08 februari, dinsdag

De bel gaat. Nog eens, dwingender nu.
Langzaam schuift het hek dicht, langzaam genoeg om nog enkele “waaghalzen” toe te laten.
Gevaarlijke overgang: wacht tot het rode licht gedooft is, er kan nog een brug voorbij varen!
Zwarte walm stijgt op uit een hutje dat een zwaar hoestende motor herbergt. Dan zwaait de wiebelende sliert, tegen de wijzers van de klok in, al ronkend van ons af. Duizendpoot op drijvers.
De mensen die de sprong waagden, wandelen al halverwege de brug.
Ze weten natuurlijk dat ze straks met droge voeten op de “andere kant” stappen. Otra Banda.
Dan zullen ze zich meteen een weg moeten banen in de stroom passagiers die door een enorm cruiseschip is uitgekotst. De brug van de zeereus torent boven de wallen van het Riffort uit.
We zien hoe de passagiers aan de overkant naar “de punt” turen waar wij staan. Punda.
De wind jaagt witte wolken uit het Schottegat. De zon is fel en wie niet wil wachten tot de pontonbrug zich sluit zal de veerboot moeten nemen.
Anke oogst inmiddels haar eerste zaadjes. Even meen ik de gouverneur hoofdschuddend achter één van de ramen in Fort Amsterdam te zien staan. Vlak voordat we het oudste stuk van Willemstad willen verkennen, worden we afgeleid door een surrealistisch tafereel.
Als verhuizers die - zichtbaar boven hun macht – zo’n kostbare concertvleugel iemands zoldertrap opzeulen, worstelen twee sleepbootjes net zo lang met een kolossale olietanker tot ie precies onder het midden van de Julianabrug doorschuift. Triomfboog, denk ik hardop.
De St. Annabaai lijkt nu nog maar een slootje en de historische handelshuizen buigen hun zadeldak uit respect voor deze super-leverancier. Stel je voor: palmen in Pernis.

En weer meen ik achter mij een hoofdschuddende gouverneur te ontwaren. Oker geel pleisterwerk, witte kozijnen, groene shutters, twee kanonnen onderaan de trappen die naar het centrum van de macht leiden. Binnen de veilige bastions is ook de fortkerk gebouwd en in hetzelfde oker geel gesmeerd. Als de muren niet steeds witgekalkt worden, doet dat felle licht vast minder zeer aan de ogen, bedacht een gouverneur ooit. Rood, blauw of groen mag ook.
Eén van de kogels die de Engelse kapitein Bligh – ja, die van de Bounty – op het Hollandse bolwerk heeft durven afvuren, is prompt in de kerkmuur blijven steken.
Het is goed warm, terrasjes langs de Handelskade bieden schaduw en Amstel.
Met een plattegrond in de zweterige hand slenteren we door de Breedestraat en Heerenstraat.
Een roemrucht verleden wordt aan weerszijden van de weg door gestileerde gevelspitsen uitgedrukt in jaartallen. Een huis dat uit 1706 stamt heeft ook 5466 als opschrift, volgens joodse kalender.
De synagoge staat er vlakbij. Het is prettig om een voor mij vreemd gebedshuis te mogen bezoeken en het scheelde niet veel of ik had per ongeluk de rest van de middag met het bruikleen-keppeltje op door Punda gedwaald.

Aan een gezellig pleintje achter de Keukenstraat geniet ik van de lachende mensen om ons heen, de blauwe lucht, indrukwekkende draaikonten, Creoolse klanken … en een broodje kroket.
In het Wilhelminapark poseert een meisje voor de camera. Straks doet ze mee aan een soort Miss Carnaval-verkiezing voor kinderen. Ze straalt als een ster in de vlag van Curaçao.
We zoeken nog een winkel die zwemschoenen verkoopt. Thuis bleken we twee linker exemplaren te hebben aangeschaft die welliswaar dezelfde bescherming bieden tegen scherp koraal, maar zodra je ermee gaat zwemmen een voortdurende nijging naar stuurboord veroorzaken.
Er dobberen enkele vissersboten uit Venezuela langs de kade van het Waaigat. De drijvende markt gaan we nog eens op een ochtendje afstruinen, als Anke de vislucht weet te verdragen tenminste.
Nog eenmaal zet ik de kleurige pakhuizen op de foto als we weer over de Emmabrug naar Otra Banda lopen. In het Riffort sluit het winkeltje van Douwe Egberts stilaan de deuren. De vrolijke éénpersoons steelband heeft het podium verlaten. Het is mooi geweest. “Danki en Ajó”!
Wanneer we door de taxi bij het hotel worden afgezet – de vrouw van de chauffeur is gezellig meegereden – zien we nog nét het grote cruiseschip richting ondergaande zon verdwijnen …