04. Hermanus (19 oktober 2011)

Het is vanochtend krap in bed. Ergens gedurende de nacht, toen wij in coma lagen, zijn er twee grote, dikke katers bij ons gekropen. Oei, niet zo hard spinnen hoor!

Gelukkig is er geen kat opgewassen tegen het sublieme ontbijtbuffet in onze wijnboerderij annex hotel annex restaurant. Aanzienlijk monterder zwaaien wij korte tijd later onze gastheren en –vrouwen gedag en zoeven onze berg af met Radio Bok op tien. Terug naar de kust.

Eenmaal daar aanbeland maken we een stop in de botanische tuin van Harold Porter in Betty’s Bay. Deze is werkelijk zeer fraai aangelegd en op een aantrekkelijke manier educatief. De zon schijnt, de oogst is overvloedig en de vlinders en vogels scheren langs onze oren. Terwijl ik in de borders duik, probeert Harry deze te vangen. Met de camera welteverstaan. Nog even en hij wordt een echte vogelaar!

We volgen de weg, steeds maar rechtdoor, dus Tom hoeft niets te zeggen. Nu Radio Bok is weggevallen is het heerlijk rustig. Hermanus blijkt een allerleukst dorp en het nieuwe onderkomen is weer top, hoewel de gastvrouw ietwat nerveus is omdat alle verwachte gasten min of meer tegelijkertijd arriveren. Voordat ze begint met hyperventileren weten we nog de routebeschrijving naar het haventje te ontfutselen. We zijn net op tijd en mogen nog mee op walvisjacht.

Ons bootje, amper zo groot als de zuidkapers waar de streek beroemd om is, kan maar met moeite de golven trotseren. We klampen ons met handen en voeten vast aan alles wat maar los en vast zit, de eerste blauwe plekken beginnen al zichtbaar te worden. Maar het is de moeite waard, na vijf minuten zien we onze eerste walvis al. Het is een speels, jong ding dat olijk uit het water opspringt en vervolgens met groot gespetter weer terugvalt. Hoezo, “geen bommetje”?
We zien er nog veel meer, waaronder een moeder met kalf en een iets ouder exemplaar. Formaat puber, zeg maar. Zich koesterend in een zonnestraal zwemt hij op zijn rug en laat ons zo zijn witgespikkelde buik zien. Kijk eens: met zonder handen!
Als het tijd wordt om weer om te keren, slaat hij met zijn flippers op het water. Alsof hij ons vaarwel zegt. We zwaaien vriendelijk terug en worden beloond met alweer een nieuwe kneuzing.

Eenmaal weer met de voeten op de vaste wal, maken we een korte wandeling om de benen weer in model te krijgen en om een restaurant te zoeken. We vinden een geschikte herberg, Annie se Kombuis geheten, ofwel Annie d’r Keuken. Ze gaan pas over een goed halfuur open, dus we gaan weer in de auto zitten (lekker knus en uit de wind) en staren naar de golven die op de rotsen beuken. De zon zakt. Ineens zien we ze, in de verte. Nog meer walvissen. Ongelofelijk dat je die zomaar vanaf de kust kunt zien. We voelen ons bevoorrecht en kruipen nog maar eens dicht tegen elkaar aan. Het is goed zo…….