20-02-2015, Hikkaduwa

Drie dagen na onze boottocht from hell voelen we kriebels om weer in beweging te komen. Dus huren we een auto met chauffeur, want hier klim je echt niet zelf achter het stuur. Zelfs als je wel een rijbewijs hebt. We hebben de stille hoop Yaya (Harry noemt hem Djaja hetgeen net zo klinkt) nog een keer te zien maar we krijgen Lal. Afkorting voor Laughing A Lot, denken we. Geen verkeerde kerel, geen verkeerde auto (geen stoelen van nepleer!). Maar het is toch even wennen.

Tussen Hikken en Duwen (refererend aan de overvloedige banketten waaraan we ons aan ieder begin en eind van de dag tegoed doen) en vijftig kilometer naar het noorden ligt een aantal attracties die we graag nog willen zien. Met iedere kilometer die we afleggen, lijkt de temperatuur een graad te stijgen. Het is verreweg onze heetste dag in Sri Lanka, zelfs in de schaduw veranderen we langzaam in gekookte kreeften. Factor 30 mag niet baten.

Onze eerste twee bestemmingen zijn een perfecte mix van natuur en cultuur. Beide zijn onlosmakelijk verbonden met de gebroeders Bawa: (landschaps)architecten, kunstenaars en bon-vivants. Ze behoren tot de kleinste minderheid binnen Sri Lanka: de Burghers. Dit zijn afstammelingen van de vroegere Europese bezetters van het eiland, met name de Portugezen, Nederlanders en Engelsen. Zoals uit de naam al blijkt, voelen ze zich vooral Nederlander hoewel ze de taal en cultuur niet kennen en er veel vermenging met de inlandse bevolking heeft plaatsgevonden. Zo hebben de Bawa’s een Islamtische grootvader, een Engelse grootmoeder met Franse voorouders, een Nederlandse vader en een moeder van Nederlands-Schotse-Singalese afkomst. Tja, hoe voel je je dan?

De Bawa’s voelden zich vooral wereldburgher. Beiden schaften zich een oude rubberplantage aan, op nog geen tien kilometer van elkaar af, en sloegen aan het kappen, bouwen en opnieuw beplanten. Ze hadden beiden genoeg ruimte om hun eigen paradijsje te scheppen.

De Brief garden (bij het onopvallende maar wel levendige plaatsje Aluthgama) is het meest bekend, maar moeilijk te bereiken en dus heerlijk rustig. Dit is de schepping van Bevis Bawa: een welig begroeide en romantische tuin vol verborgen hoekjes en botanische schatten. De bijbehorende koloniale villa is prachtig en staat tot de nok toe vol met kunstwerken en foto’s. Vele beroemde kunstenaars kwamen hier op visite, om vervolgens maandenlang te blijven plakken. Wij begrijpen dat, en voelen ons inmiddels ook behoorlijk plakkerig.

Bij het ingedutte baddorpje Bentota ligt het nog stillere landgoed Lununganga, het domein van jongere broer Geoffrey. In vijftig jaar tijd schiep hij hier een aantal fraaie bouwwerken, inclusief het enige designer-kippenhok op het eiland. Ik denk niet dat er nog een land is dat een kippenhok op de monumentenlijst heeft staan…….

Omdat een aantal van Bawa’s scheppingen is omgebouwd tot gastenverblijf, mogen we hier niet vrij rondlopen. Het blijkt een zegen, onze gids bezit een schat aan kennis over de beplanting en helpt me zelfs met het oogsten van zaden. Zo blijft er voor Harry tijd over om de vele fraaie doorkijkjes te bewonderen, c.q. te vereeuwigen. Het levert vanzelfsprekend een fraaie fooi op, dus iedereen is gelukkig.

Omdat de schildpad maar niet naar Mohammed wil komen, gaan we ze zelf maar opzoeken in één van de vele hatcheries (uitbroedplaatsen) die we onderweg tegenkomen. Voor ik het weet sta ik met een baby-turtle in mijn gloeiendhete handen. Hij vindt het er wel prettig en valt pardoes in slaap. Of flauw, het verschil is moeilijk te zien. Ik zet hem maar weer terug in het koele water en houd hem vast tot hij weer bij zijn positieven is. Gelukkig, hij leeft nog!
We bewonderen de zusjes van de boreling, die hier zo’n vier jaar mogen blijven. Vrouwtjes-schildpadden zijn zo zeldzaam (slechts 2 op 100) dat ze mogen blijven tot ze zo groot zijn dat geen roofdier er zijn kaken nog omheen krijgt. De mannetjes, die herkenbaar zijn aan hun langere staart, worden al binnen een week nadat ze uit het ei gekropen zijn in zee gekieperd en gaan een uiterst onzeker leven tegemoet. Positieve discriminatie, het zit me niet helemaal lekker.

Na een “vrijwillige” donatie en een opbeurende “red de schildpad” aanmoediging in het gastenboek rijden we, inmiddels geheel doorweekt en enigszins licht in het hoofd, naar onze laatste bestemming: een edelstenenmijn. Middenin een kaneelplantage zien we het filmpje, dat we in een juwelenfabriek in Kandy over dit onderwerp zagen, letterlijk tot leven komen. Het is slavenarbeid en over onze fooi wordt gemopperd, maar we zijn inmiddels door ons kleingeld heen. Om het goed te maken schaf ik me een kleinood aan.

Na een lange dag bereiken we zieltogend ons hotel. We zien er blijkbaar enigszins uitgewrongen uit want het personeel komt aangesneld met koele drankjes. Nooit smaakte een ijsthee zo lekker, en ik lúst helemaal geen ijsthee!

Vanacht gaat het regenen. Iedereen zegt het. Ik kan niet wachten…….