01 November 2016 (dinsdag)

Thuis is waar je koffer staat. Vaker dan gewenst is dat boven op de zolderkast, maar sinds gisteravond bevindt hij zich in een riante hotelkamer-cum-suite in Guimar dat soort van in het midden van Tenerife ligt.
Een prima uitvalbasis om de rest van het eiland te zien, maar vandaag even niet. Vandaag verkennen we de plek die we de komende tien dagen ons thuis mogen noemen.
Ons hotel is niet te groot en telt slechts twintig kamers. Ze zijn allemaal bezet. Net genoeg om het levendig te houden maar bescheiden genoeg om niet onder de voet te worden gelopen bij het ontbijtbuffet. Dat helaas yummie genoeg is om het een diëter knap lastig te maken.
Vroeger was dit een plantage waar tabak werd verbouwd. Gezien het huidige anti-rookbeleid in het grootste deel van de Westerse wereld (hoewel niet hier), heeft men zich genoodzaakt gezien over te stappen op de productie van een modern superfood: de avocado. Vanaf ons balkon kunnen wij vaststellen dat die het hier uitstekend doen: we kunnen door de bomen de zee niet meer zien, maar erg vinden we dat niet zolang er musjes tussen de bladeren spelen.
Omdat je van avocado’s alleen blijkbaar niet kunt rondkomen, is de oude finca omgebouwd tot hotel. De oude schuur waar vroeger de tabak werd gedroogd, is nu een prima restaurant. De oude stallen, daar wonen wij nu.
Op ons gastheren valt niets aan te merken: men is vriendelijk, spreekt Engels en houdt de kamer vlekkeloos schoon. Althans, dat denken we: het is binnen nogal donker……
Het zijn de kleine details die me gelukkig maken. Een mandje vol schoonheidsproducten, bonbonnetjes met een welkomsbriefje erbij. Omdat towel art zo vréselijk 2015 is, doet men hier aan toilet roll art. Voor alles is een eerste keer.
Al dat lekkers ligt dus in een plantage waar, behalve genoemde avocado’s, ook nog vele andere vruchten worden verbouwd. We mogen er zo veel van snoepen als we opkunnen. Daar waar geen nuttige planten staan, is een botanische tuin ingericht. Daar kan ik naar hartelust gaan jagen. Op zaden, welteverstaan. Niet op konijntjes want dat is zielig (en er zitten te veel caloriën in). Sorry, Harry, KILO-caloriën!
Guimar is geen interessante plaats maar het heeft een supermarkt en meer hebben we niet nodig. Vlakbij ligt Puertito de Guimar. Zoals de naam al zegt, is dit een klein havenplaatsje met een zwart zandstrand. Vandaag is het een feestdag: Allerzielen. Dat bekekent dat je je ‘s morgens in alle vroegte met een bosje bloemen meldt bij het graf van je schoonmoeder en je dan in volle vaart naar het strand begeeft. Daar is het dan ook gezellig druk.
Na een versterkend kopje groentensoep begeven we ons naar een dorp verderop: Candelaria. Ook aan zee, maar ook een bedevaartsoord. Hier heeft Maria haar koffer neergezet. Op een dag kwam ze uit de zee gelopen en er werd voor haar een speciale kapel in de rotsen uitgehakt. Maria bleek claustrofobisch en ging, iedere nacht opnieuw, met haar rug naar haar bewonderaars staan. Vanzelfsprekend kreeg ze daarom een kerk op stand, bewaakt door zeven levensgrote, bronzen beelden van de oorspronkelijke bevolking, de Guanchen. Waarover later meer. Het mocht niet baten: op een dag verdween ze weer in zee. Aangezien het niet goed voor de inkomsten is om een heilige (die veel aanbidders trekt) te verliezen, werd er stiekem een kopie gemaakt. Dus blijven de euro’s binnenstromen. Zittend op een terrasje tegenover de kerk, dragen ook wij een steentje bij. Daarna vinden we het mooi geweest…….

De foto’s bij dit verhaal vind je hier:
http://s208.photobucket.com/user/AnkeFreese/library/Tuinkabouter%20op%20reis/Tenerife/01%20Tenerife?sort=3&page=1