09 November 2016 (woensdag)
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke en Harry
09 November 2016 | Spanje, Güimar
Geheel tegen de gewoonte in, check ik vanochtend toch maar even het nieuws. Om erachter te komen dat vanaf afgelopen nacht de wereld weer een beetje minder leuk is geworden. Vluchten kan niet meer, toch?
In de afgelopen dagen hebben we zowat alle hoeken van het eiland verkend. Van de vruchtbare vallei van Guimar tot de toeristenhel (pardon, -paradijs) in het zuiden. Het maanlandschap rond de Teide-vulkaan, het stedelijk gebied van Santa Cruz c.q. La Laguna en de dorpen aan de ruige noordwestkust.
Dus vluchten we vandaag naar het uiterste noorden van het eiland: het grote, oeroude, enge bos van het Anaga-gebergte. Oeroud, en verwant aan de Laurisilva van Madeira – maar dan spookachtiger.
De weg ernaartoe (die naar Santa Cruz, via de grootste snelweg van het eiland) kennen we nu wel van buiten, maar vanaf de afslag bij Las Mercedes wordt alles anders.
Scherend langs bergkammen en neerkijkend in vruchtbare dalen die naar zee toe leiden bereiken we het Parque Rural Anaga.
Twintig miljoen jaar geleden was dit woud er ook al, maar het bezoekerscentrum is nagelnieuw. De vriendelijke mevrouw achter de balie geeft ons een kaartje mee voor een “kennismakings”-wandelingetje. Nog geen twee kilometer lang is onze eerste échte excercitie van deze vakantie maar omdat het pad heuvelachtig, glibberig en bezaaid met boomwortels is (zoals dat hoort in een oerwoud), lijkt het veel langer.
Wanneer we niet hoeven te kijken naar waar we onze voeten neerzetten, zien we kronkelige bomen, varens, lianen, mossen, en af en toe een zwammetje. Boven ons hoofd heeft het struweel zich ineengestrengeld alsof het innige geliefden zijn. Of boksers aan het eind van een onbesliste wedstrijd. Een triomfboog speciaal voor ons, maar dan van de duistere soort. Letterlijk, want licht dringt hier nauwelijks door. Zelfs als de zon wél had geschenen.
Na een versterkend bakkie in het biologisch totaal verantwoorde cafetaria van het bezoekerscentrum, klimmen we weer in ons citroentje, dat zo langzamerhand een beetje duizelig wordt van de honderden bochten in deze weg met prachtig uitzicht. Als er tenminste geen bomen voorstaan.
We passeren gehuchten met robuuste namen als Carbonera, Chimaneras, Cumbrillas en Taganana. Plaatsnamen zonder enige heilige erin, de beschaving is dan ook ver achter ons.
We lunchen in een rustieke familie-herberg: moeder bakt en zoon serveert kippenpootjes en gebakken kaas. Hun kleinkind moedigt ze vanuit de kinderstoel kraaiend aan. En met succes want oh, wat smaakt deze maaltijd ons geweldig!
We vervolgen onze weg en eindigen onze ontdekkingstocht in San Andres. We hebben de beschaafde wereld weer bereikt…….
De foto’s bij dit verhaal vind je hier:
http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Tenerife/09%20Tenerife?sort=3&page=1#
In de afgelopen dagen hebben we zowat alle hoeken van het eiland verkend. Van de vruchtbare vallei van Guimar tot de toeristenhel (pardon, -paradijs) in het zuiden. Het maanlandschap rond de Teide-vulkaan, het stedelijk gebied van Santa Cruz c.q. La Laguna en de dorpen aan de ruige noordwestkust.
Dus vluchten we vandaag naar het uiterste noorden van het eiland: het grote, oeroude, enge bos van het Anaga-gebergte. Oeroud, en verwant aan de Laurisilva van Madeira – maar dan spookachtiger.
De weg ernaartoe (die naar Santa Cruz, via de grootste snelweg van het eiland) kennen we nu wel van buiten, maar vanaf de afslag bij Las Mercedes wordt alles anders.
Scherend langs bergkammen en neerkijkend in vruchtbare dalen die naar zee toe leiden bereiken we het Parque Rural Anaga.
Twintig miljoen jaar geleden was dit woud er ook al, maar het bezoekerscentrum is nagelnieuw. De vriendelijke mevrouw achter de balie geeft ons een kaartje mee voor een “kennismakings”-wandelingetje. Nog geen twee kilometer lang is onze eerste échte excercitie van deze vakantie maar omdat het pad heuvelachtig, glibberig en bezaaid met boomwortels is (zoals dat hoort in een oerwoud), lijkt het veel langer.
Wanneer we niet hoeven te kijken naar waar we onze voeten neerzetten, zien we kronkelige bomen, varens, lianen, mossen, en af en toe een zwammetje. Boven ons hoofd heeft het struweel zich ineengestrengeld alsof het innige geliefden zijn. Of boksers aan het eind van een onbesliste wedstrijd. Een triomfboog speciaal voor ons, maar dan van de duistere soort. Letterlijk, want licht dringt hier nauwelijks door. Zelfs als de zon wél had geschenen.
Na een versterkend bakkie in het biologisch totaal verantwoorde cafetaria van het bezoekerscentrum, klimmen we weer in ons citroentje, dat zo langzamerhand een beetje duizelig wordt van de honderden bochten in deze weg met prachtig uitzicht. Als er tenminste geen bomen voorstaan.
We passeren gehuchten met robuuste namen als Carbonera, Chimaneras, Cumbrillas en Taganana. Plaatsnamen zonder enige heilige erin, de beschaving is dan ook ver achter ons.
We lunchen in een rustieke familie-herberg: moeder bakt en zoon serveert kippenpootjes en gebakken kaas. Hun kleinkind moedigt ze vanuit de kinderstoel kraaiend aan. En met succes want oh, wat smaakt deze maaltijd ons geweldig!
We vervolgen onze weg en eindigen onze ontdekkingstocht in San Andres. We hebben de beschaafde wereld weer bereikt…….
De foto’s bij dit verhaal vind je hier:
http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Tenerife/09%20Tenerife?sort=3&page=1#
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
