Rabat (16 oktober)

Een feestje, dat is mijn hernieuwde kennismaking met Marokko. Ik was er al eerder, maar dat was voor die beruchte elfde september. Het lijkt al eeuwen geleden, een ander millennium. Toen de jaartallen nog met een 19 begonnen. Maar het lijkt ook of Ik er een week geleden nog was, zo op het oog is er weinig veranderd.

Gisteren zaten we, na een ruime drie uur vliegen in de tijdscapsule, nog even na te hijgen op een terrasje in Casablanca. En toen wist ik het weer, het is hier prima toeven!

Vandaag bezoeken we de Hassan II moskee in Casablanca, een wonder van moderne doch traditionele architectuur. Geheel opgebouwd uit de grondstoffen die het land te bieden heeft en voorzien van de modernste technische snufjes, zoals een dak dat kan worden opengeschoven, electrisch verstelbare kroonluchters en ingebouwde (onzichtbare!) luidsprekers.

Na een koffiepauze snellen we naar Rabat in onze bus met verduisterd glas, duidelijk bedoeld voor een zonnig klimaat. Maar dat hebben we vandaag niet. Het is behoorlijk bewolkt, af en toe spettert het zefs. De zonnebrand kan nog even in de rugzak blijven.

Rabat staat me niet meer zo voor de geest maar is een aardig stad met een onafgemaakte moskee (er staat alleen maar een minaret en een paar pilaren). Zelfs de minaret is nooit afgemaakt. Aan traptreden is men nooit toegekomen, waardoor de muezin vroeger atijd te paard de toren moest beklimmen. Nu hangt er een luidspreker…….

Op hetzelfde terrein staat het mausoleum van Mohammed V, bewaakt door boomlange Marokkanen die zich noch met hun lengte noch met hun ietwat koddige uniform raad lijken te weten. Of zou het komen omdat iedereen met ze op de foto wil?
Hoe dan ook, in de grafkamer is het alles koper wat er blinkt en is het absoluut niet duidelijk of deze tombe in de 16e eeuw of in de zestiger jaren is gebouwd. Maar mooi is het wel.

We spoeden ons in rap tempo door de medina (= oude binnenstad). Winkelen is ons door de plaatselijke gids verboden, tot groot verdriet van alle dames, wiens shopspieren jeuken.

We arriveren al snel bij de kashba, een soort extra versterkt deel van de stad. Er is zelfs een mooie tuin maar daar zie ik niet veel van. Een dame met een vervaarlijke spuit in de hand heeft me te pakken en ze laat niet meer los. Een henna-tatouage. Een kleintje maar, een cadeautje. Ik stribbel tegen, maar het helpt niet. Voor ik het weet staat mijn onderarm volgetekend en wil ze waar voor haar geld. Maar ja, cadeautjes zijn gratis dus van mij hoeft ze niets te verwachten. Ik heb er een vijandin voor het leven bij.

We snellen door de lieflijke, blauwe straatjes vol terrasjes in de kashba en worden dan de bus weer ingejaagd. Snel, richting hotel. En ineens weten we weer wat het nadeel van een groepsreis is……

Tegen de tijd dat we gaan dineren, is de henna helemaal opgedroogd en kan ik hem wegvegen. Zoals gevreesd, is hij knaloranje uitgevallen. Daar loop ik dan nog een week mee rond. Wraak is zoet…….

De plaatjes bij dit verhaal vind je hier: https://www.flickr.com/photos/140275143@N03/sets/72157688591068084/