad en onze ”junior suite”. De inrichting en meubilair zijn vast door een erkende stylist bedacht. Erg onpraktisch dus.
De natuurstenen buitenkant versmelt met de velden rondom het cactuspark.
Harmonie in landschap.

Vasen, vaasjes, beelden, kopjes en schotels. Vitrines puilen uit van hetgeen in en om Valle dei Templi is opgegraven.
Rond het Museo Archeologico Regionale ligt nog een zee van ruïnes in de zon te verkruimelen. In de kerk van San Nicola is de mis in volle gang.
Op deze zinderende zondag houden we, op advies van Hera, heerlijk siësta bij de piscina van onze stekelige oase.

Ik wil dineren aan zee. Na wat omzwervingen bereiken we de Scala dei Turque. Een mix van de white cliffs of Dover en de baden van Pamukkale. Een prachtig stukje kustlijn met fijne stranden. Ideaal voor horeca, denk ik dan. Toch duurt het enkele teleurstellingen voor we een geschikt en geopend restaurantje aan zee hebben gevonden. Maar dan is het ook perfect.
De maan is groot en vol. De tempel van de godin van het huwelijk staat in de schijnwerpers als we in het donker naar huis hobbelen. Welterusten, Hera.

De foto’s bij dit verhaal zie je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Sicilie/S5