mei 5, 2014

We waren het bijna vergeten: de reden waarom we juist in deze periode naar ons eiland zijn gekomen. Afgelopen donderdag begon het beroemde bloemenfestival. De opening ervan laten we aan ons voorbij gaan; we kunnen de plechtige toespraak toch niet verstaan. Maar op vrijdag zijn we present. Er heeft vandaag een cruiseboot aangemeerd dus het is gezellig druk. Na een kort bezoek aan de tuin van de gouverneur van ons eiland wandelen we langs tapijten van bloemen, die er nu nog enigszins fris bijliggen maar het in de verzengende hitte waarschijnlijk niet lang zullen volhouden. We schuiffelen langs kramen vol bloemen en paviljoens waarin de Madereense borduurkunst wordt gepresenteerd. Prachtig maar onbetaalbaar.

Wanneer we op zaterdag wederom ons Cliootje aan de voet van de kabelbaan van Funchal parkeren, lijkt het of we niet zijn weggeweest. Ditmaal begeven we ons naar het Praça do Munícipio, alwaar wij ons posteren aan de voet van de “Wall of Hope”, een staketsel van coniferengroen waar over een uur alle kinderen uit de omgeving een bloem in mogen steken. Sommigen kunnen niet wachten, het blijkt voor vele jonge gezinnen hét fotomoment van het jaar.

We hebben geluk, we staan bijna vooraan, maar moeten nog wel een uur wachten. Nooit beseft hoe lang een uur kan duren wanneer je naar de Portugese versie van “do-re-mi”, “advocaatje ging op reis” en het gehele repertoire van Samson en Gert en consorten moet aanhoren. Ze hebben maar één CD’tje, speeltijd circa 10 minuten. De machine staat op “repeat”. Toch bevangt ons een zeker sinterklaasgevoel. Nog even en we barsten uit in een jolig “zie ginds komt de stoomboot”, wat tot verwarring zou leiden want vandaag heeft er -voor de verandering- geen cruiseschip afgemeerd. Eindelijk arriveert de stoet met kinderen, een enkele in klederdracht maar het gros in schooluniform of in een t-shirt met het logo van hun “jardim d’escuelo”. Hier is alles overzichtelijk: jongetjes hebben kort haar en een broekje aan, meisjes lang haar en een jurkje. Er zijn geen uitzonderingen. Ze houden allemaal een bloem in hun knuistjes gekneld, doordrongen als ze zijn van feit dat de wereldvrede van hen afhangt. Voorwaar niet iets waar je lichtzinnig over kunt doen.
Wanneer alle bloemetjes in het groen zijn geprikt, worden er nog een paar honderd duiven losgelaten terwijl uit de luidsprekers “Alle Menschen werden Brüder” schalt. Het blijkt dat ze toch nog over een ander muziekrepertoire beschikken….

Op zondag is het moederdag en tevens het hoogtepunt van dit festival. Deze komt in de vorm van een heuse parade. Deze is met name bij toeristen heel populair, dus is het zaak er op tijd bij te zijn. Ruim twee uur voor vertrek van de stoet zijn we dus (alweer!) in Funchal en bezetten daar samen anderhalve meter stoeprand. Knappe jongen die ons daar nog wegkrijgt. Twee uur wachten is toch wel erg lang: tegen de tijd dat de stoet arriveert staat ieder richeltje en groefje van het trottoir in ons zitvlees getatoeerd.
Tegenover ons doet zich een kleine opstand voor. Daar staan de tribunes, waar toeristen tegen forse betaling (maar wel voorzien van gratis water en een strooien hoedje), gerieflijk en aanzienlijk korter op het spektakel kunnen wachten. Een beveiligingsbeambte is ingehuurd om ervoor te zorgen dat niemand voor de tribunes gaat staan. Niet dat de lokale bejaarden zich daar iets van aantrekken. Dit is hún openbare weg dus als zij daar willen zitten, dan doen zij dat ook. Van het Duits-Franse gesis en boegeroep trekken ze zich mooi niets aan. Van de beveiligingsbeambte ook niet, dus die geeft het na een uurtje ook maar op. Een-nul voor de grijze golf, ik vind het geweldig.
Twee uur lang laten we de stoet aan ons voorbij trekken, negen praalwagens en tienduizend(en) dansmariekes in alle leeftijden en maten. Allen in talloze variaties op hetzelfde jurkje. Na een halfuur verslapt, zeg maar stort mijn aandachtsboogje in (en mijn rug ook) maar weggaan doen we niet, dat is zielig!

Op maandag rijden we voor de vierde dag op rij onze berg af richting Funchal en parkeren alweer bij de kabelbaan. Maar ditmaal maken we er ook gebruik van, om naar de botanische tuin te gaan. Het is er heerlijk slenteren en er vallen genoeg zaden te oogsten. Het is druk, dus onmogelijk dit ongezien te doen. Daarom is het zaak om op te letten wie er op het moment suprême langskomt. Fransen en Italianen hebben het te druk met hun mobieltje om te letten op wat je doet. Duitsers en Nederlanders kijken afkeurend maar zijn te beleefd om er iets van te zeggen. Het meest moet je oppassen voor de Chinezen. Die zijn notoir nieuwsgierig en hebben blijkbaar maar één levensdoel: “can you eat that?”. “No, no, do not eat them, they are poisonous!”. Nou maar hopen dat ze het begrepen hebben…….