06 November 2016 (zondag)

Een half jaar geleden bevonden wij ons in Italië en deden “una giornata al mare”. Die spaghetti-draaiers weten zelfs van een uitje naar het strand zoiets poëtisch te maken, dat zo’n dag bij voorbaat al niet meer stuk kan!
Hier in (bijna) Spanje verstaat men deze kunst minder en op onze “dia al mar” blijkt er dan ook best het een en ander stuk te kunnen.

Toen ik deze stralende ochtend de ontbijtkamer binnenliep, had ik het eigenlijk al kunnen weten. “Tombe la neige” klinkt het uit de luidsprekers. Ook de Fransozen kunnen het prachtig brengen, maar het blijkt een voorteken.

Vandaag gaan we dus naar het strand van Playa de las Americas. En daarvoor moet je naar het Zuiden, waar in de jaren zeventig vanuit het niets een toeristenparadijs uit de grond is gestampt (of toeristenhel, als dit je ding niet is). Twaalf kilometer boulevard, hotels, souvenirwinkels en gokhallen rijgen zich aaneen, af en toe onderbroken door een haventje.

We zetten ons citroentje aan de kant en beginnen met flaneren. Af en toe zijgen we neer op een bankje in de schaduw. En dan blijkt er maar één vogel nodig om van mijn witte broek een off-white kledingstuk te maken. Verwoede pogingen om het weer schoon te krijgen, zijn gedoemd te mislukken. Maar kosten me wel een nagel. Ik zet mijn beste “nee hoor, dit is écht een chocoladevlek gezicht op” en zo flaneren we weer verder.

Ondertussen begint zich in mijn buik een akelig gevoel te ontwikkelen. Een heel bekend gevoel waarvan ik hoop dat ik het me alleen maar verbeeld. Een crèpe als lunch zal zeker voor afleiding zorgen. “Sorry mevrouw, die hebben we niet meer”……..

We hebben het wel gehad met de boulevard en zoeken ons citroentje weer op. We tuffen langs een fraaie kustweg naar Los Gigantes, een badplaatsje met een stijle rotsformatie waar de zee meedogenloos en onophoudelijk tegenaan beukt. In het haventje boeken we een boottochtje: we gaan dolfijnen spotten.
Omdat we nog even moeten wachten, nestelen we ons op een terras alwaar ik een chocolade-ijsje bestel. “Ja hoor, mevrouw, dat hebben we”. Sh#@%&t, daar had ik niet op gerekend! Wat moet mijn medisch team in het Haagsche hier wel niet van denken?

Een uurtje later gaan we aan boord. Ons scheepje zet er de vaart in en we hotsen en botsen twee uur lang op de woeste baren. We worden doornat en het enige dat we zien is het bovenste tipje van de vin van een haai. Dolfijnen spotten? Dolletjes, hoor, maar dan moet je ze wél zien!
Inmiddels is het me meer dan duidelijk dat ik mij niet heb vergist. Buikpijn? Blaasontsteking, zul je bedoelen. De eerste sinds vijftien jaar en het is een fikse…..
Met samengeknepen billen en knieën houd ik het nog even vol, de haven (en het toilet) zijn immers reeds in zicht. En dan zijn ze er ineens: een school van zo’n twintig dolfijnen van de Flipper-soort en ze hebben nog jonkies ook! De motoren worden stilgezet en we kijken ademloos toe hoe ze steeds weer boven water komen en de kleintjes af en toe uit het water springen. We lopen een halfuur vertraging op. Auw!

Het is onze bedoeling om aan het strand van Los Christianos nog een hapje te eten voordat we weer naar “huis” toe gaan. Ik stel voor om ondertussen nog een farmacia op te zoeken om een antibioticum te scoren. Uit ervaring weet ik dat een dergelijke infectie, zeker als hij zich zo snel ontwikkelt, tot grote problemen kan leiden. Maar de strenge, doch rechtvaardige, dame achter de balie is helaas onverbiddelijk. Eerst zorgen voor een doktersrecept en dan terugkomen. Oh ja, en ze sluiten over een uur.
Ze wijst ons nog wel de weg naar de dichtstbijzijnde “Punto de Salud” en het kost ons gelukkig maar een kwartier om deze te vinden. Nog twintig minuten later ben ik onderzocht en is de diagnose gesteld. Weer tien minuten later storm ik, wapperend met mijn recept, opnieuw de apotheek in. De mevrouw achter de balie is gepast onder de indruk en verontschuldigt zich voor het feit dat ze me voor de medicijnen kosten in rekening moet brengen. Nu ben ik ondertussen in een toestand waarin ik met alle plezier een maandsalaris neertel, als ik me maar snel weer beter voel. Dus die EUR 2,22 vallen me reuze mee………

Tegenover de apotheek is een pizzeria. We eten er snel wat. Uit de frituur, het Haagsch medisch team ligt nu toch al in katzwijm. En dan moet ons citroentje er nog even flink de vaart inzetten, anders zijn we niet op tijd terug in ons hotel en gaan de hoge, stalen poorten onverbiddelijk dicht. We weten ons nog net door de kier te persen, met de lak intact. Phew!

De foto’s bij dit verhaal vind je hier:
http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Tenerife/06%20Tenerife?sort=3&page=1