02 November 2016 (dinsdag)

Ooit, nog niet zo heel lang geleden, was hier niets. Hier vochten de goden van de zee en het binnenste van de aarde hun vetes uit. De god van het vulkanisme, die lager in de pikorde stond, vond het na een paar miljoen jaar welletjes en brak zich –op zoek naar een nieuwe woning- een weg naar buiten. Dat werd de Teide. Het moet een behoorlijk spektakel zijn geweest. In het bezoekerscentrum van het nationale park rondom Tenerife’s grootste vulkaan (en tevens Spanje’s hoogste berg) schept hij er in ieder geval behoorlijk over op.
We hadden het al helemaal gepland, het verloop van deze zonnige dag. Een rondje rijden rond de Teide, een bezoekje brengen aan het informatiecentrum en de eromheen aangelegde botanische tuin en dan ook nog een uurtje wandelen.
Het toeren met de auto is geen probleem. Ons zilvergrijze Citroentje blijkt een pittige klim prima aan te kunnen. En klimmen moet ze: van zeeniveau naar 2.300 meter in iets meer dan half een uur. Ik doe het niet na, zelfs als ik het wél zou kunnen: vandaag zijn namelijk ALLE wandelroutes afgesloten omdat men iedere november aan “moeflon controle” doet. Een eufemisme van dergelijke omvang heb ik in jaren niet meer gehoord! En dan heb ik het niet over het omleggen van konijntjes, want dat is zielig, meer het afschieten van dieren die men hier nota bene zelf dertig jaar geleden (toen men allang beter had kunnen weten) heeft geïntroduceerd maar nu blijkbaar niet meer leuk vindt. Ik wordt er een beetje verdrietig van. En onze wandeling wordt van het programma geschrapt.
Verdrietig of niet, van het landschap kan ik niet anders dan smullen. Puimsteenvelden, weggeslingerde basaltblokken waarop zich glimmendzwart lavaglas heeft afgezet, bizarre rotsformaties. En daartussenin groene en goudgele struikjes en ander klein grut, want het leven laat zich nooit lang onderdrukken. Geen wonder dat hier menig film is opgenomen waarvan zich het verhaal afspeelt op maan of Mars.
Zoals altijd, blijf ik me erover verbazen dat iets wat er zo oeroud uitziet, juist heel jong is. Geologisch gezien eigenlijk pas een knipoog geleden.
Wat verder opvalt, is dat dit bepaald geen stabiel eiland is. Het ziet eruit of het ieder moment uit elkaar kan vallen. Het zou de eerste keer niet zijn dat er letterlijk een stuk van afbrak en in zee gleed. En zoiets veroorzaakt per definitie een tsunami aan de oostkust van de Verenigde Staten. Het is het grootste nachtmerrie-scenario van iedereen die er ook maar enigszins verstand van heeft. Hopelijk duurt het nog een eeuwtje of zo……

De foto’s bij dit verhaal vind je hier:
http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Tenerife/02%20Tenerife?sort=3&page=1