13 september (vrijdag) – Pompeii

De verzameling was ondergebracht in een schoenendoos. Glinsterende stukken rots die tijdens vakanties in Spanje en Noorwegen door mij werden opgeraapt en gepoetst. Ik moet ooit iets op TV gezien hebben wat mij ertoe bewoog , met een hamer uit de gereedschapskist van m’n vader, de keien die ik langs de oude spoorlijn vond te splijten. Dat ik geen fraaien stukken kwarts ontdekte, moet ervoor hebben gezorgt dat geologie niet echt mijn grote passie werd. Tot de collectie behoorden verder nog een brok melkwit kristal van onbekende herkomst en een door de Noordzee gepolijst stukje glas. Maar het absolute pronkstuk, omwikkeld in wel vijf witte papieren servetten, was een zwart stuk grillig gevormd gesteente. Speciaal voor mij door Opa en Oma meegebracht van de Vesuvius. Ik was de trotse bezitter van een lavasteen! En de hele klas was jaloers.
Met de tong op de stoffige schoenen stap ik met Anke over het pad dat tot de rand gaat. Op deze hoogte is het een stuk kouder, de helling vrijwel kaal. Achter ons ligt de Baai van Napels nog in het zonnetje, voor ons kijken we in de diepte van de krater. Er kringelt stoom omhoog. Een rij figuurtjes beweegt langs de richel aan de overkant. Dansen op een vulkaan. We klauteren niet helemaal de krater rond want het weer wordt slechter en de grote terreinwagen naar beneden missen we liever niet. Ik raap, als een kleine jongen, een stukje Vesuvius op en steek het in m’n broekzak.
Nee, niet voor in de schoenendoos. Die verzameling moet ooit eens aan de natuur zijn teruggegeven. Deze lavasteen is straks het bewijs dat je gerust op vrijdag de dertiende een vulkaan kunt beklimmen.

Er liggen vishaken, verkoolde linzen, parfumflesjes van glas, een gipsen afgietsel van een gesneuvelde hond, ijzeren gespen. Een verzameling Romeinse huis-tuin- en keukenartikelen die het Nationaal Archeologisch Museum niet gehaald hebben, maar toch met zorg en aandacht zijn tentoongesteld in het Antiquarium van Boscoreale.
We zijn de enige bezoekers …

Zo rustig is het ook in de vertrekken van Villa Oplontis.
Poppaea Sabina, je weet wel, de tweede vrouw in de verzameling van keizer Nero zou hier hebben gewoond. Het is het best bewaarde complex, niet ver van Pompeii. De fresco’s aan de muren zijn nog erg mooi, vol afbeeldingen van vogels en andere decoraties. Zelfs grote stukken van de plafonds zijn met strakke patronen versierd en de vloeren van mozaïekwerk lijken onaangetast door de tijd. Het plaatje is zo vrijwel compleet.
In Torre Annunziata is verder niets te beleven. De streek tussen Vesuvius en de Monti Lattini is volgebouwd en rommelig. We zijn ook een beetje uitgewoond, het is behoorlijk warm geworden en we willen nog een uurtje aan zee van een gelato genieten. Vanaf een steiger in de jachthaven van Castellammare di Stabia kijken we naar die grote kegel in de verte. We hebben veel indrukken opgedaan vandaag en gisteren. Die kunnen we mooi toevoegen aan onze verzameling.