mei 1, 2014

Er staan drie dranghekken over de weg naar de hoogvlakte van Paúl de Serra. Om de versperring wat nadrukkelijker te maken is er ook nog een flinke stapel stenen aan toegevoegd.
Tot hier en niet verder!
Daar staan we dan, in de kloof die het eiland in tweeën deelt. Kijk, achter je ligt de oceaan en vóór je ligt de oceaan. Madeira op z’n smalst. Boca de Encumeada.
De klim naar duizendenzeven meter is geweldig mooi, met de auto welteverstaan. Ons reisdoel is nu echter alleen via een grote omweg te bereiken maar dat is op zich geen straf. Dus rijden we naar omlaag richting São Visente en passeren een lange rij geparkeerde auto’s.
Overal worden vuurtjes gestookt, tupperware collecties uit de kofferbak worden ritueel geopend en de inhoud aan houten spiesen geregen. Dia do Trabalho.
Dat vrijwel iedereen op de 1e mei wil grillen kan de reden zijn van de wegafsluiting. Er is immers de laatste jaren veel natuur in rook opgegaan, de zon is fel en we hebben hier nog geen spatje regen gehad.
Een half uur later krijg ik spijt geen vest te hebben meegenomen. We lunchen in Porto Moniz, een plaats dat je vijftig jaar geleden voor het eerst over een weg kon bereiken. Een enkele die-hard zwemt in de natuurbaden die door zee en wind zijn uitgehold.
In deze uithoek staan geen dranghekken op de weg naar de hoogvlakte van Paúl da Serra.
Wel koeien! Ze doemen op uit de dikke mist en in een bocht die altijd al onoverzichtelijk is.
Naarmate we hoger klimmen weet de zon verder door te dringen. Een fantasyfilm begint.
Dan wordt de hemel weer blauw en de velden geel. “Gaffeldoorn”, zegt Anke.
Was dat niet het kasteel waar Harry Potter werd opgesloten ?
Op de hoogvlakte, die eerder hoog dan vlak is, horen we kikkers kwaken. Verder niets.
Boven de wolken, languit liggend tussen de heide, vragen wij ons af waarom wij onszelf niets meer afvragen. De radio die we op dag één hebben aangeschaft ligt nog onaangeroerd in de la.
De rest van de wereld is voor bepaalde tijd afgeschaft …