09 september (maandag) – San Lazzaro

Ver van mij beweegt een groot containerschip richting ..ja, waarheen? Waar zee en lucht elkaar ontmoeten, ergens in de nevel wordt het niet meer dan een stip, alsof ik door een vliegtuigraam naar beneden tuur.
Maar daar hoort dan weer geen gekraai van hanen bij, laat staan het balken ener ezel. Agriturismo Mare e Monti.
Logeren bij de boer, zo’n zevenhonderd meter boven het glinsterende water, en het kan nog véél hoger. Maar ik ben nou eenmaal gek op stadjes met een haven, een kerk met een pleintje ervoor, levendige straten tot laat in de avond.
Amalfi heeft dat alles in het kwadraat. Op de Piazza Duomo lijkt iedereen te wachten op het juiste moment. Licht klaar? Camera klaar? AKTIE! De steile trap voor de kathedraal is als een filmset. Bruidsparen stralen als sterren, toeristen laten zich door een onzichtbare Fellini regiseren. Als de scene is opgenomen, verspreiden de figuranten zich over de winkelstraat, de steegjes erachter en in de spelonken die je steeds verder van de zee omhoog lokken.
Hoger dan Amalfi, dat in de middeleeuwen kon wedijveren met Venetië, Pisa en Genua, ligt haar spiegelbeeld Ravello.
Hier staat de Duomo er verlaten bij, de schatten blijven verborgen achter oude deuren tot de siësta voorbij is.
Maar een andere verlokking ligt ditmaal vele traptreden naar omlaag. Moorse invloeden in zuid Italië, toen onderdeel van het koninkrijk Aragon. Villa Rufulo ademt echt een andere sfeer, het harde Spanje. Door tijd en verwaarlozing is het gedeeltelijk ruïne geworden maar door de ligging en de tuinen is het perfect op z’n plaats, onvergetelijk. Een stukje van de tuin is aan het oog onttrokken door het podium van het jaarlijkse muziekfestival. Richard Wagner deed hier immers inspiratie op, niet ”Der Fliegende Holländer” naar ik vermoed. Vreemd genoeg nemen de wolken boven Ravello opeens dramatischer vormen aan. Nog meer trappen afdalen en de poort tot Villa Cimbrone is daar. Ook beroemd om de tuinen, echter blijkt het geheel een goed bedoelde kopie, made in Hollywood. Inclusief nep-Romeinse beeldengalerij maar wel met het authentieke panorama dat ons inmiddels zo vertrouwd is: de Costiëra di Amalfi.
Mischien vond Greta Garbo het daarom wel zo prettig toen ze in deze villa logeerde, hoorde ze gekraai van hanen en andere boerderijgeluiden in de buurt, of keek ze naar een schip dat in de verte leek op te lossen …