07-02-2015, Anuradhapura

Er is iets gaande.

Een jongen drukt ons elk een prachtige lotusbloem in de hand. Hij is helemaal in het wit gekleed en verdwijnt in de stroom mensen met een missie.

Aan de muren van een open binnenplaats hangen vlaggen in de kleuren van Buddha: blauw, geel, rood, wit en oranje. Daartussen knoopt men een soort spandoekjes met gebeden.

Een non heeft zich uitgestrekt in het zand. Alle ogen zijn gericht naar boven en niemand betreed de trappen met lege handen. Op dit hoger gelegen terras horen we hoe, jong en oud, heilige teksten zingt. Zachtjes en in cadans.

De witte stroom schuifelt door de vier poorten die het heiligdom beschermen. Offers worden zorgvuldig voor een gouden hek neergelegd, bloemen, rijst, bakjes yoghurt.

En telkens even die blik naar boven.

Dan is er getrommel te horen, beneden begint een processie. Achter de trommelaars sluiten mensen aan met in de ene hand een verdacht pakketje en met de andere hand houden ze een lang oranje doek omhoog. Enkele monniken raken de pakketjes even aan en danken. Verderop worden de geschenken door een priester in ontvangst genomen. Het zijn nieuwe habijten.

Ondertussen is aan de voet van het heiligdom de hal volgestroomd waar een zittende Buddha glimlachend nog meer offers ontvangt.
Maar dit blijkt niet de grote ”attractie”.

Al die tijd keken de gelovigen omhoog naar de Sri Maha Bodhi.
Hij is al heel oud en moet met krukken worden ondersteund. De heilige bo-boom.

Dit was ooit een loot van de boom waaronder Buddha verlichting vond.
De loot is vanuit India overgevaren, hier geplant, en vervolgens drieëntwintig eeuwen lang vertroeteld. Wij koesteren deze plek en dit moment ook zo lang mogelijk, tot de toer langs andere tempels en paleizen verdergaat.

Als we ons schoeisel weer aantrekken is daar die jongen weer, nog steeds smetteloos.
We konden het ons al niet voorstellen een lotus te mogen offeren op andermans kosten.
Ik druk hem heilige roepies in de hand en hij is gaande …