08-02-2015, Polonnaruwa

Dáár, daar in de verte, daar ligt hij: de berg waar ik al dagen tegen opkijk. Eerst figuurlijk, nu ook letterlijk. Het is de leeuwenrots in Sigiriya, al vijftien eeuwen lang een toeristische trekpleister en gedurende 20 jaar de hoofdstad van dit eiland.

Hier bouwde koning Kassapa een onoverwinnelijke vesting, onneembaar door de loodrechte rotswanden en, voor alle zekerheid, de slotgracht vol krokodillen. Heilige dieren, maar daarom niet minder hongerig.

Genoemde Kassapa lag niet zo goed bij zijn familie. Dat krijg je ervan als je je vader inmetselt en daarna aan zijn lot overlaat. Dat druist in tegen de boedhistische leer, vandaar. Punt van strijd was, zoals zo vaak, de kwestie van erfopvolging. Kassapa was dan wel de oudste zoon, maar niet van puur koninklijk bloed. Zijn jongere broer was dat wel en had dus meer rechten. Vandaar dat de eerstgeborene besloot niet langer te wachten en de voorzienigheid een handje te helpen. Daarna was hij een koning die zijn leven nooit meer zeker was.

Daarom werd deze rots, die met een beetje fantasie de vorm van het lijf een leeuw heeft, grondig verbouwd. Met baksteen werden er twee poten en een reusachtige leeuwenkop aangemetseld, er werden lusthoven en zwembaden uitgehouwen en een audiëntiezaal gebouwd. De van nature reeds aanwezige grotten werden verluchtigd met de afbeeldingen van zeer schaars geklede maar rijkbedeelde jonge dames, zwevend op wolkjes. Vanuit zijn zwembad kon de koning ze precies goed bekijken. Alsof dat nodig was, hij had er in levende lijve enkele tientallen van rondlopen. Vers geïmporteerd uit India.

Ja, het was goed leven in de nieuwe hoofdstad van Lanka. Totdat de koning sneuvelde in een veldslag tegen zijn jongere broer en Sigiriya aan de jungle werd overgelaten. Nu resten er alleen nog de twee leeuwenpoten en een handjevol geschilderde jongedames.

Tweehonderd meter loodrecht klimmen moet je om de top van dit wonder te bereiken en te genieten van het fenomenale uitzicht. Helaas ben ik altijd erg snel uitgekeken op uitzicht, dus om er nu ruim twee uur voor te moeten klimmen…..
Maar de wolkendames wil ik in ieder geval zien. Ze liggen halverwege de berg, dat moet mogelijk zijn. Of we daarna verder gaan zullen we ter plekke bepalen. Gewapend met gids (Yaya blijft wegens zijn gevorderde leeftijd beneden) en een speciale “dikke dames trapopduwer” lukt het inderdaad om de beschilderde grotten te bereiken en ze zijn alle zweet, tranen en ademnood meer dan waard.

De weg verder naar boven blijkt afgesloten, we mogen niet verder. De oorzaak is een serieuze aanval door zwermen wespen/bijen/horzels. Het is niet helemaal duidelijk welke van de drie de boosdoener is, maar er is zelfs een aantal dames naar het ziekenhuis afgevoerd. We glibberen dan maar weer over de bemoste treden naar beneden. Ik ben nog nooit zo dol op wespen/bijen/horzels geweest!

Om bij te komen van deze inspanning ondergaan we een Ayurvedische behandeling. Full treatment, graag! We worden gekneed, geknepen, in een stoomdoos met geneeskrachtige bladeren gelegd. Daarna worden we als hulpeloze babies weer op de massagetafel geholpen, waarna er warme olie in een niet aflatend stroompje over onze voorhoofden wordt gegoten. Ultieme ontstpanning.
Daarna glibberen we over de marmeren vloer richting douche en mogen we bijkomen met een kopje heilzame kruidenthee, die een gat in onze maag brandt maar vast uiterst gezond is.

Deze nacht slaap ik, alweer, als een roosje.