10. Mbabane Swaziland (30 + 31 oktober 2011)

Vandaag begint de Grote Trek.
Nee hoor, ons eetpatroon is als vanouds. In navolging van de Voortrekkers trekken we verder naar het noorden, we hebben echter geen ruzie met het Britse gezag of welk gezag dan ook.
Het is zondag, motregen en zo’n vijfhonderd kilometer te trekken.
Oneindige naaldboomplantages en velden vol suikerriet. Soms een stuk savanne waar de acacia’s het landschap weer Afrikaans maken. In ieder gehucht langs de route staan mensen in hun traditionele koorhemd op een lift naar de kerk te wachten. Jericho Church, zionisten, halelujah!

Gehoorzaam volgen we de aanwijzingen op de route-uitdraai van de reisorganisatie en ook de GPS wijst ons in de juiste richting. In het stadje dat genoemd is naar Voortrekkersleider Piet Retief, komen we tot de conclusie dat we maar beter gewoon in de kaartenatlas hadden moeten kijken.
We zijn te ver doorgetrokken. Als we de weg naar Ermelo volgen en dan bij Amsterdam rechtsaf slaan komen we ook bij de grens. Mocht soms U vermoeden dat we definitief van het pad zijn geraakt, we rijden naar het koninkrijk Swaziland.
Twee vriendelijke douanedames stempelen onze paspoorten tot pulp. Nog nooit zijn we in Afrika zo snel een grens gepasseerd.
Het asfalt is al meteen weggespoeld, POTHOLES! Dit is toch echt Afrika.
Het temperatuurmetertje op het dashboard is inmiddels naar 37 graden opgelopen, de snelheidsmeter loopt alsmaar terug. Kinderen zwaaien, Swaziland oogt vriendelijk, niet zo opgefokt.
Daar is het bordje: Mvubu Falls. We verblijven in een soort motel naast een rustig bergstroompje.
Na al die natuur willen we morgen iets cultureels doen en de Vlaamse eigenaresse geeft ons tips.

Een dik wolkendak hangt boven de vallei van Ezulwini. In Mantenga worden we rondgeleid in een traditioneel Swazi leefgemeenschap. Haar naam ben ik even kwijt maar ze is nog ongehuwd en in de aanbieding voor zeventien koeien. In ronde hutten wonen de ongehuwde mannen en vrouwen gescheiden. Oma van vijfentachtig zwaait er de scepter. Er wordt binnen gekookt en de rook zoekt door het dak van gevlochten gras een weg naar buiten. Hier en daar staan familieleden al half verkleed voor de dansvoorstelling. Gelukkig druppelen er wat meer toeschouwers binnen en kan de show beginnen. Opzwepende ritme’s, gejoel en gefluit, voeten worden tot aan het hoofd in de lucht geschopt en met een daverende dreun weer op het toneel gedrukt. Mannetje versus vrouwtje.
Ieder lid van dit gezelschap heeft bovendien een zuiver stemgeluid en samen zingen ze acapella richting slotapplaus.
Als we even later naar de waterval lopen worden we gevolgd door een familie aapjes.
Er staan jacaranda’s in bloei, een mooi palet met het groen eromheen en de rode aarde waaruit ze opgroeien. Daarachter ligt Execution Hill. Van de hoogste top, nu door wolken omgeven, werden misdadigers de diepte in gejaagd.
Tussen de hoofdstad Mbabane en de grootste stad Manzini staat een monument ter ere van koning Sobhuza II. Hij leidde Swaziland naar onafhankelijkheid in 1968 en was tot 1982 een geliefd staatshoofd. Nu het kwik tot 18 graden is gedaald bezoeken we meteen ook maar even het National Museum en verdiepen ons verder in ‘s lands geschiedenis en folklore.
De streek puilt uit van kunstnijverheidscentra en marktkraampjes. Maar dat trekken we niet meer.