09 oktober 2012, dinsdag

Wat doet de gemiddelde Machicaan (nee, geen Mexicaan maar iemand die in Machico woont!) als hij/ zij door onheil getroffen wordt? Bidden om een wonder, natuurlijk. Je bent tenslotte Rooms of je bent het niet. En lukt het niet in je eentje? Dan bidt je gezellig met z’n allen! Vandaag schijnt er de perfecte dag voor te zijn en, wonder boven wonder, mogen wij er getuige van zijn.

We hadden wel vaag begrepen dat er rond deze tijd in Machico iets te doen zou zijn, maar niemand kan er iets over vertellen. Niet in onze quinta (maar daar is dan ook weer eens niemand te vinden) en ook niet bij de plaatselijke VVV. Dus gaan we op de bonnefooi en hopen er maar het beste van. We parkeren in de buurt van een kleine kerk en gaan op onderzoek uit. We komen al snel terecht op een soort kermisterrein, maar daar is het nog uitgestorven. Hier is het in ieder geval (nog) niet te doen.

Op naar de kerk dan maar. Die ziet er verlaten uit, maar dat is schijn. Alle banken zijn bezet en er blijven mensen binnenkomen. De temperatuur, die toch al veel hoger ligt dan hier gebruikelijk is, stijgt razendsnel. De enorme, bijna manshoge kaarsen die door velen worden meegedragen trekken langzaam krom. Net als wij, wanneer de bisschop aan de preek begint. Schoorvoetend en verontschuldigend knikkend naar degenen wiens tenen we niet kunnen ontwijken, proberen we zo onopvallend mogelijk buiten te komen.

Buiten blijkt ook nog een flinke menigte te staan. Degenen die niet meer in de kerk passen, kunnen via microfoons het gebeuren prima volgen. Eigenlijk is het hier veel gezelliger, want je kunt gewoon praten en commentaar leveren op hetgeen je ziet. Niemand verstaat je, hier wordt alleen Portugees gesproken. In geen velden of wegen is een toerist te bespeuren. Het feit dat de hostie aan je neus voorbij gaat wordt ruimschoots gecompenseerd door het eveneens wegblijven van de collecteschaal.

Hoe langer we op de stoeprand zitten, hoe meer vreemde dingen we waarnemen. Daar loopt iemand met een linkerbeen onder de arm, daar iemand anders met twee armen (ook onder de arm). En die mevrouw in het zwart die daar met een groepje vriendinnen staat, het kan toch niet zo zijn dat ze een hoofd in haar mandje heeft liggen? Eh, wel dus!
Gelukkig is het van was, en het zweet dan ook een beetje. Net als alle andere onderdelen van het menselijk lichaam die her en der worden meegesjouwd. En zien we daar geen baby?

Intussen is de mis bijna afgelopen en wordt rond de kerk een cordon van taxi’s gevormd. Gelovigen, bombeiro’s, notabelen en fanfare stellen zich keurig in een rij op, gesorteerd op volgorde van belangrijkheid. De spanning stijgt, het orgel barst uit in een triomfantelijk “U zij de glorie” en trommels beginnen te roffelen. Uit de kerk komt een scheepje gevaren, dat het kruisbeeld draagt dat alle mirakelen waar zal moeten gaan maken. De stoet zet zich in beweging.

Zij die niet deelnemen aan de processie spoeden zich naar de andere kant van het kerkplein. Na een minuut of wat komt de stoet nogmaals voorbij. In doodse stilte. Wat zo uitbundig begon, is een ingetogen smeekbede geworden. Wat verwachten deze mensen? Welk leed lijden zij? We weten het niet, maar hopen een wonder voor iedereen die het maar nodig heeft!