Gateshead (11 september)

En weer zit ik vanochtend in de tram, net als zo vele ochtenden hiervoor. Alleen is het ditmaal niet Randstadrail lijn 2 richting Centraal Station maar een exemplaar uit 1910. Het verschil merkt je nauwelijks: net zo slaapverwekkend en net zo vertraagd.

Al sinds ik het boek “Kruistocht in Spijkerbroek” las, ben ik gefascineerd door het verschijnsel tijdreizen. Als het niet zo gecompliceerd was (wat gebeurt er als je per ongelijk doodgaat vóór je geboren bent?), zou ik het zó doen.

Gelukkig kunnen we ook terecht in het “werkend openluchtmuseum” te Beamish. Daar waan je je in 1820, of 1910, of 1940. Heel integer gemaakt, zonder effectbejag en zonder op een penny te kijken.

Hier dompelen we ons onder in de ontberingen van de wereldoorlog (ratsoenen en schuilkelders) en het boerenleven van tweehonderd jaar geleden. Ook zien we hoe het leven was tijdens de Belle Epoque, die bij nader inzien helemaal niet zo Belle blijkt. Als je arm was, werkte je in de kolenmijnen en ging je vroeg dood. Als je rijk was (en vrouw), kreeg je als bruidsschat een kunstgebit mee zodat je toekomstige echtgenoot nooit meer een tandartsrekening voor je hoefde te betalen. Het loonde dan ook zeer de moeite om een gegeven bruid in de bek (sorry, mónd!) te kijken. We blijven ons verbazen en amuseren ons kostelijk.

Vandaag en gisteren slapen we in een herberg waar ook Lewis Carol met enige regelmaat verbleef. Je kent hem vast wel, hij is de schrijver van Allice in Wonderland.

Net al Alice hebben wij af en toe het gevoel dat we in een konijnenhol zijn gevallen en op een plek zijn beland waar alles lijkt op wat we kennen, maar waar alles nét even anders is. Op een goede manier.

Helaas komt aan alle sprookjes een einde, en dus ook aan deze vakantie. Morgen gaan we weer naar huis, maar niet via een konijnenhol. Daar passen we dankzij alle scones en pork pies niet meer doorheen. Gelukkig gaat er ook een boot……