05 November 2016 (zaterdag)

Gisteren zijn we amper van ons balkonnetje af geweest. Gewoon lekker niets gedaan. Net onder de wolkenrand waardoor er soms een regenboog verscheen.
Er verscheen ook nog visite. We zaten er niet echt op te wachten en hadden ook niets in huis.
Maar Isabel kwam alleen maar even ”aanlopen”. Ik denk dat ze d’r haar verft. Haar figuur verraad de leeftijd niet meteen, maar hier en daar piekt er wat grijs doorheen. De rest van de middag bleef ze plakken, op Anke’s schoot.
Vandaag zijn we ook van balkonnetjes aan het genieten, maar dan die van een ander.
De vallei van Orotava is mooi groen. Over de hellingen zijn gekleurde huisjes uitgestrooid en in de verte piekt de Pico del Teide. In dit rijke landschap bouwden rijke wijnboeren en suikerbaronnen hun landhuizen en kerken.
Allemaal voorzien van rijk gedecoreerde balkons. In het Casas de las Balcones zien we prachtig gedekte tafels en hoe men vroeger borduurwerk maakte, wat ook nu (natuurlijk) nog te koop is.
De koepel van de grootste kerk glimt in de zon. Achter het stadhuis staat een eeuwenoude drakenbloedboom in een kleine botanische tuin. La Orotava is een fijne stad, vrijwel onaangeroerd.
Pas als we een hapje gaan eten in zo’n fraai stadspaleis vallen de eerste druppels. Later merken we ook hoe knap ze die parkeergarage hebben verstopt achter die mooie gevels en komen de paraplu’s van pas.
Anke sprak al eerder over het instabiele karakter van het eiland. Wanneer we door een modderstroom rijden die dwars over de autopista vloeit, vragen we ons af wat de rest van de middag gaat brengen.
Op het Plaza de la Libertad staat een eeuwenoude drakenbloedboom. Een bronzen Simón Bolivar staat er bij stil.
Zijn voorouders zouden hier uit Garachico komen. De meeste neerslag hebben we gelukkig achter ons gelaten maar de belangrijke haven van Garachico liep in de 18e eeuw vol. Vol met lava uit de Montaña Negra.
In één klap was het voorbij met de export van wijn en suiker, voorbij met de import van slaven.
Zo moest de stad weer worden herbouwd en wandelen we nu over elegante pleintjes met kloosters, kerken en adelijke huizen. De oceaan heeft in de lavastroom wat natuurbaden uitgesleten, maar er hangen rode vlaggen.
“Hij lijkt op een gerimpelde oude man”, denkt Anke terwijl ze mij op de foto zet.
Er staat ook nog een eeuwenoude drakenbloedboom op. El Drago vangt de laatste stralen zon weg.
Zo vangt ie ook al duizend jaar de toeristen weg van de mooie parochiekerk en de vlindertuin.
Laatstgenoemde attraktie is zelfs door het gemeentebestuur van Icod de los Vinos maar gesloten. Uit een luidspreker schallen de verontschuldigingen en beschuldigingen in herhaling over het plein. We werpen nog een blik op Jerusalem en Nazareth, een soort diarama, wat de parkeergarage van binnen op originele wijze heeft opgeleukt.
Inmiddels klettert de regen en alles wat het van Tenerife wist los te weken naar beneden. Ter hoogte van het beruchte Los Rodeos vliegveld komt het verkeer helemaal tot stilstand. Brandweerlieden zijn in de weer met slangen en pompen. “Zo heb je nog wat om over te schrijven”, grapt Anke. En de titel van mijn avonturenroman krijg ik ook al door haar aangereikt: In de Schaduw van de Regenboog … Mooi toch?

De foto’s bij dit verhaal vind je hier: http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Tenerife/05%20Tenerife?sort=9&page=1